De tien geboden van de Europese Commissie

Europese Commissie

Op de website van de Europese Commissie (EC) staan de 10 prioriteiten die deze Commissie voor zichzelf heeft gedefinieerd. De volgorde is als volgt. Op 1 staat 'Banen, Groei en Investeringen'. Vervolgens van 2 tot en met 10: De Digitale Interne Markt; De Energie Unie en het klimaat; De Interne Markt; Een diepere en eerlijker Monetaire Unie; Een evenwichtig handelsverdrag tussen de EU en de VS; Rechtvaardige en fundamentele (mensen)rechten; Migratie; Een sterkere wereldwijde speler; en op 10: Democratische verandering, 'making the EU more democratic'.

Onder dit lijstje staan de links naar de documenten die de basis vormen voor deze prioriteiten. Een daarvan gaat over ‘de politieke beleidslijnen’ van Commissievoorzitter Juncker. Hij schrijft daar onder meer: ‘Mijn agenda zal zich toespitsen op tien beleidsterreinen. Het accent zal liggen op concrete resultaten binnen deze tien gebieden. Daarnaast zal ik andere beleidsterreinen overlaten aan de lidstaten waar zij meer legitimiteit bezitten en beter uitgerust zijn om doeltreffende beleidsmaatregelen op nationaal, regionaal of lokaal niveau te nemen, in overeenstemming met het subsidiariteits- en evenredigheidsbeginsel. Ik wil een Europese Unie die ambitieuzer inzet op belangrijke zaken en zich bescheidener opstelt als het gaat om minder belangrijke zaken.’

Wie echter naar de tien prioriteiten kijkt, ziet vooral een Unie die uit is op macht en het overhevelen van bevoegdheden richting Brussel. Hoe dat rijmt met de laatste prioriteit uit het lijstje — een democratischer EU — blijft onduidelijk. De eerste reacties vanuit de EC op het Brexit-referendum zijn wat dat betreft evenmin bemoedigend.

Het Plan Ayrault en Steinmeier voor een nieuw ‘Europa’

Auswärtiges Ambt

Op site van het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken verscheen een negen pagina’s tellend document van de Duitse en Franse ministers van Buitenlandse Zaken over hoe de toekomstige Europese Unie er uit zou moeten zien. Het document, met de titel A strong Europe in a world of uncertainties, is een aanbeveling met concrete voorstellen voor de Duitse en Franse overheid. Drie thema's staan centraal: a European security compact, een common European asylum and migration policy en fostering growth and completing the economic and monetary Union. Waar het voorstel uiteindelijk op neerkomt is een verdere politieke integratie van de EU en nationale defensieapparaten. Een citaat: ‘Our two countries share a common destiny and a common set of values that provide the foundation for an ever closer union between our peoples. We will therefore move further towards political union in Europe and invite the other Europeans to join us in this endeavour.’ Dit sluit ook naadloos aan bij het Plan der Vijf Presidenten van Juncker et al.

Pikant detail is dat bondskanselier Merkel zei hier niets van af te hebben geweten. Volgens buitenlandspecialist Arend Jan Boekestijn betekent dit een openlijke strijd tussen Steinmeier en Merkel over wie de volgende bondskanselier zal zijn:

Miljoenen verdwijnen in zakken zorgdirecteuren

NOS

Kleinschalige zorgbedrijven zouden opmerkelijk hoge winsten maken, soms wel tot 50 procent. Dat blijkt uit onderzoek van twee deskundigen die op verzoek van Omroep Gelderland alle jaarverslagen van zorgbedrijven onderzochten. Hoogleraar Jeroen Suijs en professor Harrie Verbon van Openbare Financiën van de universiteit van Tilburg keken naar alle cijfers over 2014 die zijn ingeleverd op jaarverslagenzorg.nl. Volgens hen verdienen kleinschalige bedrijven tot een omzet 20 miljoen euro vaak enorm aan de zorg die ze leveren. Het gaat dan om winsten van 20,40 of zelfs 50 procent op diensten als beschermd wonen, logeeropvang en dagbesteding. Suijs en Verbon maken zich zorgen over de controle op de boekhouding, omdat die ontbreekt. ‘Een derde heeft niet eens een jaarrekening ingediend. Niemand grijpt in,’ zegt Verbon. ‘De bedrijven met een winst tot 20 miljoen hoeven ook geen nauwkeurige controle te krijgen. En juist daar gaat het mis.’ De onderzoekers concluderen: ‘Hier faalt martkwerking.’

