Ik snap de fascinatie van Oliver Bullough. Hij spreekt over de export van Britse privescholen in het buitenland die dezelfde groep rijke families en olicharchen bedienen. Herkenbaar voor mij! Zelf heb ik in de hoofdstad van Jordanië gewoond (2010 t/m 2017) en gewerkt in het onderwijs. De explosieve groei van het prive onderwijs heb ik met verbazing gadegeslagen. Het was bijna bizar. Er werd mij verteld dat er in de jaren '90 drie privescholen in Amman waren. Toen ik vertrok waren er honderden. Meeste van deze scholen zijn commerciële bedrijven die winst maken. Vaak werd aan een nieuwe exclusieve 'top'school de naam van een lid van het koninklijk huis verbonden. Of een voormalige kolonie. Dat geeft legitimiteit, indruk van geschiedenis en spreekt de elite aan. Er werden buitenlandse directeur aangesteld voor de eerste 2 a 3 jaar. Naast Britse scholen zag je ook Amerikaanse en Franse scholen uit de grond schieten en recent zijn ook de Duitsers actief (vooral om talent naar Duitsland te halen ivm hun vergrijzing). Er gingen verhalen de ronde over deze dure scholen. Leerlingen van rijke ouders waren verwend of er waren problemen met drugs. Dit werd opgelost door de leukste en slimste leerlingen weg te plukken bij de financieel kleinere privescholen, hun ouders kregen voor hun dochter/ zoon dan full funding van de tuition fees aangeboden (vaak boven de 12.000 pj) super verleidelijk. Een dergelijke opleiding betekent nl dat deuren openstaan voor een studie in het buitenland. Britse en Amerikaanse universiteiten presenteerden zich goed in het prive onderwijs, personeel werd overgevlogen voor promotie. Qua docenten werden veel expats en locaal talent naar deze scholen getrokken. Een aantrekkelijk salaris en goede secondaire arbeidsvoorwaarden! Het openbaar onderwijs in Jordanië heeft het hierdoor nu zwaar gekregen en mogen ook de Syrische vluchtelingen opvangen in klassen tot 45 leerlingen....