Het klopt. Als Molukse KNIL- militair had mijn vader geen keus: Indonesië verlaten en naar Nederland vertrekken. "Dienstbevel" noemde hij het. Per boot (Roma) vertrok hij van Tandjung Priok naar Rotterdam, Nederland. In een klap moest hij zijn papieren inleveren, en werd stateloos verklaard (op dat moment of later). Hij kwam terecht in Zeeuws Vlaanderen, in een grote kale schuur van een boer die hij moest delen met 8(?) andere vrijgezelle Molukse KNIL-militairen. Mijn vader moest als Molukse KNIL-militair zijn salaris inleveren en kreeg in plaats daarvan wat zakgeld. Omdat het te weinig was om ervan te leven, zocht hij werk, maar dat mocht in eerste instantie niet, daarna mocht hij in de gaarkeukens helpen, of hij daar iets mee verdiende weet ik niet. Toen hij met mijn moeder trouwde, verhuisde het gezin naar een barak, wat verderop. Ik ben er jaren geleden nog geweest, na het overlijden van mijn beide ouders, uit nieuwsgierigheid, naar mijn geboortedorp. Iemand uit het dorp, zag mijn vertwijfeling en liet mij de schuur zien met het verhaal erbij, een soort rondleiding. Ik ben daarbinnen geweest....en zag in wat voor erbarmelijke omstandigheden hij toen moest hebben geleefd! Als dank voor trouwe dienst. Onmenselijk. Mijn vader is enkele jaren geleden teruggekeerd naar de Molukken, teleurgesteld, is daar gestorven en begraven. Mijn moeder heeft hier in Limburg haar laatste rustplaats.
Mijn vader heeft altijd gestreden voor achterstallig loon en pensioen.
Het is voor mij persoonlijk pijnlijk om te horen hoe de vork echt in de steel zit, ik was er al wel wat van op de hoogte, maar nu is het officieel en tegelijkertijd bevestigde het ook het verhaal van mijn vader.
Hiervoor mijn dank!