Wie herinnert zich nog 3 juli 1988? Op deze dag werd een Airbus 300 van Iran Air door de Amerikanen uit de lucht geschoten. Het vliegtuig was op weg van Teheran naar Dubai boven de Perzische Golf toen het werd neergehaald door zoegnaamde ‘surface to Air’ raketten afkomstig van de Amerikaanse kruiser USS Vincennes. Bij dit noodlottige ongeval kwamen alle 290 inzittenden om. Het passagiersvliegtuig werd door de Amerikanen ten onrechte aangezien voor een militair vliegtuig dat een aanval uitvoerde. Uit de ‘rules of engagement’  bij de Amerikaanse marine blijkt dat, als aan bepaalde voorwaarden is voldaan, militair ingrijpen gerechtvaardigd is. Generaal majoor b.d. en lid van de eerste Kamer Frank van Kappen legde dit onlangs in een uitzending van het televisie programma ‘Nieuwsuur’ nog haarfijn uit. Het neerhalen van de Iraanse Airbus is volgens de eigen Amerikaanse normen kennelijk niet of nauwelijks verwijtbaar. Dit ongeval vond plaats in het laatste regeringsjaar van de Amerikaanse president Ronald Reagan. In de Westerse wereld is dit ongeval snel in de vergetelheid geraakt. President Reagan wordt sindsdien nooit meer in verband gebracht met deze fatale inschattingsfout van de Amerikaanse marine.

'Het passagiersvliegtuig werd door de Amerikanen ten onrechte aangezien voor een militair vliegtuig dat een aanval uitvoerde'

De overeenkomsten van de aanval van de Amerikanen met die op de MH17 in Oekraïne zijn opmerkelijk. Het noodlottige ongeval met de MH 17 heeft plaatsgevonden boven een oorlogsgebied, waar naar alle waarschijnlijkheid onvoldoende getrainde opstandelingen - de seperatisten - abusievelijk een burgervliegtuig hebben neergehaald.  Zij deden dat in de veronderstelling te maken te hebben met een militair transportvliegtuig van hun vijand, de Ukraine. Een afschuwelijke fout. Hoewel nog onzekerheid bestaat over de ware toedracht, is wel zeker dat het raketsysteem waarmee deze afschuwelijke fout is begaan van Russische makelij is en waarschijnlijk ook is geleverd door Rusland.

Meten met twee maten

De vraag die onmiddellijk gesteld moet worden is of de leverancier van dit wapensysteem verantwoordelijk kan worden gehouden voor de slachtoffers, die zijn oorlogvoerende klant ermee maakt. Hoe beantwoorden we die vraag? Een ding is zeker: de leverancier van F-16 gevechtsvliegtuigen - de Verenigde Staten - wordt door de huidige veroordelaars van Rusland en Putin niet op vergelijkbare wijze verantwoordelijk gehouden voor de burgerslachtoffers die zijn oorlogvoerende klant - Israël - ermee maakt in de Gaza regio. Het totale aantal slachtoffers heeft hier de duizend al ruimschoots overschreden. De veroordeling in de Westerse wereld van Rusland en de demonisering van Vladimir Putin versus de vergevingsgezindheid ten opzichte van de Verenigde Staten is moeilijk rationeel  te verklaren. Bij het treffen van zware sancties, die zowel de Europese als de Russische bevolking hard zullen treffen en een herleving van de Koude Oorlog dichterbij brengen, lijkt het me goed om na te gaan of we in onze emotie niet meten met twee maten. Hypocrisie is een slechte raadgever.