De kern van het probleem is niet zo zeer de tariefstelling op zich, het probleem is met name dat er vanwege aanbestedingsregels geen verschil zit in een instelling en eenpitters. Dus een grote instelling met meer specialismen, meerdere afdelingen en veel hogere overhead en vaak ook nog een stukje onbetaalde publieke functie, krijgt exact hetzelfde bedrag als iedere willekeurige ZZP’er. Dus waar het tarief voor grote instellingen net-aan is, is het voor die ZZP-er een vetpot. Enkele gemeenten hebben overigens wel een tarief beperking voor vrijgevestigden, maar wie wil kan daar vrij eenvoudig omheen werken.

Paarden en gebouwen leveren geen zorg. Mensen leveren zorg. 70% van t geld in zorg hoort te gaan naar personeel tegen normale salarissen. We hebben normen.

En zorg is iets meer dan het fijn hebben. 5x kunnen groeien omdat er in speciaal onderwijs bezuinigd wordt en je daarom kinderen opvangt die uit t systeem vallen. Ik denk dat die 5x omzet verdubbelen als we het spenderen aan het speciaal onderwijs waar de kinderen horen, waar ze recht op hebben (!) Echte zorg is.

Natuurlijk hebben kinderen een fijne plek nodig en is het fijn als zorg ook plezierig is. Maar t doel is niet Happinez. Happinez met een paard heet: manege en paardrijden als hobby. Dat betaal je zelf.

Zorg is iets anders. Dit is verzorgen. Vanuit t hart maar niet vanuit visie op zorg, op toekomst. Dit is verzorgen dat je t leuk hebt fijn hebt.

Dit is vraag en aanbod, marktwerking pur sang. T faillissement van de zorg: kinderen vallen uit t speciaal onderwijs door tekorten dus les geven op een zorgboerderij..? Er is immers vraag dus waarom biedt ik t niet aan? Als ik t niet doe dan doet een ander t wel. 40% van de bedrijven biedt t inmiddels aan! En wat bieden ze aan? Ik zeg vooral Happinez. Met een sausje van zorg, een schijn van ontwikkeling omdat t paard spiegelt. Feitelijk nergens op gebaseerd nergens gecontroleerd en door niemand gecorrigeerd. Maar: iedereen is tevreden. T kind, de ouders de scholen en degene die de beschikking schreef voor t geld. Letterlijk niet geplaagd door enige kennis.
Is t kwakzalverij? Nee. Ik heb t gezien ik heb t gedaan ik heb t aangeboden. Als middel ingebed in een totaal plan van zorg is t voor een selecte vraag en doelgroep zeer nuttig. Maar de groep is klein. Het is niet t ei van Columbus voor de zorg die dus deze groei verantwoord, het IS een melkkoe waardoor de zorg onbetaalbaar wordt. En waardoor we dadelijk zorgbreed allemaal straks keihard aangepakt worden. Rigoureus. Je kunt de parlementaire enquête uitschrijven. Zoals in 2013 met Europsyche gebe

Ik zou Judith Spanjers en/of Rosanne Kropman heel graag willen uitnodigen op mijn werk. Want ik heb teveel te delen om hier in het kort te verwoorden maar ik ga mijn best doen.

Ik ben zelf jeugdhulpverlener op een soort zorgboerderij. Wij hebben geen agrarisch bedrijf maar werken al jaren met dieren. Ik denk alleen niet perse dat het probleem hem zit in het werken met dieren (er is de afgelopen jaren een tendens ontstaan van 'terug naar de natuur', waardoor dier en natuur in hulpverlening naar mijn idee populairder zijn geworden).

Volgens mij zit het meer in het systeem en nog complexer; bepaalde ontwikkelingen in de maatschappij. Tijdens mijn studie SPH liep ik stage bij een dagbehandeling voor kinderen. Daar liep ik voor het eerst aan tegen de vraag wat voor zin mijn werk had. Ik ben toen een semester filosofie gaan volgen en kwam via die weg bij een lezing van Trudy Dehue terecht. Het ging over haar boek 'betere mensen'. Eindelijk wist ik hoe ik mijn kritiek kon onderbouwen en ging met goede moed terug de jeugdhulpverlening in. Ik ben nu enkele jaren verder en loop ik als hulpverlener regelmatig tegen frustraties aan. Het ene moment lijkt mijn werk bezigheidstherapie, het andere is de hulpvraag te groot voor mijn werkplek. Aan de ene kant de lage prikkel tot het afronden van de zorg, maar aan de andere kant langdurige zorg hebben omdat behandelaars het hebben opgegeven maar de jongere anders nergens heen kan...

Daarnaast kan ik kan me zeker vinden in wat Dagmar Timmers zegt. Het is waanzin dat er gekort wordt op speciaal onderwijs, terwijl uitvallende kinderen vervolgens bij ons terecht komen en wij een samenwerking moeten aangaan met het speciaal onderwijs! De zogenaamde marktwerking (tip: de nieuwe wereld, interview met Maaike van der Aar) heeft de chaos alleen maar versterkt. Het systeem moet sowieso anders, maar jeugd staat niet los van ouders. Vandaar mijn opmerking over complexiteit van de jeugdzorg.

Ik zou er graag eens over in gesprek gaa