
Gemeenten zouden de jeugdzorg goedkoper en beter regelen. Het tegenovergestelde is gebeurd. Wat ging er mis? Lees meer
De gemeenten zouden jeugdzorg dichterbij, efficiënter en uiteindelijk ook goedkoper gaan regelen. Het tegenovergestelde gebeurde: het aantal zorgaanbieders is gestegen van 120 in 2014, naar zo’n 6.000 nu. En inmiddels ontvangt één op de tien Nederlandse kinderen een vorm van jeugdzorg.
In de zomer van 2020 was voor veel gemeenten de maat vol. Ze gaven zoveel geld aan jeugdzorg uit, dat zij het financieel niet meer konden bolwerken. Den Haag moet met meer budget over de brug komen, luidde de boodschap.
Maar is geld het enige probleem? Onder de werktitel "Jeugdzorg in het Rood” doet Follow the Money onderzoek naar de geldstromen in de jeugdzorg. In deze gids loodsen we je langs de belangrijkste bevindingen.
Schreeuwend tekort aan jeugdzorgplekken creëert cowboymarkt
Rita Verdonk liep drie jaar rond bij VWS: ‘Wát een verschrikkelijk departement’
Chaos in jeugdzorg is een goudmijn voor adviesbureaus
Podcast | Hoe een jongetje uit huis werd geplaatst
Falende gemeenten ruziën met het Rijk ten koste van de jeugdzorg
Naar een pleeggezin – ‘in het belang’ van het kind
Amstelveen stopt daklozen noodgedwongen jaren in een hotel
Gemeenten lopen leeg op jeugdzorg, maar op winst gerichte investeerders ruiken geld
‘We hebben een veel te zwart beeld van kindermishandeling’
‘Stop onderbuikgevoelens over jeugdzorg met verplichte data-analyse’
Eliana (53) en haar dochter Kamila (15) op hun hotelkamer in Amstelveen. © Daniel Niessen
Amstelveen stopt daklozen noodgedwongen jaren in een hotel
Gemeenten zoeken onorthodoxe oplossingen voor de groeiende groep dak- en thuislozen. Amstelveen brengt zo’n twintig mensen onder in de krappe kamers van een budgethotel, ook gezinnen met kinderen. Door gebrek aan betaalbare woningen krijgt de noodoplossing een steeds permanenter karakter: een moeder en haar dochter wonen al jaren in hotels.
- Economisch dak- en thuislozen zijn in principe zelfredzame mensen, die op straat belandden omdat hun relatie strandde of omdat ze hun werk zijn kwijtgeraakt. Door de krapte op de woningmarkt lukt het ze niet een eigen plek te vinden. Volgens de wet komen ze niet in aanmerking voor opvang.
- In Amstelveen wonen zo’n honderd mensen zonder dak boven het hoofd die meestal helemaal niet zelfredzaam zijn. Ze lijden aan psychische problemen, zijn slachtoffer van huiselijk geweld of spreken geen Nederlands. Omdat de noodopvang vol zit, heeft de gemeente twintig van hen, onder wie vijf gezinnen, tegen een gereduceerd tarief ondergebracht in hotels. Van hieruit zoeken ze – verplicht onder begeleiding – naar een woning, waarbij medewerkers namens de gemeente aansturen op huizen ‘ver buiten Amsterdam’.
- Follow the Money sprak twee moeders die met hun kinderen al maanden – en in een geval zelfs jaren – in een krappe hotelkamer verblijven omdat ‘bijna iedereen zonder woning in een heel moeilijke situatie zit’.
- Ondanks de gemeentelijke begeleiding zijn de opgevangen daklozen niet allemaal op de hoogte van hun rechten, waardoor ze toeslagen en uitkeringen dreigen mis te lopen.
Hijgend rent de 8-jarige Thomas de trap op van het Ibis Budget Hotel in Amstelveen. Het is hem weer gelukt. Hij is sneller boven dan zijn moeder Patricia (36), die met de lift is. Als ze uitstapt, schudt de vrouw lachend haar hoofd. Samen lopen ze naar een kleine kamer van dertien vierkante meter aan het eind van de gang. Hun thuis.
