Het swaptarief is de risicovrije rente in:
- de renteswap
- de lening met vaste rente.
Alle andere opslagen daarboven hebben dezelfde kostprijs. Dat betekent dat de prijs hetzelfde moet zijn. Als we dan zien dat renteswaps goedkoper worden aangeboden dan leningen met vaste rente dan is de conclusie dat de winstmarge bij leningen met vaste rentetarieven hoger zijn dan bij leningen met renteswaps. Als banken meer zouden verdienen aan renteswaps, dan kan dat slechts als het percentage hoger is dan leningen met een vaste rente, of dat de kostprijs bij een renteswap dusdanig lager is dat men met een hogere winstmarge toch nog het product goedkoper kan aanbieden. Maar ik heb al vaker uitgelegd dat de kostprijs niet lager kan zijn.
Waar de winst dus in heeft gezeten, is de opslagverhogingen, want bij leningen bij vaste rente kon men die niet aanpassen.
Ik denk dat er eerder dan sprake moet zijn van een verwarring dat men bedoelt dat het kosteloos is omdat men geen upfrontpremie hoeft te betalen, die dus wel moet worden betaald bij het afsluiten van een rentecap.
Renteswaps kosteloos verkopen in de zin van dat er geen winstmarge wordt berekend is natuurlijk geen verdienmodel, en ik geloof niet dat klanten zo naief zijn dat banken niet verdienen aan het verstrekken van leningen.
Nu kunnen advocaten natuurlijk altijd daar een beroep op gaan doen als ze denken dat hier een kans in zit, maar ik ben in iedergeval niet van mening dat daar sprake is van misleiding. Sterker nog, de misleiding zit dan in de vaste rente lening die bewust duurder is geprijsd met een hogere winstmarge om de verkoop te stimuleren.
En de pricing is inderdaad vrij intransparant:
1) op basis van product zou die het zelfde moeten zijn
2) op basis van concurrentie en afname andere producten kunnen klanten commerciele kortingen verstrekken. Zo kan een klant die ook betalingsverkeer via dezelfde bank laat verlopen misschien een korting bedingen. Maar dat lijkt me moeilijk te verbieden. Dat zien we in het