
De stap van de DSB-curatoren om een schadeclaim tegen DNB in te dienen wegens tekortschietend toezicht verdient alle lof. Pieter Lakeman hoopt dat ex-president Nout Wellink eindelijk een lesje leert.
Curatoren Jan Rutger Schimmelpenninck en Ben Knüppe van DSB Bank hebben een reuzenstap gezet met hun besluit De Nederlandse Bank te dagvaarden. De schade die geclaimd wordt staat weliswaar nog niet vast maar de grondslag van de claim wel: ernstige tekortkomingen in het toezicht door DNB. Een moedige stap van beide curatoren. Hopelijk zullen ze daarmee geschiedenis schrijven. Door een recente wetswijziging kan De Nederlandse Bank sinds kort nauwelijks of niet meer aansprakelijk worden gesteld voor door DNB aangerichte schade. Het falen van DNB, lees Nout Wellink, vond echter plaats in de jaren 2005 tot en met 2009. Toen was DNB nog niet gevrijwaard voor schadeclaims wegens onzorgvuldig of onrechtmatig optreden. Het falen van Wellink c.s. bij de gang van zaken rond DSB Bank was weliswaar grotesk, maar toch moet de stap van Schimmelpenninck worden toegejuicht. Het is immers moeilijk voor te stellen dat hij zich daarmee bij de top van DNB en bij het ministerie van Financiën populair maakt.
Geen vluggertje
Deze procedure zal zeker geen vluggertje zijn. En ook omdat de wetgever voor de toekomst dit soort claims vrijwel onmogelijk heeft gemaakt zal de claim niet veel voorbeeld krijgen. Binnen de top van het Nederlandse bankwezen zal de claim echter met veel interesse gevolgd worden. Wie zijn namelijk het meeste benadeeld door het faillissement van DSB Bank? Dat zijn niet de klanten van DSB Bank. Die zijn door het faillissement juist enorm bevoordeeld omdat de schadevergoeding van € 27 miljoen die Dirk Scheringa had aangeboden is vervangen door een schadevergoeding van € 500 miljoen van curatoren. De grootste slachtoffers van het faillissement van DSB Bank zijn de andere Nederlandse banken die op basis van het depositogarantiestelsel vele honderden miljoenen euro’s moesten betalen. ING, ABN Amro en Rabobank hadden daarvoor tezamen reeds in hun jaarrekeningen 2009 een voorziening van € 600 miljoen opgenomen. Dat bedrag zou nog wel eens kunnen oplopen. Het tekort van DSB Bank omvat namelijk twee grote componenten: ten eerste het tekort dat al aanwezig was toen de bank in oktober 2009 failliet ging maar door de valse jaarverslagen onzichtbaar was gemaakt. Dat tekort bedroeg al meer dan € 300 miljoen. Dat tekort is verder vergroot door de uitkeringen van ca. € 500 miljoen die curatoren aan de klanten van DSB Bank hebben gedaan of hebben toegezegd. Die uitkering van curatoren komt neer op een overheveling van de andere banken via de sluis van DSB Bank maar de klanten van DSB Bank. Strikt genomen hadden Rabo, ING en ABN AMRO zelf ook een schadeclaim bij DNB kunnen neerleggen omdat zij wegens hun verplichtingen uit het depositogarantiestelsel de grootste slachtoffers van het falend toezicht van DNB zijn. Het is echter begrijpelijk dat ze die actie achterwege hebben gelaten omdat ze geen ruzie wilden hebben met hun eigen toezichthouder.Het falen van Wellink c.s. bij de gang van zaken rond DSB Bank was groteskEen van de aardige gevolgen van de stap van Schimmelpenninck is dat de banken nu via de sluis van de curatoren van DSB Bank alsnog hun schade op DNB kunnen verhalen. Immers, de schade die door het tekortschietende toezicht (en door het tegen de interne DNB advies verlenen van de bankvergunning) is veroorzaakt, zal in de buurt liggen van het tekort van DSB Bank dat op de andere banken wordt afgewenteld.
6 Bijdragen
Fred Raaks
goldfinger
Een andere DSB-idioot die eens moet worden aangepakt is Gerrit Zalm. Dat is mij nog meer een raadsel dan Wellink.
NelisLau
goldfingerAzijn Seikert
Speculaas
De echte slachtoffers van Dirk Scheringa waren de tienduizenden klanten van DSB en tientallen DSB dochters die om een leningkje kwamen en vervolgens getracteerd werden op een in de lening meegefinancierd nevenproduct als van Cardif (thans BNP Paribas) en DSB Leven en daarvoor vele duizenden euro's te veel betaalden (+ rente).
De rechtszaak tegen DNB lijkt mij een rookgordijn en een poging van de curatoren om nog tot hun pensioen mee te eten uit de ruif (lees: de faillissementsboedel). Ik verwed er mijn hoed onder dat Schimmelpenninck en Knuppe ten minste 250 euro per uur declareren.
George Oikonomidis