Één van de meest destructieve krachten van het vrije markt-kapitalisme is levendiger dan ooit, zo blijkt uit onderzoek van consultancybureau McKinsey
Sinds het ontstaan van de wereldwijde financiële crisis in 2007 roepen economen, wetenschappers, filosofen en zelfs politici dat de eenzijdige focus van managers op de korte termijn een drastische wending moet krijgen. Weg van het kortzichtige, ééndimensionale, op de snelle winsten gerichte kwartaalkapitalisme, op naar een duurzame, op de lange termijn gerichte vorm van denken en handelen. Helaas blijkt uit onderzoek van consultancybureau McKinsey onder meer dan 1000 topmanagers dat precies het tegenovergestelde plaats vindt.
De Volkskrant publiceerde maandagochtend als eerste over de resultaten van het onderzoek.
63 procent van de ondervraagden stelt dat de druk om korte termijn financiële resultaten te behalen de laatste vijf jaar is gegroeid. 79 Procent van de respondenten geeft aan dat ze een zeer sterke druk voelen om binnen een termijn van twee jaar financiële resultaten te halen. 44 Procent geeft aan dat de horizon voor een strategie niet langer is dan drie jaar. 73 Procent laat weten dat een horizon van lánger dan drie jaar wenselijk is. En 86 procent gelooft dat het hanteren van lange termijn-doelstellingen een positief effect heeft op de prestaties van het bedrijf.
Alleen grote investeerders kunnen het tij keren
Volgens de auteurs van het rapport - Dominic Barton global managing director van McKinsey en Mark Wiseman, ceo van een van de grootste pensioenfondsen van Canada - is er maar één manier om het tij te keren en dat is als grote investeerders als pensioenfondsen, beleggingsfondsen, en investeringsfondsen gezamenlijk zouden besluiten om het gevecht tegen het kwartaal-kapitalisme aan te vangen. Barton en Wiseman schreven ook een uitgebreid artikel voor de Harvard Business Review dat nu online staat en waarin ze het relatieve gewicht van deze grote investeerders helder uiteen zetten. 'The world’s largest asset owners include pension funds, insurance firms, sovereign wealth funds, and mutual funds (which collect individual investors’ money directly or through products like 401(k) plans). They invest on behalf of long-term savers, taxpayers, and investors. In many cases their fiduciary responsibilities to their clients stretch over generations. Today they own 73% of the top 1,000 companies in the U.S., versus 47% in 1973. So they should have both the scale and the time horizon to focus capital on the long term,' aldus Barton en Wiseman.
12 Bijdragen
Michiel
Emmef
MichielRegels en vergunningen zijn nodig, want u wilt geen Gelatine fabriek naast uw huis. Maar toegegeven: sommige regels kunnen minder.
Sinds de marktwerking in de zorg zijn de kosten extreem gestegen: aandeelhouders en speculanten strijken de premies op, de zorg wordt afgeraffeld en het hard werkende personeel wordt minder betaald. Lekker liberaal. En dat personeel (de meeste mensen) consumeert minder. Lekker dom.
Sinds de marktwerking in het onderwijs leveren zelfs universiteiten vooral sjabloondenkers af, omdat ze geen tijd kunnen steken in onderzoek dat niet direct op de korte termijn inzetbaar is. Papers, papers, papers en iedereen moet ze allemaal refereren quoten en tellen. Tijd die besteed kan worden aan onderzoek en het mensen leren onderzoeken in plaats van kant-en-klare kennis te reproduceren met infinitesimale voortgang die uiteraard gepubliceerd moet worden.
Maar slaap gerust verder.
Michiel
EmmefHet onderwijs wordt voor het overgrote deel door de overheid gefinancierd en die bepaalt (dus) ook de regels. Omdat men daar graag de particuliere sector nadoet, maar het bij de overheid ontbreekt aan prikkels en marktwerking, krijg je dus al die idiote meetsystemen en quootjestellerij in de wetenschappelijke wereld, zoals jij inderdaad aangeeft. Ewald Engelen schrijft er regelmatig over.
Verder, marktwerking in de zorg, welke marktwerking bedoel je? Verzekeraars hebben de macht, de verzekering is eenheidsworst en hoeveel particuliere ziekenhuizen zijn er in Nederland eigenlijk? Alleen Slotervaart?
