Te veel mensen in Nederland (en in andere landen in Noord Europa) kraaien victorie nu de Griekse en Italiaanse presidenten bijna zijn afgetreden. Ten onrechte. Door hun beider aftreden wordt vermoedelijk weinig opgelost om de crisis te bestrijden.

De fundamentele eigenschap van de democratie is dat een meerderheid in het parlement kan beslissen om maatregelen van de regering te blokkeren. Ook al zijn die maatregelen in het belang van het land. De meerderheid van het volk beslist, of Papandreou of Berlusconi blijven zitten, of niet.

Het falen van de democratie is dan ook de reden dat financiële markten uiterst zenuwachtig blijven. Altijd kunnen regeringen terugkomen op eerder gedane beloften. En dat terugkeren op eerdere beloften wordt alleen maar waarschijnlijker als het volk – geteisterd door bezuinigingen, lastenverzwaringen en werkloosheid – via nieuwe verkiezingen of oppositiegeluiden meer voor het zeggen krijgt.

Hamvraag
Papandreou en Berlusconi hebben hun aftocht tenminste nog slim geregisseerd: ze hebben het parlement voor het blok gezet. Ze wilden alleen opstappen in ruil voor inwilliging door het parlement van de eisen van Europa. Ze doen dus in hun laatste politieke akte tenminste nog iets goeds voor hun land.

De hamvraag is of Griekenland en Italië nu wel maatregelen gaan nemen om de problemen op te lossen als Papandreou en Berlusconi weg zijn. Een wonder van eensgezindheid en nationale eenheid moet Italië en Griekenland er bovenop helpen. De parlementen kunnen besluiten akkoord te gaan met de Europese eisen. Maar hoe geloofwaardig is die belofte? Als die vraag ontkennend wordt beantwoord, dan worden de problemen in de Eurozone echt niet kleiner door het opstappen van Papandreou en Berlusconi.

Bas Jacobs is hoogleraar economie en overheidsfinanciën aan de Erasmus School of Economics. Hij heeft een weblog waar hij regelmatig op publiceert.