Waarom Britse kostscholen zulke slechte leiders afleveren

The Guardian

Interessante analyse van de psychologie van het Britse politieke leiderschap. Volgens auteur Nick Duffell – een psychiater die therapeutische hulp biedt aan boarding school survivors – heeft de Britse upper class-traditie om kinderen op jonge leeftijd naar een kostschool te sturen — David Cameron was zeven jaar — grote gevolgen voor hun psyche. Boris Johnson, minister van financiën George Osborne, voormalig premier Tony Blair en het leeuwendeel van de top van het Britse maatschappelijke en militaire leven hebben hun vormende jaren doorgebracht op prestigieuze private kostscholen. Volgens Duffell kunnen de psychologische gevolgen van zo’n vroege scheiding van het ouderlijk huis niet worden overschat. De beste overlevingsstrategie in een liefdeloze omgeving is pestgedrag, elitisme, gevoelloosheid — een stiff upper lip — en een olifantenhuid. Een kostschool leert je om de ergste vernederingen met een glimlach en een grapje te ondergaan, en Britse politieke leiders zijn er dan ook meesters in om competenter te lijken dan in ze in werkelijkheid zijn. ‘Ze zijn vooral goed in niet-rationele vaardigheden, maar niet geëquipeerd om leiders in de wereld van vandaag te zijn.'

Gaat de Brexit Europa haar nieuwe identiteit geven?

Financial Times

De eerste reacties van de overige EU-landen op het onverwachte besluit van het Verenigd Koninkrijk om uit de EU te treden was er een van paniek. Men vreesde voor ‘besmettingsgevaar’: andere landen zouden nu ook willen uittreden. Maar na het weifelende optreden van de ‘Brexiteers’ keerde het sentiment. De leiders van de andere EU-landen wijzen nu op de voordelen van het lidmaatschap van de Unie. Premier Rutte stelde dat de uitslag hem had geholpen in de strijd met zijn politieke rivaal Wilders. ‘Iedereen die denkt dat het een goed idee is om de interne markt te verlaten, komt van een koude kermis thuis,’ zei de premier tijdens het afsluitende farewell diner voor David Cameron, dinsdagavond. ‘England,’ zo zei hij, ‘is politiek, monetair, constitutioneel en economisch ten onder gegaan.’ Of deze houding de beste taktiek is om de eurosceptici van repliek te dienen is maar zeer de vraag.

Fuck de Vooruitgang!

RTLZ

RTL-presentator Roderick Veelo verbaast zich over de reacties van de Europese politieke elite op de uitslag van het Brexit-referendum. Veelo haalt de Spaanse politiek filosoof Jose Ortega y Gasset erbij, die al in 1930 in diens boek De Opstand van de Massamens met historische precisie de oorzaak aanwijst van wat zich vandaag voor onze neus afspeelt en wat wij gerust de conservatieve opstand in Europa mogen noemen. Veelo constateert: ‘Dat mechanisme voor Europa was — en is nog steeds — voor velen de Europese Unie. Het project is onomkeerbaar en de kern ervan is boven elke twijfel verheven. Het verklaart waarom de uitbreiding ervan, de regelzucht en de overdracht van nationale soevereiniteit als vanzelfsprekend heeft kunnen plaatsvinden. Het ongemak ervan was hooguit wisselgeld voor het hogere doel, de vooruitgang.’

Veelo trekt de conclusie ‘dat er alleen iets overblijft van de Europese Unie als de opstandelingen zien dat degenen die haar in stand houden hun blinde geloof in de vooruitgang afzweren en terugkeren naar de rauwe werkelijkheid. Of in de woorden van Jose Ortega y Gasset: “het belangrijkste wat Europeanen te doen staat is afscheid nemen van het idealisme”.’

Eén bank voor falende markt?

NRC

Interview met Jeroen Kremers, de geestelijk vader van de nieuwe Nederlandse investeringsbank van 100 miljard euro, die bedoeld is om de opgedroogde financiering van het mkb aan te jagen. Het idee is om vier financiële instellingen en activiteiten van vier verschillende ministeries samen te brengen in een nieuw fonds: de Nederlandse Financieringsinstelling voor Economische Ontwikkeling (NFEO). Nederland is het enige land dat nog niet beschikt over een dergelijk vehikel. Ook is het nodig om als aanspreekpunt te kunnen fungeren voor de EIB (Europese Investerings Bank), belast met de uitvoering van Junckers Investerings Fonds van 315 miljard euro. Dit fonds heeft ook als doelstelling de vastgelopen kredietverlening en investeringen van het Europese mkb, startende bedrijven en doorgroeiende bedrijven weer vlot te trekken.

Kremers: ‘Het doel is dat je overheidsbeleid laat uitvoeren door een professionele organisatie die op afstand staat. De club beperkt zich tot daar waar geen financiering is en de markt faalt. Je moet wel uitkijken dat dat grote geheel niet sterft in bureaucratie.’ Het grootste deel van het geld voor het fonds komt van de EIB, pensioenfondsen en verzekeraars.

