Altijd in een grijs krijtstreep pak en een dikke sigaar in zijn mond. Het is alweer meer dan 20 jaar geleden, maar de Amsterdamse garagehouder Henk ten Cate ziet de net afgetreden VVD-voorzitter Henry Keizer zó weer voor zich. ‘Ik kon met hem lachen, hij is echt ontzettend grappig.’ Een van Keizers beroemde leuzen in die tijd: ‘de fax is de beste uitvinding na de atoombom.’ Ten Cate vertelt het na al die jaren nog steeds schaterend.

‘Echt een goede man’, zo typeert professor Jan Rothuizen van de Faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit Utrecht zijn oude kennis. Rothuizen en Keizer ontmoetten elkaar bij de Spoedkliniek voor Dieren in Amsterdam, waar ze zich beiden aan committeerden: ‘Zo’n kliniek is geen goudmijn, we eindigden nooit met een positief saldo. Henry spande zich enorm in, en altijd volkomen belangeloos. Dieren hebben een speciale betekenis voor hem.’

‘Dieren hebben een speciale betekenis voor hem’

Oud-compagnon Hans Boshuisen zag in Keizer de ‘gedrevenheid en mentaliteit die je zoekt bij iemand als je een bedrijf opstart’. Samen hadden ze begin jaren negentig een verhuurbedrijf voor luxe auto’s met chauffeur, met name in het vervoer voor directie. ‘In het begin hebben wij ook samen veel gereden met klanten; het maakte hem echt niet uit of dat om 5 uur ‘s ochtends begon of tot 1 uur ‘s nachts duurde.’

Selfmade miljonair

Wie is de (inmiddels oud-)voorzitter van de VVD — en belangrijker nog, vertrouweling van premier Rutte? Op 23 april schreef Follow the Money een politiek profiel over deze man en zijn zegetocht binnen de VVD. 

De liberalen vergaapten zich aan deze ‘selfmade miljonair’, met zijn Mercedes S-klasse op de oprit van zijn succesvolle crematie- en uitvaartconcern. Ondertussen dringt de vraag zich echter op hoe hij zo ver is gekomen. Ook bij de VVD ontbreekt een volledig cv: we hebben er meerdere keren om gevraagd, ook bij de Henry Keizer zelf. Tevergeefs. Vooral de periode vóór 1996, het jaar dat Keizer aan de slag ging bij de Facultatieve — het uitvaart- en crematieconcern waar hij inmiddels grootaandeelhouder van is — blijft een groot zwart gat. 

Zijn verleden is belangrijk, want Keizer schurkte als partijvoorzitter heel dicht tegen de macht aan. Hij vergaderde wekelijks mee met de VVD-ministers, zat bij alle belangrijke strategische momenten aan tafel, sprak geregeld met de premier en had ook plaats in het formatieteam van de VVD. Keizer had, met andere woorden, vertrouwelijke informatie binnen handbereik.

Sinds onze eerste publicaties over Keizer druppelen ook steeds meer tips over het begin van zijn loopbaan binnen. Oud-medewerkers van de Facultatieve vertelden dat Henry Keizer (56), die nu al jaren in Den Haag woont, in de Amsterdamse taxiwereld werkte onder de roepnaam ‘Hennie’. In een van de vier interviews die Follow the Money met hem afnam stelde Keizer zelf daarentegen dat hij ‘De Medische Alarmcentrale’ tot succes had gemaakt, de zaak verkocht had en vervolgens naar New York was verhuisd.

De afgelopen weken voerden we gesprekken met tientallen bekenden van Keizer uit zijn Amsterdamse tijd. Anoniem en met naam: ambulancechauffeurs, medewerkers van uitvaartcentra, dokters, dierenartsen, garagehouders en ga zo maar door. We bezochten de Amsterdamse buurt waar hij opgroeide en analyseerden zijn bedrijfsgegevens. Zodoende konden we de ontbrekende delen van zijn cv reconstrueren.

