Het gaat de Amerikaanse president Obama veel te goed. De economie groeit sneller dan verwacht. De Republikeinen hadden gehoopt dat ze politieke munt konden slaan over de presidentiele aarzeling over de Keystone-pijpleiding. Maar als een echte democraat flip-flopte Obama en gaf zijn zegen in een fraai ‘Cushing-moment’ voor het oog van de camera, prachtig geënsceneerd met enorme stapels pijplijnbuizen op de achtergrond.
 
Dankzij het Keystone-project konden er direct 50 duizend extra mensen aan het werk. Alsof dat niet genoeg was, kondigde het in Houston gevestigde Enterprise Products LP en Enbridge Inc. uit Calgary aan dat ze nog twee leidingen naast Keystone zullen aanleggen. De vergunningen hiervoor zijn al binnen en deze nieuwe pijpleidingen functioneren al gedeeltelijk. Vanaf juni 2012 kan er al 850 duizend met gas gevulde barrels per dag worden geproduceerd en dit kan in  24 maanden oplopen naar maar liefst 3,2 miljoen.
 

Obama kip met gouden eieren
Als gevolg van deze aardgas boom ontpopt president Obama zich als de kip met gouden eieren. Nieuwe technieken in de aargaswinning alsmede innovatief transport van aardgas hebben voor een grote doorbraak gezorgd. Bovendien kan aardgas zonder raffinagetechnieken. In de USA kost aardgas maar 2,27 dollar per British Thermal Unit (BTU), terwijl het in Europa al snel goed is voor tussen de 12 en 14 dollar. Vandaar dan ook dat de Amerikaanse aardgasindustrie er alles aan gelegen is om de boel snel vloeibaar maken om vervolgens te verschepen naar de hoogste bieder.

De sterke vraag naar buizen en pijpleidingen is ook een opsteker voor de staalindustrie, aannemers en transporteurs. Zo bezien, kan Obama straks vergenoegd vaststellen dat onder hem er 1 miljoen extra banen zijn bijgekomen het komende half jaar.

Als powerhouse kan de VS sowieso niet zonder aardgas, zo blijkt uit recente cijfers. Olie in de USA zorgt maar voor 1,0 procent voor elektriciteitsopwekking. Het leeuwendeel komt van kolen met 48,3 procent, gevolgd door kernenergie met 21,3 procent en  aardgas met 19 procent. De resterende 10,4 procent komt voor rekening dankzij waterkracht, windmolens en zonnepanelen.
 
De Amerikaanse betalingsbalans gaat er aanzienlijk op vooruit, naar schatting met zeker 2 triljoen dollar in de komende 36 maanden en nog meer door het doordruppeleffect. De financiële markten weerspiegelen het nieuwe optimisme dan ook royaal.
 
Wanhoopsaanvallen Republikeinen
Ondertussen staan de krijsende Republikeinse presidentskandidaten voorlopig buitenspel. Bijna een jaar lang hebben ze hun kiezers bang proberen te maken met economische onheilspreken en de vervloekte financiële markten als gevolg van het beleid van Obama. Maar de economische feiten spreken in het voordeel van de zittende president. Vandaar dan ook dat de Republikeinse uitdagers wanhoopsaanvallen zijn begonnen door te razen over de buitenlandse politiek van Obama. Zo heeft Mitt Romney Rusland uitgeroepen tot staatsvijand één. Alsof we nog leven in de jaren zestig van James Bond toen de Koude Oorlog een hoogtepunt had bereikt.

Als het aankomt op de kostbare beslommeringen van de VS in buitenlandse brandhaarden, zit het Romney al niet mee. De Amerikaanse oorlogen in Irak en Afghanistan zijn afgerond of lopen af. Met als gevolg: een besparing van 700 miljard dollar. Daarbovenop hebben zuiniger auto’s ertoe geleid dat de invoer van olieproducten met al ruim 20 procent is verlaagd: van 10 miljoen naar 7,8 miljoen barrels per dag. De uitgaven lopen dus ook daar al aanzienlijk terug.
 
Pokerspel van pijplijnpolitiek
De energiepolitiek van Obama zorgt ervoor dat het machtsevenwicht in de wereld is verschoven. Het Midden Oosten moet het doen met aanzienlijk minder olie-inkomsten uit de USA en Europa. Ook Venezuela, die met haar enorme Orinoco teerolievoorraden een sleutelrol wilde spelen, is door gebrek aan technici, raffinage en transport uitgespeeld. Rusland verkoopt nu aan Europa en hoopt op China als klant. Maar de Chinezen tappen liever uit haar eigen voorraden en uit het nabijgelegen Mongolië. Ook daar is de groei niet te stoppen van oliepijplijnen die grote voorraden olie naar de industriestreken aan de kusten kan brengen.
 
In dit internationale pokerstel van pijplijnpolitiek in zet Iran de boel met veel bravoure op scherp. Vooral in Centraal Azië staat de pijplijnpolitiek op scherp. De pijplijn langs de Straat van Hormuz gaat rechtstreeks naar havens in Oman en die begint in mei op volle toeren te draaien. Daardoor wordt het al dan niet afsluiten van de nauwe zeestraat nauwelijks meer van enig belang. Ondertussen kan bij Israël een Holocaust syndroom opspelen ten overstaan van Iran. Met als gevolg militaire acties van Israël tegen Iraanse kerncentrales en aanverwante industrieën. Maar dat zal in de praktijk niet meer inhouden dan wat sabotage en commando-operaties zonder hulp van de grote bondgenoot de VS.
 
Rooskleurige economische toekomst
Voor West Europa gloren er juist weer grote economische kansen als gevolg van de implosie van de Islamitische wereld in Noord Afrika en het Midden Oosten. Niet alleen de wederopbouw maar ook de herinrichting van olieproducenten tot veelzijdige productiestaten zullen de nodige diepte investeringen vergen over de komende jaren. En laat Europa bijna alles kunnen aanbieden op dit gebied. Al met al ziet de economische toekomst op korte en lange duur er rooskleurig uit. Profiteerden we in de jaren tachtig van de Reagonomics, nu zouden we wel eens de wind mee kunnen hebben dankzij Obamanomics.