Patricia vloekt als ze bij binnenkomst op een speelgoedautootje van Thomas gaat staan. De vloer is bezaaid met spullen en bij gebrek aan een keuken bewaart Patricia eten van de voedselbank in de vensterbank. Koken kan niet, in de kamer. De afwas doen ze in het kleine wasbakje in de badkamer.
Patricia is in Amstelveen bekend als iemand die door huiselijk geweld een ‘economisch dakloze’ is geworden. Andere economisch daklozen belanden op straat na een scheiding of verlies van werk. Over deze mensen schreef de Nationale Ombudsman in maart 2019 in klare taal een brief aan alle Nederlandse gemeenten en de Tweede Kamer.

Op dat moment stonden al 40.000 Nederlanders op straat, een verdubbeling ten opzichte van tien jaar daarvoor. Economisch daklozen vallen in de categorie ‘zelfredzaam’, omdat ze niet verslaafd zijn en geen psychiatrische problemen hebben. Bij veel opvanglocaties komen ze daarom niet in aanmerking voor onderdak.
Maar ‘veronderstelde zelfredzaamheid blijkt in de praktijk in veel gevallen een illusie,’ schrijft de Ombudsman. ‘En als zij wel op eigen kracht proberen hun zaken te regelen, lopen zij al snel tegen door de overheid zelf opgeworpen drempels op.’
De brief inspireerde de Amstelveense gemeenteraad in mei 2019 tot een motie, waarin zij liet optekenen zich ‘moreel verplicht’ te voelen dakloze inwoners te helpen. De schatting is dat het gaat om enkele tientallen tot 150 personen.
De gemeente gaf vervolgens gehoor aan de oproep van de Nationale Ombudsman om het woonprobleem creatief op te lossen. Enter: het hotel als herberg – een tijdelijke oplossing voor maximaal een jaar, terwijl de gemeente helpt met onder andere het zoeken naar een woning.
Liefst ‘ver buiten Amsterdam,’ schrijft een gemeentemedewerker via WhatsApp aan een woningzoekende: ‘omdat er – vanwege het woningtekort in de regio – anders geen uitstroom is’.
Ontbijtbuffet niet inbegrepen
De opvang kost de woningzoekenden maandelijks minimaal 400 euro, rechtstreeks te betalen aan het hotel. Het intercontinentaal ontbijtbuffet à 7,50 euro per persoon per dag is niet bij de prijs inbegrepen.
Het onbijt van 7,50 euro per persoon is niet bij de prijs inbegrepen
Sommigen kunnen het hele huurbedrag zelf betalen. Lukt dat niet, dan neemt Amstelveen een deel voor haar rekening uit de zogeheten ‘Blokhuisgelden’: 200 miljoen euro die de staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport in 2020 vrijmaakte voor de aanpak van dakloosheid.
Bij het inchecken in het hotel moeten de bewoners – ‘Gemeente Amstelveen Gasten’ – huisregels ondertekenen. ‘Je bent bereid te zoeken naar huisvesting buiten de regio Amsterdam,’ staat daarin. En: ‘als je geen werk, scholing of andere dagbesteding hebt, ben je bereid minimaal een dagdeel per week vrijwilligerswerk en/of dagbesteding te doen.’
Doen de ‘gasten’ dat niet? Einde opvang. Ook accepteren van hulp van een maatschappelijk werker is een vereiste.
Het past allemaal in de Amstelveense opvatting dat deze daklozen juist níet zelfredzaam zijn: een idee dat niet in het hele land vanzelfsprekend is. Marijn van Ballegooijen, wethouder gelijke kansen & sociale vooruitgang (PvdA): ‘Daarom hebben we noodopvang gemaakt en bieden we via gespecialiseerde organisaties hulp bij het zoeken naar een woning, maatschappelijk werk, financiën en waar nodig, therapie.’
Het doel van noodopvang in hotels is dat mensen ‘tot rust komen en hun leven weer op orde brengen,’ schrijven burgemeester en wethouders in antwoord op vragen van de SP, die zich niet onder de indruk toont van het initiatief. SP-burgerraadslid Wil Roode: ‘De hulp van de gemeente stelt in de praktijk niets voor.’