Diepenbrockstraat

De carrière van Keizer begint aan de deftige Diepenbrockstraat, in Amsterdam-Zuid. Op nummer 38 woont en werkt tandarts Wim H. Merkens, tevens eigenaar van de Anti Snurk Kliniek — ‘ik red relaties, mevrouw.’ Deze kant van de straat, de even kant, is ‘het arme deel’ van de straat, zegt hij met een knipoog. ‘Hier gaan de huizen voor 2 miljoen euro weg; dat huis daar aan de overkant kost zo’n 7 miljoen.’

Keizer woonde op nummer 28, aan de ‘arme’ kant, zo vertelt Merkens. ‘Die VVD-voorzitter? Hebben we het over dezelfde man? Oh… dat is dan geen goed nieuws voor de VVD.’ Merkens loopt door zijn tuin en wijst naar het bewuste woonhuis, een klein stukje verderop: ‘Daar gebeurden dingen die niet altijd even fris waren.’

Pieter Jan Keizer streek op 1 januari 1972 neer in de Diepenbrockstraat. Hij was eigenaar van de Centrale Doktersdienst, een voor die tijd zeer moderne service voor patiënten die buiten kantoortijden een arts nodig hadden: er waren toen nog geen huisartsenposten. Zijn 24-jarige dochter Truus trad, volgens de gegevens van de Kamer van Koophandel, twee jaar later toe tot het bedrijf. Nog eens vier jaar daarna, in 1974, was het de Centrale Doktersdienst die als eerste de mobilofoon introduceerde bij de Amsterdamse huisartsen.

De 17-jarige ‘H.J.’ Keizer presenteerde zich in een interview als directeur van de Centrale Doktersdienst

Volgens de krant waren zo’n 300 huisartsen abonnee van de Centrale Doktersdienst; ook andere specialisten als vroedvrouwen, kraamcentra en tandartsen maakten gebruik van de diensten van de Centrale.  Een lidmaatschap kostte 500 gulden per jaar; de huur voor een mobilofoon bedroeg maandelijks 135 gulden. Het moderne communicatiemiddel was volgens Keizer ‘even wennen’ voor de artsen, ‘maar de meesten kunnen er snel mee omgaan.’

Eind jaren zeventig werd vader Keizer ernstig ziek. Hoewel zijn zoon officieel niet zodanig geregistreerd stond, presenteerde de 17-jarige ‘H.J.’ Keizer zich in een interview met NRC Handelsblad als de directeur van de Centrale Doktersdienst.

Plezierig contact

Huisarts Nico van Hasselt (93, de oudste praktiserende huisarts van Nederland) uit de wijk Buitenveldert was een van de eerste van de mobilofoon-gebruikers. ‘Een heel zwaar ding met een hengsel die in de auto was ingebouwd. Er waren zes lampjes.’ De huisarts heeft ‘zeer goede herinneringen’ aan Henry en zijn zus Truus: dankzij hen werd hij ‘hotelarts’. ‘Ik was dag en nacht beschikbaar, als er iets in een hotel gebeurde wisten ze me te vinden. Ik heb altijd goed en plezierig contact gehad met Henry.’ 

In 1980 schreven vader Pieter Jan en zus Truus zich met de Centrale Doktersdienst uit bij de Kamer van Koophandel. Er kwam een nieuw bedrijf voor in de plaats, een uitbreiding op de oude doktersdienst: de Centrale Auto Dienst en Centrale Service Dienst (CAD/CSD) Nederland BV.

Er gebeurde van alles in het huis aan de deftige Diepenbrockstraat

Het was een echt familiebedrijf: dochter Truus werd bestuurder, samen met vrouw Geertruida. Op 22-jarige leeftijd, een jaar nadat zijn vader na een lang ziekbed overleed, trad Judicus Marinus Henricus Jacobus Keizer officieel toe als algemeen directeur.

Er gebeurde kortom van alles, daar op nummer 28 van de deftige Diepenbrockstraat. Het pand huisvestte in de jaren tachtig nog altijd een telefooncentrale en een meldkamer voor artsen die diensten draaiden in de avonduren en weekenden. Daarnaast was er ook een soort luxe taxibedrijf dat soms rijke mensen en zakenlui vervoerde, waarvoor chauffeurs met ‘joie de vivre’ werden gezocht. En er werden lijken vervoerd.

