Flexibilisering zet het leven in de wachtkamer

The New York Times

De Europese economie herstelt, maar voor werknemers is dat nog geen reden om de vlag uit te hangen. The New York Times bekijkt hoe de arbeidsmarkt in Europa is veranderd en wat de effecten van de flexibilisering zijn. Nederland is niet het enige land waar dit fenomeen ter discussie staat. Meer dan de helft van alle nieuwe banen in Europa is tijdelijk. Volgens de krant is Europa de VS voorbij gestreefd in het percentage tijdelijke banen, ook al is in de VS een baan over het algemeen veel minder zeker en per definitie tijdelijk.

En dan gaat het niet alleen om lager betaalde banen, maar ook om werk waarvoor hooggekwalificeerde medewerkers nodig zijn. The New York Times beschrijft de ervaringen van onder meer een Italiaanse oncoloog, een Franse HR-expert, een Britse expat in Amsterdam en een Nederlandse nano-technoloog in Barcelona. Een van de effecten van een tijdelijke baan is dat mensen hun leven ‘on hold’ zetten. Dat is zichtbaar in het straatbeeld van met name Zuid-Europese landen: de onzekerheid heeft een drastische geboortedaling veroorzaakt.

Hoe Nederland dankzij de fiscus een paradijs werd voor het grootkapitaal

Groene Amsterdammer/(Via Blendle)

Een onthutsende longread in de Groene Amsterdammer van deze week. De onderzoeksjournalisten van Platform Investico doen uit de doeken hoe de Belastingdienst zich al sinds de jaren ‘80 stelselmatig bezighoudt met het afzwakken van het toezicht op grote bedrijven. Aan het woord komen diverse (voormalig) belastinginspecteurs die weinig te spreken zijn over het ‘horizontale’ beleid — dat wil zeggen, het beleid waarbij de Belastingdienst erop vertrouwt dat bedrijven hun aangifte zelf op orde houden: ‘Ik heb in mijn hele loopbaan nog nooit een groot bedrijf gezien dat niet fraudeerde.’ En: ‘Toen ik begon hielden we bij de meeste bedrijven elke vier of vijf jaar een controle. Nu is dat nog maar eens in de 30 tot 40 jaar.’

Wat misschien nog wel het meeste steekt is het feit dat dit alles geenszins toevallig is: beschreven wordt hoe de top van de Belastingdienst het toezicht bewust afbrokkelde om Nederland aantrekkelijker te maken voor grote bedrijven. Zodoende werd het degelijke en eerlijke Nederland steeds meer een Monaco aan de Noordzee.

Interview met econoom Branko Milanovic

Humo (via Blendle)

Een interessant interview met de inmiddels bekende inkomenseconoom Branko Milanovic door het Belgische blad Humo. Milanovic constateert dat de globalisering winnaars en verliezers heeft voortgebracht. Hij heeft om die winnaars en verliezers goed in kaart te brengen een nieuw begrip gemunt: 'de olifantencurve'. De winnaars vormen de rijkste 5 procent in het Westen en de middengroepen in Azië; de verliezers voornamelijk de lagere middenklasse in het Westen. Veel vragen over toekomstige arbeids- en inkomensontwikkelingen blijven onbeantwoord omdat we het simpelweg niet weten, verzucht de econoom.

Russische hackers trekken Amerikaanse casino's leeg

Wired

Het Amerikaans-Britse maandblad Wired publiceerde deze week een schitterend verhaal over een groep Russische fraudeurs die de wereld overvliegen om gegarandeerd rendement te halen op een bepaald type gokkasten. Te weten 250.000 dollar per week, per vierkoppig team. Russische techneuten wisten namelijk de heilige graal, het algoritme, te ontcijferen van een veelvoorkomend type gokkast.