Vluchten naar de kinderboerderij
Zo duurt het vier maanden eer de Braziliaanse Patricia en haar Nederlandse zoontje Thomas hulp krijgen bij het ontvluchten van haar mishandelende ex.
De politie reageert in november 2020 op een melding van een verontruste buurtbewoner. De agenten treffen de vader in een tuinhuisje aan. Hij is niet aanspreekbaar. Patricia, die geschrokken thuiskomt van haar werk als schoonmaker, vertelt met hulp van een tolkende buurman dat Thomas’ vader dagelijks onder invloed is van alcohol of softdrugs. Ze zegt dat ze aangifte wil doen omdat haar ex Thomas ‘te vaak een klap geeft’. Een jaar daarvoor heeft ze de politie ook al verteld dat er sprake is van huiselijk geweld.
Thomas zegt tegen de agenten dat zijn vader agressief is wanneer hij heeft gedronken. Als dat gebeurt terwijl zijn moeder op haar werk is, rent de jongen naar de nabije kinderboerderij om in veiligheid te komen, tekenen de agenten op.
Het duurt vier maanden eer Patricia en haar zoontje hulp krijgen bij het ontvluchten van haar mishandelende ex
De agenten rapporteren het incident bij Veilig Thuis, het landelijk meldpunt voor huiselijk geweld, kinder- en ouderenmishandeling. Dat draagt het dossier na een ‘veiligheidsbeoordeling’ over aan het Sociaal team van de gemeente Amstelveen, dat al ruim een jaar met Patricia’s situatie bekend is.
Sinds de eerste keer dat de politie bij haar thuis kwam, krijgt ze ondersteuning van een casemanager die haar helpt ‘de situatie van huiselijk geweld te doorbreken’. Patricia stuurt hem wanhopig meerdere filmpjes, waarin te zien is dat ze zichzelf en Thomas in veiligheid probeert te brengen terwijl haar ex hen achtervolgt, woedend op ramen en deuren bonkend.
Daarop stelt de casemanager voor dat moeder en kind stilletjes het huis verlaten. Met al hun spullen worden ze verwacht op een busstation. Samen met hem nemen moeder en kind de bus naar een hotel in het zuiden van Amstelveen.

Waarom Patricia en Thomas op deze manier het huis moeten ontvluchten is de vraag. Volgens de verantwoordelijke wethouder Van Ballegooijen schakelt de gemeente bij huiselijk geweld een 'team van experts' in dat gezamenlijk beslist welke vervolgstappen nodig zijn. Er kan dan contact worden opgenomen met de 'Blijf Groep', die opvang en hulp biedt aan slachtoffers.
Dat gebeurt hier niet. Op de vraag aan Patricia wat haar casemanager dan wél voor haar deed, gooit ze haar armen in de lucht: ‘Nada!’
Hoewel de wethouder niet op individuele casussen kan reageren, zegt hij dat van alle slachtoffers van huiselijk geweld maar ‘een heel klein deel’ bij de Blijf-groep terechtkomt. ‘Dat bepaalt de gemeente overigens niet. Veilig Thuis onderzoekt meldingen van huiselijk geweld en adviseert ons.’
Van de gemeente krijgen Patricia en haar zoon tot op heden geen voorrang op een sociale huurwoning. Ze heeft met hulp van de SP wel een aanvraag voor een urgentieverklaring ingediend.
‘We zien het huiselijk geweld niet los van de dakloosheid,’ zegt Van Ballegooijen. 'Maar alle woonurgentiezaken worden individueel bekeken vanwege het grote aantal gezinnen in schrijnende situaties ten opzichte van de schaarse woningen.’
Geen rust in het hotel
Ondanks de begeleiding van de casemanager krijgt Patricia haar leven in het hotel niet op orde. Ze verliest een van haar twee banen, waardoor zij en Thomas per week maar twee tientjes overhouden om van te eten.