Boodschappendienst

Een advertentie van de Centrale Service Dienst Nederland BV. van 11 januari 1985 had de leus: ‘Een juffrouw en een telefoon maken nog geen boodschappendienst.’ De dienst bood onder andere: ‘een telefonische boodschappendienst, teletextservices en alarmcentrales, een bejaardenalarm en een mobilofoonservice.’

Keizer begon, zo blijkt uit de registers, ondertussen nog een onderneming: de Centrale Service Dienst Holland B.V. (net iets anders dan CSD Nederland BV). Hij vestigde zich in 1987 aan de Weesperzijde 144 en legde zich vooral toe op luxe vervoer.

Op 31 oktober 1989 schreef Keizer een in een ingezonden brief naar NRC Handelsblad: ‘De regelmatige gebruiker van een auto met chauffeur zoekt juist een herkenbare chauffeur. Een chauffeur die de gewoontes kent en als klankbord de vaak zeer vertrouwelijke gegevens voor zich weet te houden.’

Een paar maanden daarvoor, op 19 mei 1989, zocht hij via de — destijds beroemde — advertentierubriek ‘Speurders’ in De Telegraaf naar parttime ziekenverzorgers voor hetzelfde bedrijf, voor de afdeling ‘overledenenvervoer in binnen- en buitenland’. Sollicitanten dienden in het bezit te zijn van een rijbewijs B/E én een eigen auto.

Incidenten

Keizer bleef ook actief bij het oude familiebedrijf. Rond die periode vestigde Merkens zich als tandarts in Amsterdam-Zuid aan de Diepenbrockstraat. ‘Ik kreeg patiënten via de centrale, die ik overigens altijd meteen liet afrekenen — anders kon ik fluiten naar mijn geld. Van die lui die nooit naar de tandarts gingen en dan ineens problemen kregen. Klaplopers.’ Hij kijkt richting nummer 28, een weelderig woonhuis waar een serene stilte heerst. 

‘Het is echt ongelooflijk dat deze man zo ver is gekomen bij de VVD’

Dat was wel anders in de tijd dat de familie Keizer er nog woonde, zegt Merkens. Er stonden ambulances, (lijk-)auto’s en taxi’s. De Keizers waren volgens Merkens afkomstig ‘uit een achterbuurt’ en vielen uit de toon in de deftige straat. Het bedrijf had ‘een slechte naam in de buurt’; het was een komen en gaan ‘van dubieuze figuren’ en er hadden ‘allerhande activiteiten’ plaats. ‘Het is echt ongelooflijk dat deze man zo ver is gekomen bij de VVD. Ik heb altijd op de VVD gestemd, maar hiervan breekt echt mijn klomp en ben ik gaan twijfelen.’

Henry Keizer had een contract met uitvaartonderneming ‘PC Hooft’, toen nog gevestigd in de luxe P.C. Hooftstraat. ‘Hij haalde wel eens overledenen op’, zegt een oud-medewerker van het uitvaartbedrijf. De medewerker herinnert zich Keizer als een man met charisma, humor en een vlotte babbel: ‘Ik kon echt vreselijk met hem lachen.’

Toch werd het contact met Keizer na een reeks incidenten door de toenmalige directeur van PC Hooft beëindigd. Een van die incidenten is extra opvallend. De oud-medewerker: ‘Zijn bedrijf had twee overledenen verwisseld. Een daarvan was de overleden moeder van Nelly Frijda.’ 

‘Ik had er nooit bij stilgestaan dat zoiets kon gebeuren,’ reageert Frijda desgevraagd. ‘Er bleken twee dode vrouwen te zijn verwisseld. Ik vond dat heel erg stom, maar ik heb er voornamelijk om moeten lachen. We hadden dus andermans as uitgestrooid en moesten het toen nog een keer doen. Die tweede keer vroegen we ons af of we nou wél de goede pot met as stonden uit te strooien. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet.’  

