In 2019 was ik in Kenya, Afrika. Na een rondrit in het binnenland gingen we weer terug naar het hotel aan de kust, via Mombassa. File op de snelweg, dus door het industriegebied gereden. Daar zie je dus voor meer dan 90% Chinese industrie: staalbedrijven en andere zware fabrieken, soms met een bedrijfsnaam in latijns schrift, gevolgd door lange lappen tekst (waarschijnlijk ook veiligheidsmededelingen over schoeisel en helmen en zo) in Chinees schrift. Elke Afrikaan die daar rondliep en -reed zag er armer uit dan in de stad , aan de kust of in het binnenland, iedereen gekleed in een pak en/of rijdend in een nieuwere auto was Aziatisch.
Ook in downtown Mombassa was het overgrote deel van de kantoren van Chinese origine, een enkele TATA of GM of Toyota daargelaten.
Kenya is geen Nederland, en de belofte van geld zal in Afrika sneller deuren openzetten voor verregaande economische assimilatie dan in Europa, maar toch vond ik het een heel bevreemdend gevoel dat je je, nota bene in een land wat niet eens het jouwe is, opeens 'in het buitenland' waant; alsof er een pagode gebouwd is op de Zaanse Schans.
Ik denk dat dát, ongereguleerd, het landschap is waar we ons op termijn in zullen vinden. Misschien niet zo snel als we vrezen, maar wel sneller dan we ons goed bij voelen.
Ik zie geïnteresseerd uit naar dit dossier.

Wanneer jullie meer willen begrijpen: na Genua, Nederland, Engeland en de V S is China de volgende hegemon in de wereld. De V S bevindt zich in zijn terminale fase, zoals ook de andere 3 hebben meegemaakt. Nu komt er een volgend gebied op dat net als destijds de VS alles pikt wat dat land nodig heeft. Lees wat andere schrijvers dan Holslag. Kijk bijvoorbeeld naar Chinasquare.be
Rob Groenhuijzen, politicoloog, deskundigheid: internationale ontwikkelingen