‘Patricia wist niet dat ze recht had op een ww-uitkering, dat ze zorgtoeslag had kunnen aanvragen of een kindgebonden budget,’ zegt Wil Roode, die namens de hulpdienst van de lokale SP optreedt als cliëntondersteuner. Pas na interventie van Roode krijgt Patricia een werkloosheidsuitkering en een aanvullende bijstandsuitkering.
Wanneer Patricia samen met Roode voor het eerst inlogt op MijnBelastingdienst blijkt sprake van een datalek: ze zien de namen en delen van burgerservicenummers van elf personen die ook als dakloze in het hotel zijn ondergebracht. Omdat de Belastingdienst deze mensen ziet als ‘medebewoners’ ofwel huisgenoten is het in eerste instantie niet eens mogelijk om zorgtoeslag aan te vragen.
Met Patricia's zoontje gaat het intussen steeds slechter. Dat is ook duidelijk op school. De schoolpsycholoog herkent signalen van trauma na het huiselijk geweld waar Thomas mee te maken kreeg, blijkt uit vertrouwelijk mailverkeer. Hij slaat leerstof nauwelijks op, is constant boos en ziet er moe en wit uit. Hij schrikt ‘extreem’ van onverwachte aanrakingen.
Thomas heeft een langdurig ggz-traject nodig, adviseert de psycholoog. Maar dat laat op zich wachten. Hulpverlening verloopt beter in een stabiele woonsituatie, stelt de gemeente in gesprekken met de school. ‘Het vinden van een huis is daarom prioriteit.’ Maar na negen maanden in het hotel is daar nog geen zicht op.
‘Hogere woningnood dan Amsterdam’
Dat ze niet in Amstelveen kunnen blijven, lijkt haast een uitgemaakte zaak. Zonder voorrangsverklaring zijn Patricia en Thomas zo goed als kansloos op de Amstelveense woningmarkt.
In de welgestelde stad, met ongeveer 90.000 inwoners, zijn huurwoningen schaars. De wachttijd voor een sociale huurwoning is opgelopen tot zeventien jaar, voor een ‘doorstroomwoning’ moet een inwoner 23 jaar wachten. ‘De woningnood in Amstelveen is hoger dan die in Amsterdam,’ zegt wethouder Van Ballegooijen.
Het blijkt onmogelijk om alle woningzoekenden binnen de gemeentegrenzen, of zelfs maar in de regio, een eigen plek te geven. ‘Voor ons staat vrije keus voorop. Mensen moeten zelf kunnen bepalen waar ze willen wonen. Maar dat staat op gespannen voet met de huidige woningmarkt.’
Hoe gespannen, dat hebben alle hotelbewoners inmiddels proefondervindelijk ervaren. De Venezolaanse Eliana (53) schrijft zich met haar Nederlandse dochter Kamila (15) vruchteloos in voor vrijkomende huurwoningen in het hele land. Dat doet ze nu bijna twee jaar: zo lang wonen ze al in hotels.
‘Mensen moeten zelf kunnen bepalen waar ze willen wonen, maar dat staat op gespannen voet met de huidige woningmarkt’
In 2019 komen moeder en dochter vanwege de turbulente omstandigheden in Venezuela naar Nederland, waar Kamila geboren is. Via via vinden ze een kamer bij een particulier in Amstelveen, aan wie Eliana cash de huur betaalt. Na een paar maanden ontstaat een conflict en moeten moeder en dochter op zoek naar een andere woonruimte.
Eliana – die nauwelijks Nederlands spreekt – kampt met financiële problemen en blijkt niet in staat op eigen kracht een huis te vinden. Ze komt in contact met het Sociaal team van Amstelveen. Daarvan krijgt ze in februari 2020 een appje met het bericht dat ze Kamila, dan 13 jaar, ‘crisis gaan plaatsen’ als Eliana geen plek voor haar vindt. ‘Ik zou jou dan kunnen aanmelden bij het Leger des Heils voor begeleiding,’ vervolgt de medewerker.