‘Zijn bedrijf had twee overledenen verwisseld; een daarvan was de moeder van Nelly Frijda’

Frijda weet desgevraagd niet exact weet wie achter de schermen verantwoordelijk was voor de lijkverwisseling. De medewerker van PC Hooft wijst echter gedecideerd naar Keizer: ‘Er waren meer problemen, ook omdat hij volgens mij kampte met een personeelstekort.’

Executieverkoop

Op 14 maart 1991 werd het familiebedrijf CAD/CSD op ‘een openbare’ terechtzitting ontbonden door de Officier van Justitie: iets dat vaker voorkomt als er geen activiteiten in de vennootschap zitten en de kosten van bijvoorbeeld de Kamer van Koophandel niet meer worden betaald.

Veel was er op dat moment niet meer van het bedrijf over: op 20 januari 1989 was de inboedel van de oude Centrale Doktersdienst al verkocht tijdens een executieverkoop. ‘Het getuigt van een zekere luiheid om het opheffen van een vennootschap vervolgens aan de overheid over te laten,’ stelt advocaat financieel-economisch strafrecht Jerry Hoff. ‘Je laat je schillen toch ook niet op straat liggen?’

Keizer had de familiezaak inmiddels al op naam van zijn zus Truus gezet; zelf ging hij door met de autoverhuur. Begin 1991 ging oud-politieman Hans Boshuisen als manager van het taxi-onderdeel van het bedrijf voor Keizer werken. Boshuisen maakte in die hoedanigheid de laatste zucht van het laatste onderdeel van het familiebedrijf van Keizer mee.

Centrale Auto Dienst

De oud-politieman ging verder met Keizer in zee met de nieuwe vennootschap Centrale Auto Dienst (CAD), gevestigd aan de Weesperzijde 144, hetzelfde adres waar Keizer dus al sinds 1987 zat met zijn taxibedrijf CSD Holland BV. De nieuwe CAD-B.V. kreeg een toevoeging: ‘luxe autoverhuur met chauffeur’.

Boshuisen deed de operationele kant van de zaak; Keizer de financiële. Boshuisen: ‘Achteraf was dat heel naïef.’ Keizer ging vanaf 1991 steeds vaker naar New York: ‘Op de een of andere manier had hij zich binnen weten te praten bij Manhattan International Limousine Network.’ 

Dat laatste bedrijf was eigendom van de broers Alfred J. en Michael Hemlock en gevestigd in hartje New York. Het verhuurde luxeauto’s met chauffeurs: tijdens de hoogtijdagen, in 1988, beschikte het over een wereldwijd netwerk van 185 limousines en franchisers. Boshuisen: ‘Hij werd op een of andere manier contactpersoon van deze mannen in Europa. Wat Keizer deed? Geen idee.’

‘Wat Keizer deed? Geen idee’

In mei 1997 verkochten de broeders Hemlock het bedrijf voor 17,1 miljoen dollar aan Carey, een wereldwijd opererend bedrijf in de verhuur van luxe en exclusieve auto’s met chauffeur. 

Nóg een stichting

Wat Boshuisen destijds niet wist, maar wat wel duidelijk wordt uit het handelsregister van de Kamer van Koophandel, is dat er vanaf 1990 (!) nóg een stichting op de Weesperzijde 144 stond ingeschreven. Namelijk: de Stichting Manhattan International Limousine Network Europe, met Keizer als voorzitter en de broers Alfred J. en Michael Hemlock als bestuurders. De stichting werd in het jaar 2000 door de Kamer van Koophandel ontbonden.

‘Keizer had vaak overleg in New York,’ vertelt Boshuisen. ‘Hij deed zich groter voor dan we waren, men dacht dat we een wagenpark hadden van hier tot Tokio. We boerden goed hoor, maar we waren meer een veredeld taxibedrijf met een paar mooie wagens.’ 

