Hoe ze bij Google ineens op de centen letten

Bloomberg

Google — en moederbedrijf Alphabet — was lange tijd zo rijk dat niemand zich druk maakte om de kosten. Nieuwe projecten mochten miljarden kosten. Google Glass, zelfrijdende auto's, ruimteballonnen die wereldwijd breedbandinternet mogelijk moesten maken: overal was geld voor, geen ontwikkelaar hoefde zich te verantwoorden. Gevolg: in 2015 maakten alle Alphabet-afdelingen die géén Google heetten meer dan 3,5 miljard dollar verlies. Het bedrijf was zó winstgevend dat zelfs dat niet uitmaakte. Maar nu is daar Ruthless Ruth: de nieuwe financieel bestuurder Ruth Porat. De voormalige topbankier van Morgan Stanley gaat met de botte bijl door een van de meest succesvolle concerns van de 21^e eeuw. Dat niet iedereen daar blij mee is, blijkt wel uit dit verhaal van persbureau Bloomberg.

De nalatenschap van Trump: 34 jaar na zijn presidentsverkiezing

The Nation

De uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen heeft wereldwijd geleid tot een stortvloed van commentaren, analyses en beschouwingen. Een van deze verhalen, op de site van het Amerikaanse opinietijdschrift The Nation, springt eruit vanwege de vorm: fictie. Het is een terugblik op het presidentschap van Donald Trump, geschreven in het jaar 2050. De hoofpersoon beschrijft hoe het beleid van de regering-Trump de wereld heeft veranderd, en het moge duidelijk zijn: die veranderingen hebben niet bepaald positief uitgepakt. Lees en huiver.

De hongerige wolven in de voetbalwereld

NRC

NRC-journalisten zijn op stoom geraakt met hun dossier Football Leaks, een gelekte dataset van 1,9 terabyte aan e-mails en documenten die inzage geven in de financialisering van de internationale voetbalwereld. Waar eerder al de offshore constructies van belastingontduiker Cristiano Ronaldo werden blootgelegd, is afgelopen week een interessant verhaal gepubliceerd over Ricky van Wolfswinkel, een talentvolle voetballer die na meerdere buitenlandse avonturen weer terug is bij zijn oude club Vitesse.

NRC laat op boeiende wijze zien hoe zijn internationale carrière niet zozeer is bepaald door sportieve belangen, maar door financiële belangen. Zo was zijn vroege overstap naar Sporting Lissabon mogelijk doordat het merendeel van zijn ‘economische rechten’ werd verkocht aan twee investeringsmaatschappijen, waaronder Quality Football Ireland Limited. Het artikel biedt een interessante blik op de financiële kant van de voetbalwereld, waar zelfs nuchtere Hollandse jongens niet kunnen ontsnappen aan de hongerige geldwolven.

De vernietigende impact van oorlog op het rijke Syrische culinaire leven

The Guardian

Eten brengt mensen bij elkaar. Dat gaat zelfs op wanneer hele steden, dorpen en families zijn verscheurd door terreur en haat als gevolg van oorlog. In een Libanees vluchtelingenkamp zorgt samen koken voor verbroedering tussen vrouwen die elkaar naar het leven staan. Of je nu een Assad-sympathisant, soennitische opstandeling, Syrische Christen of Koerd bent; iedereen kent een variant op kibbeh, een soort gevulde bal van bulgurmeel.

The Guardian schrijft over de gevolgen van de oorlog voor de Syrische keuken. Gezamenlijk eten vormt een belangrijk onderdeel van de Syrische cultuur, maar door de oorlog verdort het rijke culinaire leven in Syrië, terwijl het land daar in de hele regio juist om bekendstaat. Gezinnen zijn uit elkaar geslagen of uitgemoord. Door grote schaarste moeten vluchtelingen het doen met wat ze bij elkaar kunnen vinden. Desondanks maken ze het er het beste van, en maken ze goedkope en voedzame varianten van bekende Syrische gerechten.

Nieuwe Amerikaanse minister voor Werkgelegenheid: tégen het minimumloon en vóór vrouwen in bikini

Mother Jones

Ook het links-liberale tijdschrift Mother Jones publiceerde een artikel met een culinair tintje, maar wel in heel andere zin. Donald Trump heeft Andy Puzder namelijk voorgedragen als de nieuwe Amerikaanse minister voor Werkgelegenheid. Puzder is nu nog de ceo van het moederbedrijf van fastfoodketens Hardee's en Carl's Jr. Voor Puzder is die baan bijzonder lucratief. In 2012 streek hij bijvoorbeeld 4 miljoen dollar op aan salaris en bonussen.

Van werknemersrechten moet Puzder echter niets hebben. Hij is groot tegenstander van minimumlonen en lag meerdere malen in de clinch met het ministerie dat hij zal gaan leiden. Puzder ziet zijn bedrijven liever bevolkt door robots en mooie vrouwen. Laatstgenoemden figureren vaak in de reclamespots van Puzders bedrijven. Daarover zegt hij: ‘I like our ads. I like beautiful women eating burgers in bikinis. I think it's very American. I used to hear brands take on the personality of the ceo. And I rarely thought that was true, but I think this one, in this case, it kind of did take on my personality.’ Zie hieronder een van de reclamespotjes:

Journalisten moeten weer rebels worden

Columbia Journalism Review

De verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten is de anti-Watergate voor de journalistiek. Dat stelt Kyle Pope, redacteur van het door Colombia University gepubliceerde tijdschrift Columbia Journalism Review. Journalisten hebben veel verwijten gekregen over de wijze waarop zij de verkiezingen en de stemming in het land hebben verslagen. Voor Pope steekt één kritiekpunt er bovenuit: het gebrek aan goede verslaggeving. 

