Wereldwijd wegennetwerk verwoest natuur

The Guardian 

De wereld is opgedeeld in 600.000 vakken. Dat is een gevolg van de wereldwijde bouw van wegen. De verwachting is dat het aantal wegen tussen nu en 2050 nog eens met 60 procent zal toenemen. Dit blijkt uit onderzoek van een groep van de Eberwald University for Sustainable Development in Duitsland. Een probleem is dat het voor zo'n in vakken verdeelde wereld bijna onmogelijk is om wildernis in stand te houden. In de jungle van het Amazonegebied bevinden zich zo'n beetje de laatste niet door wegen doorsneden stukken wildernis. Volgens de Eberwald-groep heeft deze opdeling in vakken verwoestende gevolgen voor de natuur.

Marc Calon dicht Stef Blok autistische trekjes toe

De Volkskrant

Marc Calon heeft afscheid genomen als voorzitter van corporatiekoepel Aedes. In een afscheidsinterview met de Volkskrant veegt hij de vloer aan met minister Stef Blok (Wonen). De minister heeft volgens hem geen verstand van de volkshuisvesting en lijkt soms wat autistisch. De voormalige voorzitter vindt dat links uiteindelijk de strijd met Blok heeft gewonnen. Het streven van de minister om de sector kleiner te maken is mislukt, stelt Calon. De sector gaat volgens hem geen woningen verkopen aan private partijen, omdat die woningen keihard nodig zijn.

Sociaal-democraten winnen verkiezingen in Roemenië

OpenDemocracy

Nationalisme, armoede, corruptie en ongelijkheid. Roemenië zou het perfecte speelveld moeten zijn voor rechts-populistische partijen. De recente verkiezingen in Roemenië zijn echter immuun gebleken voor de toenemende extreemrechtse sentimenten in de wereld, zeker in Oost-Europa. De Sociaal-democratische partij PSD won de verkiezingen gemakkelijk met 46 procent van de stemmen.

Een overwinning voor politiek links? Open Democracy, een online platform voor sociaal-politieke journalistiek, nuanceert dit aan de hand van de unieke politieke geschiedenis en context van Roemenië. Volgens Open Democracy is de overwinning vooral te danken aan de alomvattende positionering van de sociaal-democratische PSD in het Roemeense politieke spectrum.

Het perfecte wapen: Hoe de Russen een cyberinvasie van de VS organiseerden

The New York Times

Dit waanzinnige verhaal in The New York Times gaat niet slechts over een nieuwe manier van invloed uitoefenen. Het is een waarschuwing voor machtsmisbruik van technologie. Door een paar simpele handelingen van Russische hackers en onderschatting door zowel de inlichtingendiensten als de Democratische Partij werden de Amerikaanse verkiezingen beïnvloed. Het verhaal toont aan hoe kwetsbaar democratieën zijn, hoe kwetsbaar de samenleving is doordat nepnieuws en technologie doelmatig gebruikt kunnen worden in de grootste politieke arena.

Zonder deze monteurs kreeg helemaal niemand The New York Times

Motherboard

Alle digitale revoluties en innovaties in de journalistiek ten spijt zijn er anno 2016 nog talloze mensen die hun krant graag lezen zoals ze dat altijd al deden: op papier. De dode boom is al zo lang algemeen aanwezig in onze samenleving dat we nog wel eens willen vergeten hoeveel werk erachter zit.

In de aflevering 'State of Repair' besteedt Motherboard aandacht aan de vaklui bij wie je waarschijnlijk nog nooit had stilgestaan: de mechanici die de gigantische drukpersen van The New York Times onderhouden. Deze mannen steken hun armen al decennia tot aan de ellebogen in de inkt om ervoor te zorgen dat de persen blijven draaien. Voor reserve-onderdelen moeten ze tegenwoordig naar E-bay, maar dat heeft resultaat: ‘De andere kranten zien eruit als stripboeken vergeleken bij de onze.’

De val van Aleppo

The Economist

Het is nu bijna zes jaar geleden dat de Syrische bevolking in opstand kwam tegen het regime van Bashar al-Assad. Ook in Aleppo eisten burgers verandering in de uitzichtloze, kansarme situatie die er heerste. Op dat moment telde de stad nog ruim 3 miljoen inwoners.

Assad reageerde van meet af aan met een ijzeren vuist; tienduizenden soldaten moesten de opstand de kop in drukken. Het gericht schieten op demonstrerende burgers zou slechts het startsein blijken van een nachtmerrie die deze week door de VN tot ‘complete meltdown of humanity’ werd bestempeld. 