Deze gokfraude is uniek. Meestal worden gokkasten zélf gemanipuleerd, maar deze Russen sturen alleen het gedrag van de speler aan. Hoe? Een fraudeur gaat een paar keer proefdraaien, filmt dat met zijn telefoon, stuurt dat naar technisch analisten in Sint Petersburg, en krijgt na een paar minuten live-instructies via de trilfunctie op zijn telefoon. Elke druk is dan bijna kassa. De geniale truc is nu ontdekt, maar casino’s hebben nog geen antwoord. Behalve dan het weghalen van deze gokkasten.

De implosie van het Syrische verzet

Financial Times

Aan de hand van een voormalige Syrische CIA-informant toont The Financial Times de verkruimeling van het Syrische verzet. Dat begon ooit met goede moed, maar eindigde in achterdocht tussen rebellen en staten onderling. Het halfslachtige beleid van de Amerikanen wordt daar deels voor verantwoordelijk gehouden. In tegenstelling tot wat veel mensen denken was de VS uiterst actief in Syrië. Maar, zoals een veiligheidsexpert zegt, alles was tactiek, er ontbrak een strategie.

Wat ook niet hielp was de gefragmenteerde aanpak. Had de CIA iets bedacht, dan kwam het Pentagon met een heel eigen aanpak ertussendoor fietsen. Wantrouwen tussen de VS, Turkije en andere staten deden de rest. Terwijl corrupte voormalige rebellenleiders nu in dure auto rondrijden, moet de CIA-informant de eindjes aan elkaar knopen in een Turkse grensstad. Een prijs die hij heeft moeten betalen voor zijn hulp aan de Amerikanen.

De Libië-route is niet zo makkelijk te blokkeren

Economist

The Economist buigt zich over de plannen om de stroom economische vluchtelingen uit Afrika te stoppen. Het Britse weekblad ziet weinig in de oplossingen die nu op tafel liggen. Die plannen gaan ervan uit dat de Libische kustwacht versterkt wordt, zodat deze dienst actief kan worden ingezet om te voorkomen dat smokkelaars overvolle boten met mensen de zee op sturen.

Het grootste probleem is dat er helemaal geen centraal gezag is in Libië. De regering die de Verenigde Naties steunt, heeft alleen in Tripoli de touwtjes stevig in handen. De rest van de kust is in handen van milities, die elkaar fel bestrijden. Ieder schip van de kustwacht kan zomaar in handen vallen van een van die milities.

Volgens het Migration Policy Institute, een migratie-denktank, zou de EU zich vooral moeten bezighouden met het op poten helpen van mislukte staten als Niger en Libië, alsmede een aantal andere landen langs de route. Dergelijke initiatieven zijn echter zeer impopulair onder westerse staten. The Economist besluit dat de boosaardige daadkracht van een muur, zoals Trump die voor ogen heeft, zeker niet de voorkeur verdient. De weifelmoedigheid van de EU bij een dergelijke humanitaire ramp is echter evenmin aanvaardbaar.

Data-analisten bepalen de toekomst van de Eredivisie

VI

Dat in de voetbalindustrie miljarden om gaan, is bekend. Maar voetbalwiskundigen die aan de hand van data competities hervormen, wedstrijden spannender maken en marketingbudgetten maximaliseren is nieuw. Een innovatief bedrijfje uit Utrecht genaamd ‘Hypercube’ voert het allemaal uit. Deze voetbalnerds modelleren aan de hand van verzamelde data duizenden scenario’s. De meest gunstige uitkomsten zijn al in een groot aantal Europese competities overgenomen, zoals in België waar de tv-waarde van de competities steeg van 35 naar 75 miljoen.

Schaakgrootmeester Pieter Nieuwenhuis draagt de aanvoerdersband bij Hypercube. Samen met Johan Cruijff drukte hij al zijn stempel op de Eredivisie door play-offs in te voeren — waardoor middenmoters niet meer het halve seizoen voor niks spelen. De ideeën van Hypercube kunnen een oplossing bieden voor de ongelijkheid in budgetten tussen de best en slechtst presterende clubs en meer toeschouwers naar het stadion trekken. En, wie weet, maakt jouw plaatselijke clubje dankzij modellen van deze wiskundigen ooit nog kans om kampioen van de Eredivisie te worden.