Het Noord-Hollandse Statenlid Hervé van Praag van de PVV zat in de jaren negentig ook in de limousine-verhuur. Hij kent Keizer als een flamboyante man met veel flair; ‘hij had wel altijd veel te grote schoenen aan.’ Van Praag memoreert aan een advertentie uit de Gouden Gids: ‘Daar stond zijn bedrijf met twintig Scorpio’s. Alleen was hij vergeten de nummerplaten af te plakken. Daardoor kon je zien dat het één en dezelfde Scorpio was, gefotoshopt.’

Tijdens de reizen naar New York leerde Keizer Gabriele — ‘Gabi’ — Neglein kennen. De reizen naar New York namen toe. Boshuisen: ‘Hij vloog business class naar New York, hij sliep in het prestigieuze Waldorf Astoria en hij had daar continu een limousine voor de deur staan.’ 

Lijken uit de kast

Al die tijd dacht Boshuisen dat alles werd betaald door het bedrijf van de gebroeders Hemlock. Tot er ineens iets geks gebeurde bij het goed boerende CAD: ‘We kregen ineens problemen met het uitbetalen van salarissen, dus toen ben ik zelf in de boeken gaan kijken. Alles was weg, zo bleek. Keizer had al die dure trips via ons bedrijf betaald. Deze bon vivant had een bom onder mijn toekomst gelegd.’

Alles wat Boshuisen had, zat in het bedrijf. ‘Ik heb hem onder druk gezet en gedwongen mijn aandelen op zijn naam te zetten.’ In juli 1993 schrijft Boshuisen zich uit het bedrijf; Een paar maanden later verkoopt Keizer CAD voor het symbolische bedrag van één gulden aan Rob Banen, die omdoopt tot International Driver Services-Centrale Autodienst. ‘Ik ben voor hem gaan werken’, zegt Boshuisen. ‘Hoewel er aan het begin steeds lijken uit de kast kwamen, is het een mooi bedrijf geworden.’

‘Bij Keizer moet je goed je geld in de gaten houden’

Ook Keizers zus Truus ging voor het bedrijf werken. Keizer verliet huis, haard en vrouw toen hij eind 1993 naar New York vertrok. Zijn zus reageert niet op vragen; zijn ex-vrouw doet er liever het zwijgen toe: ‘ik voel geen enkele ambitie om op die periode terug te blikken’. Ook de inmiddels gepensioneerde Rob Banen wil niet meewerken. 

Oud-chauffeur John Brun wil ons wél te woord staan. Hij vertelt: ‘Bij Keizer moet je goed je geld in de gaten houden. Steeds was er gedoe met het uitbetalen van salarissen, terwijl meneer zelf met de Concorde naar New York vloog. Als ‘ie je nodig had, dan was hij de aardigheid zelve. Maar het was gewoon een onaardige man. Als er iets fout ging... o wee, nee, het lag het nooit aan hem. Altijd kreeg het personeel de schuld. Ondertussen maakte hij er een zooitje van en hielp het bedrijf bijna naar de gallemiezen. Gelukkig heeft Banen het overgenomen en er iets moois van gemaakt.’

‘Zo ken ik hem niet’

Garagehouder Henk ten Cate, de buurman aan de Weesperzijde, herinnert zich een heel andere Keizer: ‘een grappige en vriendelijke man’. Er was wel een gek dingetje aan Keizer. ‘Hij zag eruit alsof ‘ie 40, 45 jaar oud was, maar hij was pas 26!’ 

Nadat CAD werd verkocht, is Ten Cate Keizer uit het oog verloren. Hij heeft via Banen ‘voor eigen gebruik’ een garage van Keizer overgenomen. Op het nieuws zag hij dat Keizer als voorzitter van de VVD in opspraak is geraakt. ‘Het ziet er niet fraai uit, maar zo ken ik hem niet.’

‘Keizer zei altijd dat hij een grote man in het bedrijfsleven en de politiek zou worden’

Boshuisen: ‘Keizer zei altijd dat hij een grote man in het bedrijfsleven en de politiek zou worden. Dat is hem verdorie nog gelukt ook. Deze rechterhand van de premier heeft veel mensen beschadigd, hij lijdt aan grootheidswaanzin.’