ICIJ veroordeelt veroordeling LuxLeak klokkenluiders

ICIJ

De organisatie International Consortium of Investigative Journalists (ICIJ) heeft de veroordeling van de twee klokkenluiders, Antoine Deltour en Raphael Halet, die de belastingontwijking in Luxemburg aan de kaak stelden krachtig veroordeeld. ICIJ-directeur Gerard Ryle sprak van een teleurstellende uitspraak dat een gevaarlijk precedent kan scheppen. Immers, de gelekte informatie diende een groot maatschappelijk doel en als dergelijke klokkenluiders door de uitspraak voortaan hun mond zullen houden, dan brengt dat schade toe aan de publieke zaak, aldus het ICIJ in een verklaring. ‘Klokkenluiders en bronnen zouden moeten worden beschermd zodat ze journalisten kunnen blijven helpen informatie naar boven te halen die anders onder het tapijt zou worden geveegd,’ aldus Ryle.

Wie is Boris Johnson?

The Economist

Portret van Boris Johnson, de man die premier Cameron uitdaagde als voorstander van een Brexit, maar die zich opvallend genoeg na het referendum uiteindelijk niet beschikbaar stelde als diens opvolger. Volgens Economist-columnist Jeremy Cliffe is Johnson — in tegenstelling tot wat zijn tegenstanders beweren — een authentiek politicus, maar ook een toneelspeler. Cliffe noemt hem ‘an unfashionably crumpled Englishman,’ een uit de mode geraakte, verkreukelde Brit. Volgens zijn biograaf Andrew Gimson raakte Johnson al op zijn trouwdag zijn trouwring, huwelijksakte en de broek van zijn trouwkostuum kwijt.

Italiaanse banken krijgen 150 miljard euro liquiditeitssteun

The Wall Street Journal

Volgens de WSJ heeft de Europese Commissie ingestemd met het verlenen van 150 miljard liquiditeitssteun door de Italiaanse overheid aan de veelgeplaagde Italiaanse bankensector. De steun, die wordt verstrekt in de vorm van garanties aan de Italiaanse overheid, is alleen bestemd voor ‘gezonde’ banken, maar hoe ‘gezond’ wordt gedefinieerd vertelt het verhaal niet. Italië is overigens niet het enige land dat een dergelijke steun geniet. Ook andere zwakke eurolanden krijgen deze steun uit Brussel.

De steun staat los van het plan van de Italiaanse overheid om een apart reddingsfonds van 40 miljard euro op te richten om zwakke banken mee te herkapitaliseren. In tegenstelling tot liquiditeitssteun, mogen landen geen directe kapitaalinjecties geven aan hun noodlijdende banken. De regels hiervoor zijn onlangs nog aangescherpt in het kader van de drie pijlers van de bankenunie. Een zegsvrouw van de Commisie zei dat het steunprogramma door de Commissie was goedgekeurd op basis van ‘extraordinary crisis rules for state aid to banks’ (buitengewone crisisregels) en dat het verstrekken van garanties, zoals nu met Italië, is toegestaan voor een periode van een half jaar. Met het verstrekken van deze liquiditeitssteun heeft het Italiaanse bankwezen even wat lucht gekregen, maar een structurele oplossing voor het onvermogen om vers kapitaal aan te trekken van beleggers is het niet.

Parijs, Dublin en Frankfurt trekken agressief aan de bankiers in Londen

The Wall Street Journal (via blendle)

Na de Brexit, het referendum waarin de Britten besloten dat het Verenigd Koninkrijk lang genoeg deel had uitgemaakt van de Europese Unie (EU), startte een heksenjacht op de Britse (zaken)bankiers. De Fransen, Ieren en Duitsers wilden de 'boys of The City' maar al te graag inlijven. 'It’s not that we’re trying to take advantage of the pain of others,' volgens Alain Pithon, secretaris-generaal van Paris Europlace. 'But we think we have a card to play.'

Alleen al in Londen werken bijna een miljoen mensen in de financiële sector en de behoefte op het continent aan ervaren krachten is hoog, mede door de vele veranderingen aan regelgeving die op de sector is afgekomen na de crisis. Met name in Frankrijk is de arbeidszekerheid een stuk hoger en Franse financiële instellingen proberen op die manier de overstap aantrekkelijker te maken. Ook worden er belastingvoordelen in het vooruitzicht gesteld.

De uitslag van het Brexit-referendum heeft vele Londense banken verrast, men had zich daar nauwelijks op voorbereid, schrijft de WSJ. Ook al, omdat vanuit Londen vooral de internationale kapitaalmarkten worden bediend en niet zozeer de EU. En ook al zijn de kosten van levensonderhoud in Londen hoog, daar gelden straks niet langer de bonus-beperkingen, die de EU heeft opgelegd aan de financiële sector.