Vaticaan knijpt succesvol de weg naar abortus af in Italië

Politico

Er was de afgelopen weken veel gedoe over een presidentieel bevel van Donald Trump. Met één pennenstreek zette hij een streep door de Amerikaanse subsidies voor internationale ngo’s die abortussen uitvoeren of promoten. De Nederlandse regering sprong meteen in het ontstane financiële gat door een internationaal fonds op te richten. Het burgerinitiatief #Ploumen4Women heeft ook al tienduizenden euro’s opgehaald.

Maar terwijl de ogen vooral zijn gericht op de acties van Trump, gaat de situatie voor vrouwen die abortus willen plegen in onze eigen achtertuin met rasse schreden achteruit. Politico neemt de situatie in Italië onder de loep. Voor het eerst sinds 1978 — het jaar waarin abortus legaal werd — zijn in 2015 minder dan 100.000 abortussen gepleegd. En dat zonder enige wetswijziging. De reden is dat steeds meer artsen zich registreren als gewetensbezwaarde. In sommige regio’s komt dat aantal zelfs neer op meer dan 90 procent. Wie carrière wil maken als arts kan maar beter tegen het Vaticaan ingaan.  

Dieren beschermen door het doden van mensen

BBC

Dat een democratie — zelfs de grootste democratie ter wereld — niet automatisch een rechtsstaat is, blijkt uit deze opmerkelijke reportage die de BBC maakte in India. Het beschermen van bedreigde diersoorten, met name de neushoorn en de tijger, heeft daar zo’n hoge prioriteit dat er in één wildpark beambten zijn aangesteld met de bevoegdheid om stropers te doden. Het aantal mensen dat jaarlijks in het park doodgeschoten wordt, ligt daardoor tegenwoordig hoger dan het aantal gedode neushoorns.

Deze straffeloosheid heeft grote gevolgen voor de gemeenschappen die van oudsher in het wildpark leven. Ook zij zijn in feite vogelvrij verklaard, en lopen elk moment het risico voor een stroper te worden aangezien en gedood. Er zijn zelfs beschuldigingen over willekeurige arrestaties en martelingen door de van overheidswege aangestelde dierenbeschermers. Zo blijkt maar weer eens dat straffeloosheid, zelfs als die met de beste bedoelingen wordt verleend, automatisch leidt tot ontsporingen.

Blackwater voor jihadisten

Foreign Policy

Huurlegers zijn van alle tijden: Italiaanse stadstaten maakten er al veelvuldig gebruik van in de 15^e eeuw. Tot grote ergernis van Machiavelli, zoals te lezen valt in zijn bekende Il Principe. Huurlingen zijn nutteloos, onbetrouwbaar en ongedisciplineerd. Bij de minste weerstand lopen ze over. Wie op hen vertrouwt is nooit veilig, zo stelt Machiavelli. Ook in de huidige wereld hebben particuliere militaire uitvoerders een bedenkelijke reputatie. Het bedrijf Blackwater werd berucht tijdens de Irakoorlog na een bloedig incident.

Nieuw is dat nu ook jihadistische strijdgroepen gebruik kunnen maken van huurlingen. Heilige strijd of niet, er valt goed geld te verdienen met het verhuren van krijgshandelingen. Foreign Policy brengt een groep Oezbeekse soldaten in beeld. Ze zijn slechts met tien man en vormen een opmerkelijke verschijning in de internationale jihad. De huursoldaten staan open voor elke soennitische groepering, zolang er maar genoeg wordt betaald. Van China tot aan Turkije; de diensten van de goed getrainde Oezbeken zijn overal gewild. Met een uitgebreide marketingcampagne op sociale media hebben zij snel naam gemaakt binnen de jihadistische kringen.