Kinderen uit huis plaatsen bij dreigende dakloosheid gebeurt vaker, blijkt uit meldingen bij kinderrechtenorganisatie Defence for Children. Hoewel het scheiden van ouders en kinderen op grond van armoede of dakloosheid volgens internationale verdragen verboden is.
Na juridische bijstand van Eliana’s advocaat Else Weijsenfeld, is de uithuisplaatsing voorlopig van de baan en brengt de gemeente moeder en dochter onder in een hotel.
Touringcar naar Sluis
Via een procedure tegen de gemeente Amstelveen probeert Eliana’s advocaat een betere oplossing af te dwingen. In oktober 2020 verliest ze de zaak. De gemeente is volgens de rechter niet verantwoordelijk voor een verblijfplek voor moeder en kind. Ze mogen niettemin in het hotel blijven omdat de gemeente zegt het ‘vervelend [te] vinden Kamila verder te zien gaan zonder haar moeder’.
Deze beslissing nam de gemeente volgens advocaat Weijsenfeld op advies van de gemeentelijke kinderombudsman. 'De opvang voor “zelfredzamen” moet op grond van beleid worden vormgegeven. Dat heeft de gemeente toen ontwikkeld.’
Daar is een gemeente niet toe verplicht. De positie van daklozen als Eliana en Kamila noemt Weijsenfeld dan ook ‘zeer slecht’: ‘Door uitholling van de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) in 2015 komen gezinnen zelden voor opvang in aanmerking’.
Daar komt bij dat de term zelfredzaamheid uit de Wmo door rechters ‘te nauw’ wordt uitgelegd, zegt Weijsenfeld. ‘Met als gevolg dat de kwetsbare burger is overgeleverd aan liefdadigheid van gemeenten.’
Amstelveen wil moeder en dochter, die inmiddels beiden kampen met gezondheidsproblemen, niet op straat zetten. Maar aan een langer verblijf in het hotel zijn wel strikte voorwaarden verbonden: Eliana moet dagelijks reageren op woningen in zoveel mogelijk krimpgebieden. ‘We houden ons recht om alles stop te zetten,’ meldt de gemeente haar via WhatsApp.

In augustus van dit jaar organiseert de Regenbooggroep, de organisatie die in opdracht van de gemeente economisch daklozen ondersteunt, een busreis naar Sluis: een Zeeuwse krimpgemeente aan de Belgische grens. De touringcar vol verwachtingsvolle woningzoekenden, onder wie Eliana, Patricia en hun kinderen, arriveert na tweeënhalf uur in het historische vestingstadje.
De excursie is bedoeld als ‘kennismaking’ en niet ‘om mensen te bewegen daarheen te vertrekken,’ volgens de gemeente en de Regenbooggroep. Maar als Eliana aan haar contactpersoon bij die hulporganisatie schrijft dat deze plaats in Zeeland haar ‘niet de juiste keuze’ lijkt, luidt het antwoord dat Eliana het hotel in Amstelveen in september moet verlaten. En dat er geen andere oplossing is: ‘Als je Sluis afwijst is er geen duidelijk perspectief.’
Eliana twijfelt vooral omdat ze vanaf oktober mogelijk wel voorrang krijgt op een sociale huurwoning via de gemeente Amstelveen. Maar onder druk besluit ze de woning in Sluis toch te accepteren.
Alleen levensbedreigende situaties
Van verhuizing naar Zeeland komt het niet, want op 10 november krijgt Eliana een mailtje waar ze niet op had gerekend: ‘We hebben misschien een oplossing voor je, maar ik heb iets meer tijd nodig om dat zeker te weten.’ Was getekend: wethouder Marijn van Ballegooijen. De situatie van Eliana en andere hotelbewoners heeft dan inmiddels aandacht gekregen van lokale media.
Eliana en haar dochter hebben toch een urgentieverklaring gekregen, laat de wethouder aan Follow the Money weten. ‘Afschuwelijk. Twee jaar in hotels is veel te lang,’ zegt hij. ‘We hebben in dit geval een urgentie gegeven omdat dit voor het kind gewoon niet meer te doen was.’