Spoedkliniek voor Dieren

Vanaf 1993 zou Keizer volgens zijn eigen beknopte cv in New York hebben gewoond; ook alle betrokkenen uit de taxibranche denken dat. Wat echter niemand — ook nu niet — schijnt te weten, is dat Keizer al sinds 1992 betrokken was bij een uniek project: de Spoedkliniek voor Dieren aan de Weesperzijde 147. 

Dierenarts Bart de Leeuw was een van de drie oprichters van deze kliniek. ‘Dierenartsen hadden wel weekenddiensten, maar er was geen strakke organisatie’, legt hij uit. ‘Met twee collega’s ben ik gaan kijken hoe de service beter kon. We dachten aan een spoedeisende hulppost voor dieren. Zoiets was nergens ter wereld te vinden.’

Een paar mensen adviseerden de dierenartsen. Een van hen: Henry Keizer. ‘Ik kende hem van de dierenambulance, waar hij af en toe hielp. Daardoor kende Keizer alle dierenartsen in Amsterdam; bovendien was hij zakelijk onderlegd en wist hij hoe hij zo’n organisatie kon opzetten. In de aanloopfase heeft hij ons volstrekt belangeloos geholpen.’

Er werd een BV opgezet; Bart de Leeuw vormde samen met twee anderen de directie. Ook kwam er een raad van commissarissen met één commissaris; op 1 maart 1993 werd dat Henry Keizer. ‘Hij was vooral adviseur, want door zijn werk bij de dierenambulance was hij expert. Hij reed geregeld mee voor veldwerk, en om de Amsterdamse dierenartsen bij te staan.’ 

‘Na een jaar,’ vertelt De Leeuw verder, ‘is er iemand in de organisatie bijgekomen die ons kon helpen: Jaap de Bruijn van de Vereniging van Arts en Auto. Hij heeft ons een lening verstrekt.’ In 1994 werd De Bruijn de tweede commissaris bij de Spoedkliniek voor Dieren.

Het is dezelfde De Bruijn die 10 jaar later medebestuurder — en dé financiële man — wordt van het uitvaartconcern de Facultatieve, waar Keizer op dat moment bestuursvoorzitter is. Er is zeer weinig bekend over de achtergrond van De Bruijn: ook hij heeft geen openbaar cv. Keizer, zo blijkt nu, kent hem in ieder geval al van de Spoedkliniek voor Dieren.

Zieke Zwerfdieren

Keizer en De Bruijn zetelden ook samen in het bestuur van de Stichting voor Zieke Zwerfdieren Ondersteuning en Fondswerving (Zzoef), die ze in 1996 oprichten. Volgens De Leeuw, die twee jaar later ook tot het bestuur toetrad, was dit een fonds om geld in te zamelen voor zwerfdieren die terecht kwamen bij de spoedkliniek: ‘We kregen giften van organisaties, maar die mochten niet rechtstreeks via onze BV lopen, vandaar deze stichting; het ging om enkele honderden guldens per jaar.’ Dat is niet te controleren, want er zijn geen deponeringen te vinden bij de Kamer van Koophandel.

‘Of ik iets herken? Daar geef ik liever geen commentaar op’

De Leeuw volgt al het nieuws omtrent Keizer. ‘Of ik iets herken? Daar geef ik liever geen commentaar op, we zijn goede vrienden geworden.’

Halverwege jaren negentig liep Dolf Meijer, van de Utrechtse luxe verhuurder Meijers Autobedrijf, Keizer tegen het lijf in New York op een Limousine-show ‘met 9 meter lange Lincolns.’ De twee hadden elkaar jaren eerder al ontmoet op Keizers bedrijf in Amsterdam op de Diepenbrockstraat 28 in Amsterdam. Meijer: ‘Een heel chique straat. Hij had daar een paar oude ziekenauto’s voor de deur staan weet ik nog.’ De twee kwamen destijds niet tot zaken en tot hun ontmoeting in de Verenigde Staten verloren ze elkaar uit het oog. ‘Hij zei dat hij er woonde en dat hij iets deed bij een autoverhuurbedrijf.’ 

