Het zijn hachelijke tijden maar mijn oude hoofdredacteur en maat Jort Kelder weent op zijn persoonlijke website weer eens bittere tranen over hoe moeilijk de in Italiaans maatwerk gestoken bezitter van een met lederen stoelen uitgeruste Landrover Defender, een Maserati en verschillende huizen het wel niet heeft met de heren en dames van de belastingdienst. Ha! Zo lang ik Kelder ken, zeikt hij over zijn "vrienden van de blauwe envelop".

Subsidieruif
Wat krijgt Kelder terug voor zijn belastingcenten ("een schamele 169.805 euro"), vraagt hij zich radeloos af? "Weinig tot niets" en dat doet hem veel pijn. Als hij geld uitgeeft, moet er iets tegenover staan. "Wie betaalt, bepaalt". Het zijn de kreten van een begenadigd man die helaas nog steeds tot aan zijn lippen in de exuberante jaren tachtig en negentig zit vastgezogen. Jort, mag ik je geheugen even opfrissen? Je werkt al jaren voor de publieke omroepen. Wanneer je nog eens naar de resultatenrekening van Kelder & Co. kijkt, zul je tot de conclusie moeten komen dat je als journalist, naast een zeer lucratieve reclameklus voor een provinciale bank, royaal mee vreet uit de subsidieruif die Hilversum heet.

Fatale vergissing
De misplaatste klaagzang van Kelder legt niettemin op pijnlijke wijze iets bloot dat mijns inziens zeer wezenlijk is. Terwijl we in ons Europa in de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog bevinden, gaan zijn onmiddellijke zorgen uit naar de "misdadige" belastingdruk en is hij bang dat Dat Jan-Kees de Jager zijn "zuur bevochten duiten meteen doorstuurt naar Griekenland, Italië en andere leden van de Club Med".
Dat provincialisme kenmerkt de mentaliteit van veel Nederlanders en ook heel veel andere Europeanen. Ik voel met hen mee. De nationalistische sentimenten die we in Europa maar al te goed kennen, zijn zeer begrijpelijk en levensgevaarlijk om te onderschatten. Hoe zeer we het ook zouden willen, er bestaat helemaal niet zo iets als een Europese cultuur. Er zijn geen gemeenschappelijke waarden waarop we terug kunnen vallen. Grieken zullen nooit Duitsers worden, ook niet als ze daartoe door Brussel opgelegde decreten worden gedwongen. Als het erop aan komt kiest iedere Europeaan, zelfs een verklaard kosmopoliet als Kelder, voor zijn eigen hachie of parochie.

Dit is nu precies de reden waarom een verdere eenwording van Europa - als laatste redmiddel om de euro te redden - een fatale vergissing is. De door schulden geplaagde Italianen zullen nooit accepteren dat een niet democratisch verkozen regering hen zal dwingen een groot deel van hun met veel zweet en corruptie verzamelde bezittingen over te dragen aan structureel efficiënter werkende en dus rijkere Duitsers of Nederlanders. Andersom zullen de noord-Europeanen zich gaan verzetten tegen de hen opgelegde alimentatie voor het zuiden. Zie Kelder. Die spanningen zullen ondraaglijk worden en vroeger of later zal het bloed in de straten vloeien. In Griekenland hebben we al van enkele voorproefjes kennis kunnen nemen. Deze afschuwelijk hoge kosten worden in de overwegingen van eigen stoep schoonvegende heren als Nout Wellink niet meegenomen.