Die verklaring hadden ze van meet af aan al moeten krijgen, zegt Wil Roode van de SP. ‘Maar de gemeente houdt deze mensen onwetend in plaats van dat ze haar inwoners, want dat zijn het, naar behoren informeert over hun rechten en plichten.’
Volgens de gemeente zijn alle mensen 'naar behoren geïnformeerd' en is voorrang bij het verkrijgen van een sociale huurwoning voorbehouden aan een zeer selecte groep. ‘We gaan met die urgentieverklaringen om als met voedsel tijdens een hongersnood,’ zegt wethouder Van Ballegooijen. ‘Bijna iedereen zonder woning zit in een heel moeilijke situatie. Wij geven nu alleen nog in levensbedreigende situaties een woonurgentie af.’
De urgentieverklaring betekent overigens niet dat Eliana en Kamila meteen een woning krijgen: zelfs met voorrang is de wachttijd negen maanden.
‘We gaan met urgentieverklaringen om als met voedsel tijdens een hongersnood’
Voor Eliana is dus een uitzondering gemaakt, maar voor Patricia en Thomas – die nu bijna negen maanden in hotels wonen – is nog geen passende oplossing of hulp gevonden.
Amstelveen creëerde de afgelopen jaren 23 extra opvangplekken, maar die zitten volgens de wethouder vol. Opvang voor gezinnen zoeken heeft prioriteit. Dat gebeurt in overleg met andere Amstelland-gemeenten, maar die lopen tegen dezelfde hobbel aan: waar?
Amstelveen kan geen ijzer met handen breken, zegt Van Ballegooijen: ‘We zien dat mensen kapot gaan door deze woningnood. We moeten dat met z’n allen onmiddellijk oplossen. Maar heel Nederland moet daaraan meedoen. Nu gebeurt er veel te weinig.’
Reactie van de gemeente Amstelveen
De gemeente Amstelveen heeft een ander beeld van het verloop van de hulpverlening zoals in het artikel wordt geschetst. Vanwege privacy kunnen wij niet ingaan op de inhoudelijke kant van de hulpverlening. Wij ondersteunen inwoners die hulp nodig hebben en die om wat voor reden dan ook tijdelijk geen dak boven hun hoofd dreigen te hebben. Wij bieden tijdelijke noodopvang en begeleiding om zelf een woning te vinden. Wanneer dat nodig is bieden wij ook andere hulpverlening. Wij vinden het belangrijk dat vrouwen, kinderen en mannen die thuis geweld meemaken altijd meteen naar een veilige woonplek toe kunnen gaan.
De ervaring tot nu toe is dat het dakloze mensen in onze noodopvang in de meeste situaties lukt om een structurele woonoplossing te vinden in Amstelveen of elders in de regio of het land – waar nodig in combinatie met de juiste hulpverlening.
Ons beleid is nog geen jaar oud en nog in ontwikkeling. Wij lopen tegen allerlei aspecten aan, waarbij we leren van wat we tegenkomen en zo steeds onze aanpak verder kunnen verbeteren. Omdat wij niet willen dat gezinnen met minderjarige kinderen te lang in hotels worden opgevangen, onderzoeken wij nu of wij meer geschikte plekken voor gezinnen kunnen realiseren.
Reactie van de Regenbooggroep
Mensen in de noodopvang dienen zich volgens de door de gemeente gestelde voorwaarden zichtbaar in te spannen om een woonoplossing te vinden. Omdat een betaalbare huurwoning in de regio of zicht op een urgentieverklaring niet realistisch zijn, is de bereidheid om te zoeken ver buiten de regio noodzakelijk: ‘Deze realiteit brengen we in onze begeleiding vanaf het begin onder de aandacht.’
Over de excursie naar Sluis en het WhatsApp-contact met Eliana stelt de organisatie dat het nooit haar intentie geweest mensen onder druk te zetten of extra stress te veroorzaken. ‘Ten tijde van de excursie werd Sluis door medewerkers ingeschat als de enige concrete mogelijkheid voor de betrokkenen om tot structurele huisvesting te komen. Daarom is aangedrongen om deze serieus te onderzoeken.’
