Ik heb me de afgelopen dagen verbaasd over de rol van de media, die ruimschoots gelegenheid boden aan allerlei personen die met een persoonlijke agenda mochten meedoen aan dit ‘nationale debat’. Zoals ene Jelle Brandt Corstius die in Pauw & Witteman ruimschoots de ruimte kreeg om een volksgericht te starten tegen Sjoerd van Keulen, daarbij ter rechterzijde geholpen door De Telegraaf die zelfs een foto van het huis van Van Keulen publiceerde. En nu maar wachten op de gek die dat huis in de fik steekt. In mijn ogen heeft Van Keulen helemaal niets crimineels gedaan. Achteraf is het heel stom geweest dat SNS Reaal Bouwfonds Property Finance heeft overgenomen, maar dan hadden dezelfde partijen – politiek, DNB, commissarissen en aandeelhouders – er in 2006 maar voor vóór moeten gaan liggen. Dat is het enige relevante aan deze trieste zaak.

 

Ik heb me ook geërgerd  aan een aantal zelfbenoemde vastgoeddeskundigen zoals professor (baron) Sweder Jan Gijsbert  van Wijnbergen en maandagochtend nog op de radio en televisie en de veelvuldige en gladde schnabbelaar professor Willem Vermeend, de vaste commentator van het  WNL-programma Ochtendspits.

 

Van zulke professoren met talrijke betaalde dubbelfuncties moeten we het als kijker en luisteraar blijkbaar hebben. Wist u dat Sweder van Wijnbergen zich actief heeft beziggehouden als mediator van een belangrijke klant van SNS Property Finance, die inmiddels persoonlijk failliet is verklaard? De naam zal ik hier niet geven, maar de volgers van het SNS PF-nieuws weten op wie ik doel! Is hij zijn commentaar op vorige week vrijdag voor de nationale televisie begonnen met te zeggen dat hij bij dit onderwerp ook een persoonlijk belang heeft gehad?  En wist de redactie van de NOS dit eigenlijk?

 

En wat moeten we met het commentaar van Willem Vermeend die als toezichthouder de financiële zaken bij de Floriade uit de hand heeft laten lopen en jarenlang – samen met Hans Wiegel – adviseur was van Straet Holding, het inmiddels zwaar verliesgevende vastgoedvehikel van het omstreden Eindhovense duo Tom Moeskops en Harrie van de Moesdijk, in de wandeling ‘Moes en Moes uit Eindhoven’ of ook wel ‘Tom en Jerry’? Dat is nog eens een deskundige!

 

U moet niet denken dat ik het eens ben met bonussen als die van Van Keulen of Rijkman Groenink en zovele anderen in het bedrijfsleven. Maar ze hebben er nu eenmaal bij gehoord in het eerste decennium van deze eeuw. En vaak ook nu nog! Die bonussen maken en maakten vast deel uit van de salarisonderhandelingen tussen commissarissen en bestuurders, net zoals de vaak nog veel aantrekkelijkere pensioenaanvullingen vanwege eventuele pensioenbreuken. 

 

Naar dat laatste zou ook eens goed moeten worden gekeken. Hoe in de top van het bedrijfsleven (en de zorgsector en de corporatiebranche!) tegen enorme bedragen de toch al aantrekkelijke pensioenen van de heren en dames nog eens extra worden opgetrokken? Die hebben in ieder geval weinig last van de pensioenkortingen die een belangrijk deel van de huidige pensioengerechtigden nu ten deel vallen, mede door het gedrag van dezelfde bestuurders.

 

Met eenzelfde verbazing zag ik de afgelopen dagen ook weer Erik de Vlieger bij verschillende media opduiken. Het begon twee weken geleden in het programma ‘24 uur met Erik de Vlieger’, waarin hij gast was van Wilfried de Jong.  Ik vond het veel gezeur en erg zuur allemaal,  in ieder geval geen leuke televisie. Het  was een ontluisterend en met veel sigaretten gelardeerd egoportret, waarin ik weinig meer terugvond van de angry young man van ruim een decennium geleden.

 

Afgelopen maandag ging De Volkskrant nog een stapje verder, dunnetjes overgedaan door Pauw & Witteman dezelfde avond. Zonder ook maar een inhoudelijke tegenwerping kreeg De Vlieger in de Volkskrant over twee pagina’s de gelegenheid om van alles te beweren, niet eens allemaal onwaar, maar geheel vanuit zijn eigen perceptie en met weglating van allerlei relevante details.

 

Enige voorbeelden? De Vlieger noemt de bouw van de Millennium Toren tussen 2001 en 2004, het hoofdkantoor van Elsevier in Amsterdam. Inderdaad was Bouwfonds Property Finance in 2001 graag bereid dat kantoorgebouw met 100 miljoen euro te financieren – net als een flink aantal andere vastgoedfinanciers trouwens. Dat kantoorgebouw is er overigens niet dankzij het Imca Vastgoed van De Vlieger gekomen, maar ondanks. Het was de actieve bemoeienis van Bouwfonds PF en Volker Wessels (in de persoon van Dik Wessels) waardoor dit kantoorgebouw toch op tijd gereedkwam en in 2004 ook nog eens kon worden doorverkocht aan de Duitse vastgoedfonds CGI voor 115 miljoen euro. Dus met een flinke winst voor Bouwfonds PF en De Vlieger. Een bewijs trouwens, dat bij Bouwfonds Property Finance ook heel wat projecten op een ondernemende en winstgevende manier zijn gefinancierd.

 

 

Datzelfde Bouwfonds heeft hem in 2005 ook gered, iets wat De Vlieger tussen de regels door toegeeft in de Volkskrant.  Want in dat jaar dwong Bouwfonds – als belangrijkste crediteur – hem tegen een hele aardige vergoeding afstand te doen van zijn vastgoedposities, nadat hij in zijn grootheidswaanzin – vliegtuigen, vastgoed, uitgeverijen – de ene financiële wanprestatie na de andere had afgeleverd en daarmee de toekomst van duizenden werknemers in gevaar had gebracht. Kun je het een vastgoedfinancier dan kwalijk nemen in te grijpen, zeker nadat De Vlieger ook nog eens werd aangehouden op verdenking van afpersing?

 

En dan moest ik ook meewarig lachen om de opmerking van De Vlieger in de Volkskrant dat de vastgoedmarkt veel huwelijken heeft laten sneuvelen en dat er door de top van de sector flink wat werd rondgereisd in privéjets. Leverde hij die vliegtuigen niet zelf en verdiende hij er zelf niet goed aan? En hoe goed is zijn eigen huwelijk er eigenlijk uit gekomen? Ik begin er niet over, hij doet het zelf.

 

Over wat er allemaal mis is gegaan bij Bouwfonds en SNS Reaal – en zeker over de hoofdrolspelers – is een heel aardig boek te schrijven. Een boek in de trant van ‘we stonden erbij, keken ernaar en deden niets behalve profiteren’. Maar het gehuil met de wolven – zonder veel nuances en niet gehinderd door betrouwbare, integere en kritische achtergrondinformatie – staat me steeds meer tegen. Het gaat blijkbaar om het schandaal, niet om de lessen die eruit te trekken zijn. Er is zeer veel misgegaan, zeker met de kennis van nu. Maar laten we niet vergeten dat dat ook is gebeurd in een tijd waarin er nauwelijks ‘nieten’ waren en de sky the limit was. Dit is dan ook mijn laatste stuk over Bouwfonds en SNS Reaal. Althans, zolang ik geen nieuwe, echt relevante informatie te melden heb.