En is het je weleens opgevallen hoeveel oud-politici in de zorg belanden? Frank de Grave, Wouter Bos, Andre Rouvoet, Roger van Boxtel, Melanie SvH-MG, noem maar op. Allemaal mensen die over een groot Haags netwerk beschikken. En daaarom populair zijn bij de nauw met de overheid vervlochten zorgsector.
Je eerste alinea vind ik interessant. De precieze verhouding tussen staatsschuld en particuliere schuld ken ik niet. Ik hoop wel dat de particuliere schuld voor het grootste deel aan zijn gegaan om te investeren, niet om te consumeren. Maar ook die verhouding ken ik niet.
Groet, Michiel
Emmef
MichielMensen hebben het over marktwerking, maar de theorie van de vrije markt heeft een aantal strenge randvoorwaarden waaraan niet voldaan wordt. Grote corporaties voldoen hier niet aan (is niet infinitesimaal klein, zodat grotere afzet nauwelijks de prijs beïnvloed). Kartelvorming voldoet hier niet aan (bedrijven kijken niet naar elkaars gedrag). Marketing voldoet hier niet aan (consumenten gedragen zich rationeel). Er is een welfare function (benevolent dictator) die welvaart herverdeelt. Die hebben we - nog. Maar neo-liberalen willen van deze verdeler, die essentieel is om van vrije marktwerking maximale welvaar VOOR DE ECONOMIE ALS GEHEEL te halen, het liefst afschaffen.
Particuliere schuld.
Ik kon niet direct een verhouding vinden tussen staatsschuld en particuliere schuld (heb ooit eens een film gezien van een econoom met kleurige blokjes). Maar het rente percentage op de particuliere schuld is veel hoger.
De meeste particuliere schuld zit in assets: bestaande zaken die geen nieuw inkomen genereren. Voorbeelden zijn vastgoed (de huizenmarkt; ongeveer 1/3 van private leningen).
Maar wat veel mensen niet beseffen is dat beleggen in reeds bestaande aandelen ook geen nieuw inkomen genereert. Een aandeel dat van eigenaar wisselt, genereert geen nieuw inkomen voor het bedrijf waarmee het kan investeren. En het dividend gaat net als voorheen ten koste van inkomen binnen het bedrijf. Het verhandelen van een aandeel levert het bedrijf dus alleen extra investeringsmogelijkheden bij de emissie ervan (en misschien krijgen ze wat makkelijker een lening als de koers hoger is). Wat dat betreft is een banklening nog eerlijker omdat die een aflossingstermijn heeft. Dan kunt u dus beter gaan sparen, als banken dat geld allemaal aan bedrijven zouden uitlenen (nu 1/6).
Nog veel erger is dat heel veel geld op de financiële markt, geleend geld is (1/2 van alle private schuld). Soms worden aandelen met geleend geld gekocht en het bedrijf krijgt dan de schuld "bij" geb
Laatst
MichielLudovikaa
De oplossing moet en kan niet komen van die financiele constructies, dat is de kalkoen vragen het kerstdiner samen te stellen. De samenleving / de politiek moet dit monster bedwingen.
Hoe? Basale verzekeringen via onderlinge coöperaties (geen giga-vermogensopbouw), stoppen met enerzijds pensioen en anderzijds hypotheek etc.
Emmef
Laatst
EmmefEmmef
LaatstRoland Horvath
Zoals ook blijkt uit het artikel, de vermogensverschaffers krijgen te veel inkomen relatief ten opzichte van de anderen onder andere de werknemers. Er ontstaat een andere en betere economie en maatschappij als RENTE en DIVIDEND beperkt worden tot de procentuele stijging van het BBP. Anders wordt 'ingeteerd' op het vermogen van de geldlener: burger of onderneming. Rente en dividend worden dan niet alleen betaald uit de inkomsten maar uit het -geleende- vermogen.
En anders is een 2e gevolg dat de inkomsten- verdeling tussen kapitaal en arbeid te veel het kapitaal bevoordeelt, zoals nu het geval is.
Rente en dividend zijn dan minder inflatoir. Zonder die limiet houden we een onstabiele economie die een eeuwigdurende groei nodig heeft.
Het vermindert de hebzucht, de drang naar winst en de macht vd geldmarkt.
Beide maatregels: beurs en rente/ dividend kunnen/ moeten wereldwijd ingevoerd worden door de politiek. Maar dat is ook al mogelijk op de schaal van de EU.
Emmef
Roland HorvathLaatst