Pas op de privacy

de Volkskrant

Judith Spanjers – In de Volkskrant afgelopen week veel aandacht voor onze privacy. Politici en privacyorganisaties maken zich zorgen over de opmars van slimme camera’s met gezichtsherkenning. De krant maakte een rondjes langs winkels, voetbalclubs, gemeenten en Schiphol. 

Uit het artikel blijkt dat het aan overzicht ontbreekt. De FRA, het EU-bureau voor de grondrechten, inventariseerde het gebruik door wetshandhavers, maar daar blijkt geen transparant openbaar overzicht van te zijn. Wat er zoal hangt bij winkelketens of voetbalstadions is al helemaal onduidelijk. Winkels hebben steeds meer interesse in gezichtsherkenning om de winkeldiefstallen en overvallen tegen te gaan. De Jumbo in Alphen aan de Rijn hangt vol met camera´s, maar heeft door alle ophef de gezichtsherkenning toch maar uitgeschakeld.

Volgens Microsoft is gezichtsherkenning een hulpmiddel, maar is het niet waterdicht. Een Amerikaans politiekorps wilde bodycams uitrusten met live gezichtsherkenning, maar volgens Microsoft geeft dat een te grote kans op fouten.

Journalist Huib Modderkolk van de Volkskrant interviewde cybercriticus en privacyexpert Marietje Schaake. Zij hield zich namens D66 bezig met de macht van grote technologiebedrijven. Nu werkt ze in het hart van Silicon Valley, als docent en directeur internationaal beleid bij het Cyber Policy Center van de Amerikaanse universiteit Stanford. Zij waarschuwt: in crisistijd, waar we nu in verkeren, moeten we opletten voor verregaande maatregelen die de privacy van burgers op een zijspoor zetten. ‘Bedrijven en overheden zijn altijd op zoek naar meer data, meer online macht, het veroveren van markten. Onder druk wordt alles vloeibaar, maar juist in een crisis moet de kern van rechten die ons beschermen overeind blijven.’

Minister Buitenlandse Zaken Italië: steun aan het zuiden belangrijk voor heel Europa

Der Spiegel

Peter Hendriks – Italië zit in de problemen. Het land moet zijn economie dusdanig overeind houden dat het na de coronacrisis de draad weer redelijk op kan pakken. Dat betekent dat er nu al enorme bedragen geleend moeten worden, maar met een nationale schuld van 138 procent van het bbp is daarvoor geen ruimte. Er wordt nu een appėl gedaan op de in zuidelijke ogen rijke noorderlingen. Corona-obligaties, waarvoor de hele EU garant staat, vinden de Zuid-Europeanen een ideaal instrument. Nederland en Duitsland zijn daar echter tegen en vrezen een bodemloze put te creëren. 

Het is duidelijk dat Maio zijn land niet beschouwt als bedelaar, want heel Europa’s toekomst staat op het spel. Hij vindt dat Europa nu gelijke tred moet houden met de VS en China: ‘Geen individueel Europees land kan rekenen op economisch herstel na de coronacrisis als de andere landen in de Europese regio in de vernieling liggen.’

Strijd tussen Rutte en Hoekstra verklaart Nederlandse houding tegenover hulp aan het zuiden

Politico

Peter Hendriks – Tom-Jan Meeus legt is een artikel in het Amerikaanse Politico uit, dat achter de botte houding van Wopke Hoekstra tegenover hulp aan de zuidelijke EU-landen een politieke strijd schuil gaat. Het zuiden is harder getroffen door het coronavirus en heeft niet de financiële ruimte om zichzelf te helpen. Meeus betoogt dat, sinds het uittreden van het Verenigd Koninkrijk, Nederland zichzelf beschouwt als de nieuwe kampioen van conservatief begrotingsbeleid. Dat laatste geldt zeker ook voor de financiën van de Europese Unie.

Bij die nieuwe positie binnen Europa hoort een harde stellingname tegen landen die proberen via sluipweggetjes onder de Europese begrotingsdiscipline uit te komen. Een land als Italië heeft een staatsschuld van 138 procent van het bbp en dat mag volgens de Maastricht-normen maximaal 60 procent zijn. Goedkoper lenen via triple-A EU-obligaties zou dus fantastisch zijn voor met name Italië.