Rellen in Athene

Fiscale integratie
Vandaag wordt er in Brussel - in de twaalfde top sinds 11 februari 2011 - weer uitgebreid vergaderd over hoe de mismaakte euro kan worden gered. Onze Mark Rutte is natuurlijk ook van de partij. Rutte is een aardige man. Ik leerde hem jaren geleden via Kelder kennen op een ski vakantie in Zwitserland. Rutte is tevens de reden waarom ik nu geen VVD meer stem. Niet alleen heeft hij een onzalige verbond gesloten met een geperoxideerde xenofoob, hij is ook stiekem bezig om onze parlementaire democratie te ontmantelen en onze economie kapot te bezuinigen. Oh ironie, dat nu net de eerste liberale premier sinds 1918 zwijgt wanneer in Italië een gekozen president en zijn kabinet plaats moeten maken voor een groep technocratische managers met aan het hoofd een oud-Eurocommissaris die ook nog eens zakenbank Goldman Sachs van adviezen voorzag. Rutte kenmerkt de zwakte van alle Europese leiders die ruim anderhalf jaar geleden het probleem - dat toen nog Griekenland heette - verzuimden aan te pakken. Als ze toen, in de woorden van vorige Amerikaanse minister van Financiën Hank Paulson, de 'bazooka' uit het arsenaal hadden gehaald, waren de problemen nog te overzien geweest. Daar is het op dit moment te laat voor. Nu zal er een veel groter wapen moeten worden ingezet en dat is fiscale integratie. Europa kan het uiteenvallen van de Muntunie eigenlijk alleen nog bezweren door in hoog tempo een politieke unie te worden. Dat kan niet langs democratische weg, daar hebben we geen tijd meer voor. Dat weet iedereen, dat weet ook Rutte, maar dat wil of kan hij alleen niet toegeven.

Desastreuze T-splitsing
Vandaag gaat het in Brussel onder andere om automatische bestraffingen voor zondige lidstaten, door Rutte's partijgenoot Klaas Dijkhoff donderdag op Radio 1 vergeleken met "flitspalen". Wie te hard rijdt, krijgt een bekeuring. Tsja. De (voormalige) liberalen ontkennen dat er met die maatregel van een overgang van soevereiniteit sprake zal zijn. Ze misleiden de boel. Het is overduidelijk waar het vandaag in Brussel om gaat. "Harsh for cash", zegt FTM's huishoogleraar Ewald Engelen deze week in het Belgische tijdschrift Knack. "Duitsland wil alleen maar instemmen met monetaire financiering van overheidsschulden van zwakke lidstaten als die zwakke lidstaten ook hun fiscale autonomie verliezen en er dus vanuit Duitsland, want daar komt het de facto op neer, direct kan worden ingegrepen in de overheidshuishouding van die landen." Dat betekent dat er soevereiniteit aan Brussel overgedragen moet worden. Niets meer en niet minder. Daarnaast verandert er niets aan ons financiële systeem. Bankiers mogen nog steeds gokken in de wetenschap dat ze door overheden (belastingbetalers als Kelder) zullen worden gedekt.

Europa staat voor een desastreuze T-splitsing. Welke afslag ook wordt genomen, de gevolgen zullen extreem groot zijn. Als de euro uit elkaar klapt, is de schade niet te overzien. Reparatie door verdere eenwording is zo mogelijk nog duurder. De Amerikaanse professor Vivien Ann Schmidt (Jean Monnet leerstoel Europese Intergratie aan de Universiteit van Boston) publiceerde een zeer scherpe analyse in het tijdschrift Foreign Affairs. "Saving the Euro will mean worse trouble for Europe", luidde de veelzeggende kop.

Twee jaarsalarissen
De democratie in Europa en dus ook in Nederland, loopt groot gevaar, maar slechts weinigen die je daar over hoort. De euro en de wereldeconomie moet worden gered. Rekenmeesters hebben intussen becijferd dat het opbreken van de Eurozone een jaarsalaris gaat kosten. Ik heb er minimaal twee jaarsalarissen voor over om de totstandkoming van de politieke Unie in Europa te voorkomen. Ondemocratische macht behoort, net als corruptie, te worden bestreden. We kunnen de onvermijdelijke pijn beter nu nemen door op een zo ordelijk mogelijke wijze de euro te ontmantelen en meteen de kans met beide handen grijpen om het financiële systeem in zijn geheel op de helling te gooien. En wat mij betreft moet er onmiddellijk een "pluk ze regeling" voor de bonusbankiers in stelling worden gebracht.

Wat mijn maat Kelder betreft: hou eens op met dat gezeur over die belastingen, onze democratie is heel veel meer waard dan een Landrover Defender of een Maserati. Het is tijd om je vriend Mark te bellen en hem te zeggen dat hij op het punt staat de grootste pseudo-liberaal in de Nederlandse geschiedenis te worden.