The Economist legt de schuld grotendeels bij de uitredend Amerikaanse president Barack Obama. Die zweeg immers toen Assad chemische wapens gebruikte tegen zijn eigen bevolking, iets wat Obama als ‘crossing a red line’ had gemarkeerd. Zijn inschatting dat Rusland ook verzeild zou raken in een moeras van conflict was volgens het Britse blad een ‘historical misjudgement’.

De les van de oorlogen in Irak en Afghanistan was dat vrije democratie niet alleen met brute interventie gebracht kon worden, maar nu blijkt dat het ook niet alleen met diplomatie lukt. Tot slot voorspelt het blad dat de terughoudende opstelling van het Westen tegenover een assertiever Rusland vaker te zien zal zijn in de bloedige geopolitieke arena.

Moderne slavernij bij museumbouw Golfregio

New Yorker

Hoe het er aan toe kan gaan bij de bouw van voetbalstadions in Qatar, weten we. Maar bij de bouw van kapitale musea in de Golfregio zijn de omstandigheden voor arbeiders vaak niet veel beter, blijkt uit dit verhaal in de New Yorker. De oliesjeiks uit Abu Dhabi steken er gretig miljoenen in, bovendien investeren ze onder meer in dependances van het Louvre en Guggenheim. Ook daar blijken arbeiders vaak arme Aziaten die zich vooraf in de schulden steken en vervolgens terechtkomen in een vorm van moderne slavernij. De kunstwereld komt daar nu tegen in opstand, zij het voorzichtig. En trouwens, hoe zit het eigenlijk met de aanleg van de Qatar National Library, ontworpen door Rem Koolhaas?

Interview met een Duitse miljardair

Der Stern

De Duitse ondernemer Michael Otto is multimiljardair. Het Duitse weekblad Stern legde hem een simpele vraag voor: is het terecht dat u zoveel geld hebt terwijl één op de vijf Duitsers helemaal geen vermogen heeft? Het is het begin van een boeiend interview over de groeiende kloof tussen arm en rijk en de beste manier om daar iets aan te doen. Het verhaal laat zien dat de door de Franse econoom Thomas Piketty geëntameerde discussie over vermogensverschillen ook het economisch sterke Duitsland niet onberoerd laat. Otto spreekt zich echter niet alleen uit over vermogen — en tegen vermogensbelasting — maar ook over onder meer de positie van vluchtelingen in zijn land. Saillant detail: hij was zelf ooit vluchteling. ‘Een welkomstcultuur was er destijds bepaald niet.’

Het Rode Gevaar 

Bloomberg

Een vrij alarmerend achtergrondartikel van persbureau Bloomberg. Het Rode Gevaar komt in de vorm van toenemende resistentie door het overmatig gebruik van antibiotica in de Chinese voedingsindustrie. Een journalist van Bloomberg reisde af naar de Pearl River Delta in China om de — met antibiotica geïnjecteerde — voedselketen in kaart te brengen. Hij begint bij het varkensvoer waar drie soorten antibiotica aan zijn toegevoegd, waaronder het zware middel colistine. De varkensmest, nog bomvol colistine, wordt vervolgens gebruikt als visvoer en de kweekvissen zwemmen bovendien in antibiotica-water. Het gevolg: doorwerking in alle tilapia’s en Chinese garnalen. Alarmerend, want China neemt de helft van de wereldwijde productie van vis voor haar rekening. Bloomberg schetst een behoorlijk doemscenario: 10 miljoen doden in 2050 door resistentie.

Wijers voert top 200 van de macht aan

De Volkskrant

In de Volkskrant-lijst top 200 van de macht gaat het niet om gekozen politici en leden van de regering, maar vooral om bestuurders en toezichthouders die zijn benoemd: ceo’s, hoogleraren, commissarissen en belangenbehartigers. Het zijn overwegend mannen die jaren hebben gebouwd aan hun positie en die overal binnenkomen en serieus worden genomen.

Hans Wijers staat op nummer 1. Een man die vele topfuncties vervulde: hij was consultant bij de Boston Consulting Group (BCG), voormalig minister van Economische Zaken en oud-bestuursvoorzitter van chemieconcern Akzo Nobel. En nog steeds vervult Wijers hoge posten, bijvoorbeeld bij oliemaatschappij Shell. In dit artikel valt verder te lezen wie er nog meer in de top 10 staan en wat het aandeel van vrouwen in de Volkskrant-lijst is.

Je zou denken dat de macht van deze mensen in het niet valt bij die van een minister, maar dit zijn de bestuurders die toegang hebben tot het hoogste niveau van de politieke macht. In zeker opzicht zijn dit de mensen die de uitvoerende macht voeden en aangeven waar het draagvlak van de politiek ligt. Zeker de topondernemers geven daarbij richting aan de economie door hun investeringsbeslissingen en reorganisaties. Het klinkt cru, maar in feite zijn de ministers de loopjongens van de 200 mannen en vrouwen op deze lijst.