Niet de VS, maar China bleek de laatste decennia het land van de onbegrensde mogelijkheden. Maar de spotgoedkope Chinese werkplaats wordt heel langzaam een consumptiemaatschappij en dat gaat niet zonder slag of stoot. Beleggers bevinden zich wereldwijd in een fase van financiële repressie, waardoor de keuzevrijheid is verdwenen. Regeringen en centrale bankiers drukken het grote publiek bewust in een hoek. Negatieve rentes, geld drukken en een ‘overkill’ aan toezicht zijn verschijnselen die niet passen bij een vrije marktwerking. Veel burgers hebben simpelweg niet in de gaten dat ze vastgeklonken zitten in een systeem waaruit geen uitweg is. Financiële repressie speelt niet alleen een rol in de VS, Japan en Europa, maar is ook nadrukkelijk in China aan de orde. Beleggers en burgers worden door de repressie extra snel op het verkeerde been gezet.

Onevenwichtig

Chinese reserves komen eerdaags gevaarlijk dicht in de buurt van het door het IMF gestelde minimum aan kapitaaleisen

De recent opgelopen Chinese staalprijzen worden bijvoorbeeld uitgelegd als een positief signaal. De opleving in de staalprijs is nochtans niet houdbaar omdat het een combinatie is van speculatie en seizoensinvloeden. Hetzelfde beeld zien we bij de meeste actuele groeicijfers van China, die slechts terug te voeren zijn op forse injecties van de Chinese overheid omdat liquiditeit met de dag een groter probleem wordt. En daar wringt hem de schoen. De reserves van China verdwijnen als sneeuw voor de zon en komen eerdaags gevaarlijk dicht in de buurt van het door het IMF gestelde minimum aan kapitaaleisen. Immers, 100 miljard dollar per maand in een economie pompen houdt geen land vol, ook China niet. De obligatiemarkt van China begint steeds meer stress te vertonen, hetgeen logisch is in een landschap dat bol staat van de financiële onevenwichtigheden.

Devaluatie

De Chinese stress is echter het beste terug te vinden in de Chinese munt, de yuan. Augustus vorig jaar probeerde de Chinese autoriteiten een mini-devaluatie uit. De (negatieve) reactie van de markt is u inmiddels bekend. Later probeerde China het nog een keer, wederom zonder succes. De uitputting van de Chinese reserves heeft zich in maart van dit jaar gestabiliseerd en dit gaf opluchting en hoop bij beleggers. Maar de langetermijntrend is neerwaarts gericht en de kapitaalvlucht uit China houdt onverminderd aan. China heeft uiteindelijk geen keuze en zal — met veel tegenzin — haar munt vroeg of laat moeten devalueren.

In 1971 sprak de Amerikaanse minister van Financiën John Connally de gevleugelde woorden: ‘De dollar is onze munt, maar jullie probleem.’ Dit is nu van toepassing op China. De uitpuilende schuldenberg en de overgewaardeerde yuan behoren China toe, maar ze zijn  inmiddels wel het probleem van iedereen geworden.

Rest mij u een goed weekend te wensen.