27 Bijdragen
Hannie Groen 5
[Verwijderd]
Hannie GroenMooi onderzocht en verwoord door Jolien en Margot daarvoor dank.
We lijken niet steeds meer op de VS, we zijn meer en meer een sateliet van de VS aan het worden.
Niek Jansen 9
[Verwijderd][Verwijderd]
Niek JansenHannie Groen 5
Niek JansenJonette Groeneveld 3
Hannie GroenHans Veldhuis 2
Maar volgens mij is de gemeente niet verantwoordelijk voor huiselijk geweld, werkloosheid of echtscheiding. Dat doen de mensen toch echt zelf.
Dat de gemeente Amstelveen zo opkomt voor deze mensen en ze onderbrengt in een hotel, bewijst hoe sociaal Nederland is. Dat wordt ook van mijn belastingcenten betaald. Hoe kun je dan beweren dat een gemeente te weinig doet?
Waarom moet Nederland trouwens mensen uit Venezuela opvangen? Daar hebben ze zelf een malloot als president gekozen. Moeten wij iedereen in de wereld die het moeilijk heeft onderdak bieden? Waarom wordt die vrouw daar niet op aangesproken?
Een tendentieus artikel, FTM onwaardig.
[Verwijderd]
Hans VeldhuisMargot Smolenaars 2
Hans VeldhuisDit zijn de uitwassen van de huidige woningnood. Gemeenten verzinnen uit nood oplossingen, hoewel ze daar wettelijk niet toe verplicht zijn. Zolang er niets aan de onderliggende oorzaak wordt gedaan, blijft het dweilen met de kraan open
Daan Gort
Hans VeldhuisGerard van Dijk 6
Hans VeldhuisIk ken jouw maatschappelijke positie niet. Wanneer je aan de onderkant van de arbeidsmarkt bevindt kan mij jouw reactie goed voorstellen. Maatschappelijk gezien kan je logischerwijs dat je in de verdrukking zit. Je hebt niet alleen het gevoel dat je er niet toe doet, je word zelf misschien (financieel) uitgebuit en jouw lichaam is voor de werkgever alleen maar een instrument om het werk gedaan te krijgen. Als je stuk ben nemen ze gewoon een nieuwe arbeidskracht. De vijver van arbeidskrachten is gewoon te groot waar werkgevers uit kunnen vissen. Althans aan de onderkant van de arbeidsmarkt.
Vanuit de maatschappij en sociale zekerheid zijn er ook tekortkomingen met schimmige definities zoals een zogenaamde lage werkeloosheid. Internationaal is het een politieke hobby om de definities van werkeloosheid percentage en inflatie op te rekken. Cijfermatig worden daarmee problemen opgelost. Werk je gemiddeld 3 uur in de week en verdien je misschien €120,- /mnd? Dan val je buiten de de werkeloosheidsstatistieken. Of neem de inflatie, niemand koopt een nieuwe smartphone voor €10,- maar dat is wel de waarde volgens de inflatie statistieken.
Als je zo verdrukt voelt dan kan ik mij jouw positie goed voorstellen en wanneer jij er voor de politiek er niet toe doet, waarom zou zo’n Venezuelaanse er wel toe moeten doen?
Eline Gumbert 4
Hans Veldhuis[Verwijderd]
Eline GumbertTheo van Beuningen 4
Hans VeldhuisZou veel vaker mogen gebeuren.
Jan Ooms 10
Hans VeldhuisWanneer u het artikel (goed) gelezen had, wist u dat deze Venezolaanse getrouwd was/een relatie had met een Nederlandse man.
Maar oh wat fijn om weer op ‘die buitenlanders die alles van ons opvreten’ te kunnen afgeven, of niet dan…?
De groeten aan Geert, Thierry en Wybren en Joost!
Petrus Harts 3
Hans VeldhuisEn mijn 'oplossing' is dat de ouder en de gemeente daarbij moet accepteren dat het te druk is in de Randstad en dat je er dus niet aan ontkomt te gaan 'bussen' of echt te verhuizen naar betaalbaardere gebieden. Een andere 'oplossing' is er op korte termijn niet voorhanden.