Keizer woonde in suite 21J, van de 210 East 65th street te New York. Daar stond ook zijn bedrijf International Limousine Network Europe Inc. sinds 18 augustus 1993 ingeschreven. Op hetzelfde adres verbleef ook zijn nieuwe vriendin en latere vrouw Gabi Neglein. Ook Neglein had hier sinds 23 april 1993 een bedrijf gevestigd: Euro-Confer Inc. Later, als Keizer in het bestuur van crematieconcern De Facultatieve komt, zullen klokkenluiders melding maken van honderdduizenden guldens aan onterechte declaraties richting het Amerikaanse bedrijf van Neglein.

Van Stolkenburgh

Een oud-kennis van uitvaartonderneming PC Hooft, waar Keizer overledenen voor reed, werkte inmiddels bij begraaf- en crematieconcern De Facultatieve en had het idee om een luxe uitvaartonderneming te beginnen. De naam van deze dochter van de Facultatieve: Van Stolkenburgh, een uitvaartonderneming waar alles mogelijk was. 

De oude kennis had Keizer op het oog vanwege zijn charisma en kennis van luxe vervoer: ‘Dat is echt een goede kerel voor ons.’ Samen met Kees van Dam, de toenmalige bestuursvoorzitter van De Facultatieve, vloog de medewerker naar New York om met Keizer op een hotelkamer te onderhandelen.

In 1996 werd Keizer op freelancebasis adviseur bij Van Stolkenburgh. Via dat bedrijf kwam hij binnen bij de Facultatieve, het concern waar hij uiteindelijk in 2012 voor een schijntje grootaandeelhouder van wordt. 

‘Ik hoorde dat hij voorzitter van de VVD was geworden. Dat heeft hij niet slecht gedaan’

Van Stolkenburg regelde uitvaarten die begonnen bij een bedrag van 25 duizend gulden; voor de onderneming werden er uit Kent zes limousines gehaald. Drie bronnen melden ons dat Keizer geld vroeg aan de verkoper: ‘Hij werkte voor mij’, zegt een oud-directeur. ‘En achter mijn rug om bedong hij commissie. De Facultatieve betaalde te veel voor deze auto’s, terwijl hij door diezelfde organisatie werd betaald.’ Keizer bouwde via Van Stolkenburgh vooral ook een innige band op met Van Dam.

Brandhout

Binnen twee jaar mislukte Van Stolkenburgh. Nederland was (nog) niet toe aan luxe, exclusieve begrafenissen en crematies. Meijer, de Utrechtse luxe autoverhuurder, werd door Keizer benaderd om de zes limousines te kopen. ‘De partij was brandhout’, zegt hij. ‘Het waren voornamelijk Daimlers die lichtblauw waren gespoten. Ik wist niet wat ik zag. Ik ben er wel 20 keer omheen gelopen en zag bij een aantal auto’s dat de uitlaat roestte. Dat betekent dat ze lang niet hebben gereden.’

Meijer en Keizer spraken nog een keer over de partij op het kantoor van Meijer aan de Amsterdamsestraatweg in Utrecht: ‘We hebben er lang over zitten dimdammen,’ aldus Meijer. ‘Hij wilde de auto’s voor elk fatsoenlijk bod kwijt, maar ik zag er niets in.’

Hoewel Meijer uiteindelijk nooit zaken heeft gedaan met Keizer, kan hij ‘goed met hem opschieten’. Ze zien elkaar eens in de vier jaar op de Uitvaart Vakbeurs in Gorinchem: Meijer als verhuurder van luxe auto’s, Keizer als de baas van het grote uitvaartconcern De Facultatieve. ‘Ik zag hem laatst op de foto met Rutte staan’, zegt Meijer. ‘Wat moet Henry daar nou?’, was zijn eerste gedachte. ‘Toen las ik dat hij voorzitter van de VVD was geworden. Dat heeft hij dan niet slecht gedaan.’