House of secrets

Het is al jaren een mysterie in Londen: van wie is toch het duurste huis in de stad? Met een geschatte waarde van 300 miljoen pond, en een totale oppervlakte van ruim 8.000 vierkante meter, waaronder een soort 'underground village,' hoeft Witanhurst alleen Buckingham Palace voor zich te dulden, schrijft The New Yorker. Witanhurst werd in 2008 gekocht door Safran Holdings Limited, een offshore bedrijf, en is sindsdien voor tientallen miljoenen verbouwd. Maar door wie? The New Yorker gaat op onderzoek uit. Door de geschiedenis van het huis te beschrijven, schetst het Amerikaanse tijdschrift de veranderingen in Groot Brittannië en Londen, van wereldmacht, tot speelbal van de nieuwe internationale elite. Een rijke Britse fabrikant liet het royale Witanhurst honderd jaar geleden bouwen, en gaf er de bijbehorende society tennisfeestjes. In de jaren '30 verliest hij een groot deel van zijn vermogen en in de jaren '70 en '80 valt het huis ten prooi aan leegstand en verval. Daarna volgen de eigenaren elkaar in rap tempo op: van buitenlandse offshorebedrijven tot een  tak van de Assad-familie in ballingschap. Het spoor van Safran Holdings Limited loopt al snel naar Rusland, waar veel kopers van dure Londense huizen vandaan komen.

An impossible job?: The presidents of the European Commission 1958-2014

John Harper Publicatie onder redactie van Jan van der Harst, professor in 'the history and theory of European integration', en houder van de Jean Monnet leerstoel aan de Universiteit van Groningen; en Gerrit Voerman, directeur van het Documentatie Centrum Nederlandse Politieke Partijen aan dezelfde universiteit. Het boek geeft mini-biografieën van de achtereenvolgende voorzitters van de Europese Commissie. Van Walter Hallstein (1958-1967) tot en met José Manuel Barroso (2004-2014).  Deze portretten, geschreven door deskundigen, zijn fascinerend om te lezen. De redacteuren maken in een slotbeschouwing de balans op en schetsen de overeenkomsten en verschillen tussen de voorzitters. Ook beschrijven zij de sluipende 'presidentialisering' van het ambt van Commissievoorzitter,  door voormalig voorzitter Jenkins omschreven als 'an impossible job'. Een must read voor iedereen die geïnteresseerd is in de ontstaansgeschiedenis van de Europese Unie.  

Angela Merkel interview: G7 summit will tackle global economy, foreign policy

CBC News Uitgebreid interview (video) met Angela Merkel, aan de vooravond van de G-7 top, die ook dit keer zonder de Russissche president Vladimir Poetin wordt gehouden. Daarover zegt Merkel: 'It is a pity that Russia is not there, but it was, in my view, unavoidable'. Niettemin breekt Merkel een lans voor de Russen, die in haar ogen een belangrijke rol hebben vervuld bij de vernietiging van chemische wapens in Syrië. Volgens Merkel is Rusland onontbeerlijk bij de oplossing van grote conflicten, die alleen diplomatiek opgelost kunnen worden: 'There are many conflicts that we can't solve without Russia, and we will find the appropriate diplomatic channels to bring Russia into the conversation'.