Teunis J. Dekker 2
Hans VeldhuisHannie Groen 5
Hans VeldhuisTom van Doormaal
Zo simpel kun je het je zelf maken.
Theo van Beuningen 4
Maar waarom zit Patricia en kind daar en niet haar agressieve partner...?
Toch niet omdat dat hier de (belachelijke) normale gang van zaken is?
squarejaw 5
Niek Jansen 9
Ik vroeg me af wat die uitholling precies inhoudt en wie daar indertijd politiek voor verantwoordelijk is geweest?
Jolien de Vries 1
Niek JansenMaar wanneer is iemand zelfredzaam? In de praktijk blijken criteria met name psychische stoornissen of verslavingsproblematiek. Heeft iemand die niet, dan is hij al gauw zelfredzaam en maakt dus geen aanspraak op maatschappelijke opvang. Mocht je hier meer over willen lezen, dan is dit een aardig artikel: https://www.straatjurist.nl/wp-content/uploads/2013/09/2017-Zelfredzame-dakloze-NJB-14-december-def.pdf
Niek Jansen 9
Jolien de VriesIk citeer het slot van je vermelde artikel, waarin duidelijk wordt dat de overheid zich in allerlei bochten wringt om de verantwoordelijkheid voor daklozen van zich af te schuiven door o.m. een onderscheid te maken tussen 'zelfredzame en niet-zelfredzame' daklozen, waarop natuurlijk de discussie volgt wat onder 'redzaamheid' verstaan moet worden, waar jezelf ook al op wijst.
Hetzelfde kan gezegd worden over het 'eigen krachtcriterium' dat de overheid introduceert als selectiemoment wie (geen) opvangsteun te verlenen.
"Kortom, dakloze mensen zonder psychische problemen of verslavingsproblematiek worden
geacht zichzelf te redden, al dan niet met behulp van het eigen netwerk of aanvullende
particuliere initiatieven. Voor zover dakloze mensen nog een netwerk hebben, is dit vaak
overbelast of kampt het met eigen ‘sores’. Verder kan een beroep op het netwerk negatieve
sociale en juridische consequenties met zich meebrengen, zowel voor de dakloze persoon als
voor de gastheer of gastvrouw. Door dit alles liggen extreme stille armoede en maatschappelijke
teloorgang op de loer.
Wij menen dat de overheid overspannen verwachtingen heeft van de dakloze burger en zijn
netwerk. Onze slotconclusie is dat de discretionaire ruimte die nodig is om maatwerk mogelijk te
maken de facto heeft geleid tot een zwakke rechtspositie van dakloze mensen. Dit is niet alleen
problematisch in het licht van de uitgangspunten van de Wmo 2015, maar ook vanuit
grondrechtelijk perspectief".
Jolande Colder
Ja, daar is moed voor nodig, ja daar is de wil voor nodig, ja daar wijziging van het bouwbesluit voor nodig, ja dat kost geld, ja daar heb je bouwers voor nodig, ja daar moet een boel voor gedaan worden!! Bij ons in de stad is dat al enkele malen gedaan!
Dus het KAN WEL! Stoppen met lapmiddelen en praten en gewoon DOEN!
Yhomas 1
De SP "ondersteuning" zoals het aanvragen van urgentie (wat lang niet altijd tot resultaat leidt) en het bedrijven van politiek over de rug van de betrokkenen is werkelijk tragisch.
Annemiek van Moorst 10
Waarom is er niet 1 organisatie die alles regelt voor deze mensen ipv zovelen die de boel afschuiven?
Gevolg: nog los van de huisvesting in hotels (en dan geen ontbijt vergoed, zo min) Geen uitkering regelen, kinderen uit huis plaatsen, etc. etc.
Nederland is echt wel helemaal van het padje af na 20 jaar Balkenende en Rutte.
Waar een wil is, is een weg. Die wil ontbreekt bij veel genoemde partijen. De Belastingdienst is echt griezelig bezig weer.
Waarom heet Blijf van Mijn Lijf ineens Blijf??? Omineus.
Veel overeenkomsten met toeslagenaffaire.