Hoe Schiphol het pootje haakte van een milieuminister
Midden jaren negentig. Schiphol mag groeien onder de harde voorwaarde dat het milieu er niet op achteruit gaat. Minister Margreeth de Boer (PvdA) wordt gevraagd de milieugrenzen te bewaken, maar komt er al gauw achter dat het niet de bedoeling is dat milieu de economische groei in de weg staat.
Den Haag, augustus 1998
'Wim, ik doe het niet meer. Niet nog eens vier jaar', antwoordt Margreeth de Boer als Wim Kok haar bij zich roept in het Torentje, met de vraag of ze nog eens minister zou willen worden. De Boer, dan al vier jaar minister van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieu (VROM), kan nog een regeerperiode niet meer opbrengen.
Dit verhaal neemt je mee terug naar de jaren negentig. De groei van Schiphol lijkt uit zijn voegen te barsten en de druk om daar een oplossing voor te vinden neemt toe. Schiphol is immers dé banenmotor van Nederland, zo is de heersende gedachte.
Vol optimisme begint Margreeth de Boer aan haar ambtsperiode: ‘Dat Schipholdossier, dat trekken Annemarie Jorritsma - toenmalig minister van Verkeer en Waterstaat - en ik wel samen.’ En haar eerste jaar als milieuminister begint dan ook vlekkeloos: Schiphol mag groeien, maar onder harde voorwaarden. Eindelijk zijn de milieunormen een onderdeel van het besluit geworden. Een overwinning!
Maar al gauw wordt er aan deze voorwaarden getornd. Wat volgt is een loopgravenoorlog tussen twee ministeries. Milieu aan de ene zijde, Verkeer en Waterstaat aan de andere zijde. Dossiers worden achtergehouden en informatie verkeerd verstrekt. Voor De Boer wordt het dan opeens duidelijk aan welke kant premier en partijgenoot Wim Kok staat als voormalig vakbondsleider. Werd ze als gewillig kanonnenvoer gebruikt?
