Het is de afschaffing van de melk- en suikerquotering, waardoor de boer geen stabiele kostendekkende prijs meer krijgt.

Het zijn de grote vrijhandelsdeals, die de regering sluit, waardoor er goedkoop voedsel uit het buitenland kan worden geïmporteerd. Er is bijna geen boer die daar tegenop kan concurreren, en dat is overal ter wereld. Voor velen is de rek er uit.

Industriële landbouw beslaat nu 20 % van de boerenlandbouw. De rest bestaat nog steeds uit kleine en middelgrote familielandbouw.
De agro industrie wil blijven groeien. Het zijn de grondstoffen, het is het veevoer, het is de olie en biobrandstof die de sector nodig heeft.

Ik praat erover met Guus Geurts auteur van het boek Wereldvoedsel, die al jaren campagne voert met boeren- en maatschappelijke organisaties tegen vrijhandelsverdragen. Hij vertelt ook over de historie ervan. Sinds de onafhankelijkheid van onze koloniën moesten er andere vormen worden gevonden om toegang te houden tot de markten en de natuurlijke hulpbronnen in deze landen.

Er ontstond een schuldencrisis in de jaren tachtig. Het was de tol van onverantwoordelijk gedrag op grote schaal.
Hoe moest dit worden opgelost? De Wereldbank en het IMF wisten het wel. Ontwikkelingslanden met schulden waren de klos. Er kwamen programma’s, die SAPs werden genoemd. SAPs namen de macht van vroegere koloniale legers over, op een veel slimmere manier, zonder bloedvergieten. Het was een langzaam voortsluipende ramp, als gif dat via de nectar in een bijenkast terecht komt. Ze werden gedwongen om vooral tropische producten te exporteren om hun schulden af te betalen, en hun voedselmarkten open te stellen voor westerse overschotten, zonder importheffing. Boeren kregen hier veel last van, hoe konden ze nu hun oogst nog verkopen voor een normale prijs? Het begin van een lang verhaal.

De kosten worden steeds groter. Dit is nu vijf keer zoveel als in de jaren vijftig. Tegelijkertijd krijgt de boer nauwelijks kostendekkend betaald.