Het verhaal van sportschoolhouder Henk is in een treurige slotfase beland. Stom, stom, stom, voelt hij zich, dat hij zijn huisbankier blind vertrouwde. Met hard werken besluit hij te proberen het lot naar zijn hand te zetten. Daarmee volgt hij eerder zijn hart dan zijn verstand, oordeelt columnist Frank Wijn.
Henk heeft er inmiddels enkele weken over nagedacht en heeft er veel met zijn partner over gesproken. Hij realiseert zich uiteraard dat de economische malaise nog wel even aanhoudt, de prijzenoorlog in de branche nog lang niet voorbij is en banken niet ruimhartiger zullen gaan opereren. Dat zijn de feiten, de ratio. Aan de andere kant staat zijn gevoel.
Ratio
Henks ratio zegt dat hij door moet werken, harder werken, nog meer uren maken en hopen dat hij de rente en aflossingen aan de bank zal kunnen blijven betalen. Er vanuit gaande dat de bank niet ieder jaar met een nieuw, geld kostend konijn uit de hoge hoed komt, zoals daar zijn: meer accountantscijfers, taxaties, renteverhogingen, extra aflossingen etc.
Wanneer hij dat zo nog enkele jaren volhoudt, is het dure renteswapcontract geëindigd, kan hij zijn resterende financieringsrente misschien tegen lagere rentes wél en écht vast zetten, is er jaarlijks 165.000 euro afgelost en is de bank misschien tot de conclusie gekomen dat alle bancaireratio’s weer wat passender zijn. Misschien, misschien, misschien. Dus, hard en meer werken en hopen dat de bank mee blijft werken om tot een goed einde te komen.
Gevoel
Henks gevoel zegt echter heel wat anders. Hij voelt zichzelf 'stom', zoals inmiddels vele MKB-ers met een renteswapcontract zichzelf stom voelen. Stom, omdat hij zijn bancaire financiële partner 110 procent vertrouwde. Nu weet hij dat deze financiële adviseur, jarenlang een vertrouwenspartner, gewoon een verkoper is (én was) met verkooptargets. Natúúrlijk had hij zich beter moeten laten informeren over producten 'waar hij geen vinger achter kon krijgen'. Zonder te verzanden in rancune of persoonlijke wrok voelt Henk zich wél bekocht. Gefopt. Zijn vertrouwde huisbank gaf Henk immers aan dat DIT het moest worden!
Klassiek voorbeeld
Recentelijk heb ik Henks casus bekeken. Een klassiek voorbeeld van ‘mis-selling’. De bank nam het initiatief om Henk te wijzen op (lees: bang te maken voor) mogelijk sterk stijgende marktrentes. Om hem vervolgens bijna tweewekelijks te bestoken met mails over de risico’s van stijgende rentetarieven. Eenmaal 'klaargestoomd' om dit risico aan te pakken, vroeg Henk slechts om een of meerdere vastrentende financieringsrentes.
Het énige aanbod van de bank was: een Euriborlening in combinatie met een renteswap. Lekker positief uitgelegd ('alle financieringslasten zijn nu vastgelegd'), de negatieve items (zoals de consequenties van een negatieve marktwaarde) weggelaten en veel belangrijker in deze... zónder ook maar één alternatief aan te bieden.
Géén vastrentende leningen, géén verschillende rentelooptijden, géén Euriborlening met een rentecap. Niets van dat alles. Keuze uit één is geen keuze.
Angst
Ik begrijp Henks ratio, maar zeker ook zijn gevoel. De keuze is uiteraard aan Henk en zijn partner. Zij kiezen ervoor om niet te stoppen, hard te blijven werken en te hopen op medewerking van hun huisbankier. De bank aanspreken op ‘mis-selling’ is nog een brug te ver. Daar durven ze niet, in verband met hun financiële afhankelijkheid van diezelfde bank. Ook dit gevoel is een klassieker. Helaas.
Deel dit artikel, je vrienden lezen het dan gratis
