
Over de winnaars en verliezers van globalisering. Lees meer
Internationale handels- en investeringsverdragen als TTIP en CETA bevorderen de vrije handel tussen burgers, landen en continenten, leveren nieuwe banen op en geven het bedrijfsleven een impuls. Althans, dat is het idee. In werkelijkheid vinden de onderhandelingen achter gesloten deuren plaats en werken lobbygroepen hard om hun belangen veilig te stellen.
Er bestaan dan ook grote zorgen dat de verdragen niet de belangen van (EU-)burgers dienen, maar vooral die van grote ondernemingen. Wat zijn bijvoorbeeld de gevolgen voor de kwaliteit van ons voedsel? Ons energiebeleid? Gaat de belastingbetaler straks opdraaien voor claims van Amerikaanse multinationals als we chloorkippen en -eieren uit onze schappen weren? Of als we kerncentrales sluiten? Follow the Money zoekt het antwoord op die vragen.
Nationale Nederlanden eist half miljard van Argentinië om nationalisering pensioenstelsel
Hoe Canada de Europese voedselveiligheid verwatert
De wereld bespreekt ISDS, critici vrezen betekenisloze hervormingen
Europese vrijhandelsverdragen: werk als wisselgeld
5 Vragen over het vrijhandelsverdrag tussen de EU en Japan
Tweede Kamer bepaalt: TTIP en CETA zijn geen controversiële onderwerpen
De econoom die het waagde aan TTIP te tornen
Hoe een halve huilbui ons aan CETA hielp
Trump stopt met handelsverdrag TPP, bedrijven bieden banen aan
Zeggenschap Tweede Kamer over Europese vrijhandelsverdragen stap dichterbij
Tax Wars #1: TTIP’s fiscale gifpil
Christiaan Vos volgt voor Follow the Money het BEPS-project van de G20 en de OESO, tegen agressieve belastingplanning door multinationals. De internationale reacties op deze plannen tonen ook een ander probleem: staten die met elkaar vechten om de belastingcentjes van multinationals. Wat betekent dit voor burgers in een geglobaliseerde wereld? Kunnen we ons nog wel verdedigen? Vandaag: hoe TTIP een bres kan slaan in de verdediging van de fiscale soevereiniteit.
Het recht van een staat om zelf te beslissen over het niveau van haar uitgaven voor publieke goederen, zoals goede infrastructuur, zorg, scholen en veiligheid raakt de essentie van elke staat. De hoogte van deze uitgaven is een politieke keuze en is begrensd door wat economisch kan. De begroting van een staat moet op orde zijn en daarvoor zijn belastingen nodig. Over de hoogte van die belastingen moet een staat zelf kunnen beslissen. Daar draait fiscale soevereiniteit om. Het is het financiële fundament van onze vrijheid, van het recht van een volk om zelf te beslissen over de hoogte van de overheidsuitgaven en de hoogte van de daarvoor benodigde belastingen.
Maar toen was er de markt, het marktdenken en de neoliberale inrichting van onze geglobaliseerde economie. Allemaal factoren die de fiscale soevereiniteit hebben beperkt. Overigens, niet altijd met een negatief resultaat. Lagere belastingen leiden vaak tot economische groei en kunnen ook een toename van welvaart bewerkstelligen. Maar daar zit een grens aan. Belastingtarieven kunnen niet ongestraft lager en lager worden. De fiscale soevereiniteit kan niet eindeloos uitgehold worden.
Fiscale gifpil
Toch dreigt dat nu te gebeuren. Het marktdenken heeft ons veel welvaart gebracht, maar het bijt zich nu in zijn eigen staart. Het voortdurende primaat van de markt boven de staat, maakt staten zwakker en zwakker, terwijl diezelfde markt nu juist een sterke staat nodig heeft om te kunnen bloeien. De markt holt de fiscale soevereiniteit uit door agressieve belastingplanning en agressieve belastingconcurrentie, met als gevolg een race to the bottom met almaar dalende belastingtarieven.
Het voortdurende primaat van de markt boven de staat, maakt staten zwakker en zwakker
En we kunnen ons steeds minder goed verdedigen. Onze eigen EU heeft een eerste bres in de fiscale verdediging geslagen: de regels van de interne markt van de EU verhinderen lidstaten ferm op te treden tegen agressieve belastingplanning. Een tweede bres is geslagen door investeringsverdragen die – onbedoeld – gebruikt worden om staten fiscaal te gijzelen. Zo laat een deze week gepubliceerd onderzoek van Global Justice Now zien.
Krijgt TTIP straks ook zo’n fiscale gifpil? Deze week zijn de – geheime – onderhandelingen over TTIP weer verder gegaan. We weten het dus niet. Ik weet wel dat we er hard voor moeten waarschuwen dat TTIP, het beoogde vrijhandelsverdrag tussen de EU en de VS, niet een derde bres in onze fiscale verdediging slaat.
Het gevaar schuilt er namelijk in dat niet onderkend wordt dat TTIP ook ingrijpt op onze belastingen. Net als dat niet onderkend is bij het EU-verdrag en bij de meeste investeringsverdragen. Zowel bij het EU-verdrag als bij de meeste investeringsverdragen zijn belastingen expliciet uitgesloten van de werkingssfeer van die verdragen, middels een zogenoemde ´taxation-carve-out´. Maar deze taxation-carve-out blijkt in de praktijk maar beperkte werking te hebben.
Het is lidstaten van de EU niet toegestaan om maatregelen te treffen tegen agressieve belastingplanning als daardoor de werking van de interne markt in gevaar komt
Zo grijpt het Europese Hof van Justitie geregeld in bij fiscale conflicten tussen lidstaten en belastingplichtigen. Dit moet dan wel via een achterdeur, want de EU gaat, behoudens de btw en accijnzen, niet rechtstreeks over de belastingheffing van lidstaten. Deze achterdeur behelst de vier fundamentele vrijheden van de interne markt van de EU: het vrije verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal. Het is lidstaten van de EU namelijk niet toegestaan om maatregelen te treffen tegen agressieve belastingplanning als daardoor de werking van de interne markt in gevaar komt. Dat is het geval als een van de vier fundamentele vrijheden in het gedrang komen.
Fiscale motieven vs fundamentele vrijheden
En daarvan is al gauw sprake, vindt het Europese Hof van Justitie. Het vrije verkeer garandeert iedere EU-onderdaan een vrije vestigingskeuze en fiscale motieven mogen daarbij een rol spelen. Zelfs als alleen fiscale motieven een rol spelen, wordt deze vrije keuze beschermd door de fundamentele vrijheden van de interne markt. EU-onderdanen mogen fiscaal de meest voordelige weg kiezen.
Lidstaten van de EU mogen daar niet op ingrijpen, tenzij er sprake is van een volledig kunstmatige constructie. Let op, volledig kunstmatig. De brievenbusvennootschappen aan de Zuidas voldoen niet aan dat criterium, omdat er ook een – zij het een heel klein beetje – economische activiteit is. Dat kleine beetje economische activiteit maakt ze niet volledig kunstmatig en daardoor genieten de brievenbusvennootschappen volledige EU-verdragsbescherming en kan Nederland, als we het al zouden willen, daar niet veel tegen doen. Met dank aan Europa.
Multinationals hebben met die investeringsverdragen in de hand meerdere malen staten fiscaal gegijzeld en de fiscale soevereiniteit opzij gezet
Dit EU-voorbeeld laat zien hoe een verdrag, ondanks een taxation-carve-out, toch directe werking heeft ten aanzien van onze belastingheffing. