Geachte heer van Dorp,

Om te beginnen: als uw bron een betrokken werknemer van Jeugdzorg is die dit verhaal met naam en toenaam aan u vertelt, is zij af. Heel erg af. Dat is namelijk in strijd met iedere vorm van beroepsethiek. Maar die beroepsethiek lijkt inmiddels in bredere zin verkwanselt. Wat nu nog speelt voor professioneel betrokkenen is kennelijk enkel nog het belang van verdediging van Het Systeem.
Het Systeem waarvan zij - allicht ongewild en misschien wel onbewust - deel uitmaken. Deels te danken aan de overheid die deze problematiek consistent negeert en daarmee groter laat groeien.
In Den Haag speelt immers het belang van een kind van minderbedeelde ouders geen rol. Daar is geen eer aan te behalen en er kraait bovendien geen haan naar, want ze hebben toch geen stem.

Alleen al daarom is het zo belangrijk dat FTM dit verhaal vertelt.

Terzijde: Geheel toevallig in de meest letterlijke zin van het woord - namelijk in de wachtkamer voor zwemles - ben ik betrokken geraakt bij het lot van ‘Michael’. Binnen vijf minuten vertelde hij mij ongevraagd een (klein deel van) zijn verhaal; een verhaal waar u en ik geen idee van hebben hoe het moet voelen om daarvan het lijdend onderwerp te zijn. Zelden heb ik zo’n verdriet en tegelijk diepe liefde gevoeld bij en voor een kind dat op zijn leeftijd buiten zijn toedoen al zoveel leed heeft meegemaakt dat we mogen hopen dat hij niet voor z’n 15e vanwege onthechtingsproblematiek op een hele andere manier dan toch de aandacht van het systeem krijgt, met onbeperkte kosten van dien. Namelijk via tuchtscholen, verslaving en gedragsstoornissen rechtstreeks het justitiële apparaat in. Too little , too late. Mevrouw Terwindt heeft het nog geprobeerd, daarvoor verdient zij een lintje; geen lafhartige afstraffende reactie onder een artikel. Laten we hopen en bidden dat het beetje liefde dat
Michael en andere kinderen in Het Systeem zo nodig hebben ergens op hen wacht.