Rutte is ook financieel conservatief, maar heeft de reputatie om na wat gesputter in Brussel uiteindelijk altijd met de consensus mee te buigen. Hoekstra dacht zich met zijn bikkelharde opstelling tegenover EU-obligaties te kunnen onderscheiden van Rutte en zo partijpolitiek gewin te behalen. Uiteindelijk werd het een dramatisch pr-fiasco.

Olie-speculanten slaan hun slag

Bloomberg

Dennis Mijnheer – Bij persbureau Bloomberg zitten journalisten afgelopen weken gelukkig bovenop alle ontwikkelingen in de oliesector. Vreemd genoeg blijft dit onderwerp in Nederland wat onder de radar. De olieprijs is toch echt in een vrije val geraakt, Saoedi’s en Russen vechten elkaar de tent uit in de prijzenoorlog en de Amerikaanse schalie-oliebedrijven zijn allesbehalve de lachende derde (lees: de grote verliezer). Bloomberg staat in een sterk achtergrondartikel stil bij de handelshuizen die massaal laaggeprijsde olie aan het opslaan zijn in olietankers. Ze speculeren daarmee op toekomstige prijsstijgingen. De ingenomen posities zijn gigantisch: een very large crude carrier (VLCC) kan maar liefst 2 miljoen vaten olie opslaan. De mede-oprichter van het handelshuis Mercuria Energy Group schat dat er momenteel al 250 miljoen vaten olie zijn opgeslagen in olietankers. Scheepseigenaren doen ook goede zaken: waar de dagprijs van een VLCC twee jaar geleden nog circa 18.000 duizend dollar bedroeg, is inmiddels al een huurprijs van 400.000 dollar per dag (!) aangetikt. 

Tijdelijke noodhulp: komen we er ooit weer vanaf?

Rolling Stone

Arne van der Wal – De maatregelen die de regering-Trump heeft genomen om de economische gevolgen van de coronacrisis te temperen zijn de grootste ooit. Via de CARES Act die door het parlement is gejast, pompt de regering 2000 miljard dollar in de economie. Maar dat is niet het enige: dankzij de interventies van de centrale bank Federal Reserve en de Amerikaanse schatkist gaat het in totaal om een reddingsplan met een totale waarde van 6000 miljard dollar. De facto gaat het, net als in 2008, om een bail-out van de Amerikaanse financiële sector, schrijft journalist Matt Taibbi. Eerder schreef hij invloedrijke artikelen over Wall Street, met name de macht van bank Goldman Sachs. 

Tijdens de financiële crisis van 2008 redde de Amerikaanse belastingbetaler louter de mensen en bedrijven die de crisis hadden veroorzaakt. Deze keer gaat er wél een deel van het beschikbaar gestelde geld naar wat in de VS ‘Main Street’ wordt genoemd, het contrapunt van Wall Street. De vraag is nog wel hoe het geld in de reële economie terecht komt. Logistiek is dat geen eenvoudige operatie, en zonder medewerking van de banken gaat het niet. 

De centrale bank Fed en de Amerikaanse schatkist worden nu de grootste kopers van moeilijk verhandelbare hypotheken, overheidsschuld en bedrijfsobligaties. Dat opkoopprogramma moet voorkomen dat bedrijven massaal failliet gaan. Op zich prima, maar Taibbi wijst er op dat de waarde van al dat schuldpapier enorm opgeblazen is. Dat is een rechtstreeks gevolg van de bail-outs na 2008 en de losse monetaire politiek. De Amerikaanse economie is meer dan een decennium lang opgeblazen en nu moeten de schatkist en de Fed de boel in leven houden door er nóg meer geld in te pompen. 

Sinds 2008 zijn de risico’s, zo schrijft Taibbi, juist groter geworden. Door de lagerentepolitiek en opkoopprogramma’s werden traditionele veilige havens onaantrekkelijk en aasden investeerders op hoger rendement via risicovolle transacties. Geld was immers toch spotgoedkoop en werd gepompt in bedrijven die al tot hun nek in de schulden staken, simpelweg omdat daar een hogere risicopremie voor werd betaald. 

Taibbi schetst een nogal desolaat beeld van de Amerikaanse economie. Van alle goede voornemens tijdens de crisis van 2008 is zo goed als niets terecht gekomen, constateert hij. De Fed koopt nu alles, maar hoe komt de centrale bank ooit van die overgewaardeerde troep af? De coronacrisis is tijdelijk, maar de bail-out lijkt permanent te worden.