Journalisten hebben zich teruggetrokken in hun eigen bubbel en zijn vergeten wat al decennia de kern van journalistiek vormt: verslaggeving. Goede reportages zonder vooroordelen over mensen waar je het zelf mogelijk hardgrondig mee oneens bent. Dat moet gepaard gaan met een goede dosis rebellie; journalisten moeten de positie van luis in de pels weer omarmen. Als de verkiezing ons één ding heeft geleerd, dan is het dat de journalist geen megafoon van de status quo moet zijn.

Schippers heeft de zorgkosten in bedwang. Toch kan de vlag helemaal niet uit.

Zorgvisie

Waar haar voorgangers in faalden, slaagde minister Edith Schippers: ze heeft de zorguitgaven onder controle. De bewindsvrouw krijgt alle lof voor die prestatie, met name van haar eigen partij de VVD. Ze trad aan in een periode van groeiende zorgkosten en forse overschrijdingen. Door het sluiten van akkoorden wist Schippers toewijding van belangrijke partijen in de zorg te bewerkstelligen. En die tactiek lijkt succesvol. Of toch niet?

Het vakblad Zorgvisie schreef deze week over de schaduwzijde van de zorgakkoorden. Van de zorginhoudelijke afspraken lijkt niets terecht te zijn gekomen. Ze worden in het artikel gekwalificeerd als windowdressing; bedoeld om bezuinigingen te verkopen. Hoewel de substitutie van dure ziekenhuiszorg naar eerstelijnszorg 60 miljoen euro opleverde, kostte het ook 60 miljoen aan investeringen. En zo zijn er nog meer voorbeelden. Ingewijden weten dat de minister heeft beloofd de onderhandelingspartijen in de zorg niet te houden aan de zorginhoudelijke doelen. De financiële doelen waren keihard. Daar hielden verzekeraars, ziekenhuizen en medisch specialisten zich dus aan. Maar de zorginhoudelijke doelen waren van secundair belang. Op dat punt zou de minister het de partijen in de zorg niet moeilijk maken, en daar heeft zij zich aan gehouden.

Wat is Trump in vredesnaam van plan met China?

Die Zeit

Die Zeit kan maar geen chocola maken van de China-politiek van Donald Trump. Het Duitse weekblad betrapt de aanstaande Amerikaanse president op verschillende inconsistenties die moeilijk met elkaar te verenigen lijken. Zo breekt Trump met het beleid van generaties Amerikaanse presidenten die hem voorgingen door direct contact te zoeken met Taiwan, dat door de Volksrepubliek China wordt beschouwd als een opstandige provincie. Dit duidt erop dat Trump de confrontatie met de Chinezen niet schuwt, en dat zou in lijn zijn met eerdere kritiek op China vanwege zijn valutabeleid en machtsuitbreiding in de Zuid-Chinese Zee. Tegelijk speelt Trumps afwijzing van het handelsverdrag TPP, dat onder meer bedoeld is om de economische macht van China in te dammen, de Chinezen juist weer in de kaart. Hoe zit dat?

Duterte's doodseskaders kennen geen genade

The New York Times

Sinds Rodrigo Duterte tot president van de Filipijnen is verkozen, is hij bezig aan een bloedige war on drugs. Zonder aarzelen worden duizenden mensen omgelegd, van wie soms niet meer dan een vermoeden bestaat dat ze betrokken zijn bij drugshandel of verslaafd zijn. Mensen laten zich liever opsluiten in overvolle gevangenissen onder erbarmelijke omstandigheden, dan dat ze buiten op straat lopen met het risico vermoord te worden. 

Fotojournalist Daniel Berehulak was 35 dagen op de Filipijnen en brengt 55 moordslachtoffers in beeld. Overal liggen slachtoffers: op straat, voor een meisjesschool, naast de McDonalds. 'Ze slachten ons af als dieren,' tekent Berehulak op uit de mond van een omstander. De journalist heeft in Irak, Afghanistan en West-Afrika gewerkt, maar nergens zag hij zo'n meedogenloos geweld als op de Filipijnen.  

Hoe het ongemak met onze welgestelden door de eeuwen heen veranderde

The Atlantic

De laatste jaren is er veel aandacht voor de toenemende ongelijkheid in westerse landen. Dat levert allerlei problemen en spanningen op, zo klinkt het veelvuldig. Het Amerikaanse literair-cultureel tijdschrift The Atlantic zoomt daarom in op onze relatie met de rijken der aarden. Want hoe kijken we eigenlijk naar de selfmade superrijken in onze samenleving? Die vraag is nog niet zo eenvoudig te beantwoorden. De gemiddelde persoon heeft namelijk een haat-liefdeverhouding met zijn rijke medemens.

Verhalen uit de vroege oudheid tonen al aan dat er met ongemak naar rijkdom wordt gekeken. Rijken wordt geroemd, maar vooral ook weggezet als mensen die in hun leven het verkeerde nastreven. Zij die hun steden verdedigen en de goden vereren zouden een deugdzaam leven leiden, terwijl rijkdom werd geassocieerd met corruptie en feminiene ijdelheid. Ook de protestanten in de 17^e en 18^e eeuw hadden een dubbele relatie met rijkdom. Terwijl zij een gematigd leven propageerden, beriepen de rijken zich juist op de deugden van het protestantisme om hun vermogen te verantwoorden. Daarnaast werden de rijken door de tijd heen niet geschikt geacht voor het publieke ambt. De op financiële winst beluste mensen zouden het algemeen belang slecht bedienen, was het idee. Juist nu de ongelijkheid groeit, lijkt die gedachte overboord te zijn gegooid. Zo achtten veel kiezers Trump geschikt voor het presidentschap vanwege zijn rijkdom.