Lessen uit zeven jaar stagnatie in de eurozone

CPB Publicatie van het Centraal Plan Bureau, waarin woret teruggeblikt op zeven jaar eurocrises. Met drie belangrijke conclusies, alle drie nogal open deuren. Eén: voorkomen was beter geweest dan genezen. Twee: 'Het lijkt echter minder waarschijnlijk om ook op langere termijn nauwelijks groei te verwachten'. En drie: 'Het is echter te vroeg om te concluderen dat de periode van zeer lage groei definitief voorbij is'. Het CPB kiest duidelijk voor de Merkel-aanpak als oplossing voor de eurocrisis. Een quote: 'Om de eurozone tegen het neerwaartse risico te wapenen, is het belangrijk om waar nodig structurele hervormingen door te voeren. Om de negatieve kortetermijneffecten van die hervormingen op te vangen, is het verstandig de ruimte die er binnen het Stabiliteits- en Groei Pact hiervoor is, te gebruiken. Kansrijk zijn hervormingen op arbeids- en productmarkten en hervormingen die afwikkeling van balansproblemen vergemakkelijken. Dit geldt in de huidige situatie ook voor het naar voren halen van publieke investeringen met een positieve netto contante waarde, zowel voor individuele lidstaten als Europees. Voor dit laatste is het Junckerplan opgezet. Het is te vroeg om te oordelen over de effecten van de kwantitatieve verruiming door de Europese Centrale Bank'. Weinig opzienbarend allemaal. In een andere publicatie rekent het CPB ons voor dat we de  economische groeicijfers van gemiddeld 2,2 procent van vóór de crisis de komende decennia niet zullen halen. We zullen het moeten doen met ten hoogste 1,4 procent groei per jaar.  

‘Het optuigen van een kapitaalunie is een marathon, geen sprint’

Het Financieele Dagblad De Europese Unie grossiert in 'Unies'. Zo kennen we de Economische en Monetaire Unie, de Bankenunie, de Sociale Unie, de Energieunie, om over de talloze Comités maar te zwijgen. Maar we krijgen er nóg een unie bij als het aan Brussel ligt: de Kapitaalunie. Volgens eurocommissaris Jonathan Hill, belast met de portefeuille Financiële Stabiliteit, kunnen bedrijven en instellingen zich in de EU 'nauwelijks via de markt financieren’. Zeker vergeleken met de VS. Vooral het midden- en kleinbedrijf bleef daardoor verstoken van financiële middelen en kon zo onvoldoende bijdrage aan de groei leveren, zo voegt hij er aan toe. Daarom pleit hij voor de instelling van een Kapitaalunie, die de volledige vrijheid van grensoverschrijdend kapitaal ook daadwerkelijk mogelijk maakt - vrij verkeer van kapitaal is één van de vier kardinale vrijheden van de EU, naast vrij verkeer van personen, goederen en diensten. In september komt Hill met een actieplan.

Amartya Sen: The economic consequences of austerity

NewStatesman In een lang opiniestuk veegt economieprofessor en Nobelprijswinnaar Amartya Sen de vloer aan met de bezuinigingspolitiek van Brussel. Sen begint met een verwijzing naar het boek van John Maynard Keynes, The Economic Consequences of the Peace. Keynes waarschuwde na afloop van WO II de overwinnaars, dat ze met hun extravagante herstelbetalingseisen de Duitse economie - en daarmee de hele Europese - kapot zouden maken. Vervolgens extrapoleert Sen dit naar de huidige Griekse crisis, waar de trojka - nota bene vooral op last van Berlijn - vasthoudt aan een rigide bezuinigingspolitiek en daarmee de Griekse economie kapotbezuinigt. Met massale werkloosheid en bittere armoede tot gevolg. Een kernquote uit het artikel: 'Had the policy leaders of Europe (adherents of a peculiarly narrow view of financial priority) allowed more public discussion, rather than taking unilateral decisions in secluded financial corridors – encouraging no public discussion – it is possible that the policy errors could have been prevented, through the standard procedures of deliberation, scrutiny and critique'. En: 'The Economic Consequences of the Peace ends by pointing to the connection between epistemology and politics, and arguing that we can make a difference to the world only by (in Keynes’s words) “setting in motion those forces of instruction and imagination which change opinion”. ' Het zou beslist geen tijdverspilling zijn voor Juncker en zijn Brusselse technocraten om dit stuk van Sen goed tot zich te nemen. Datzelfde geldt overigens voor dit vernietigende artikel in de Telegraph van financieel journalist Ambrose Evans-Pritchard over de rol die het IMF speelt in deze crisis.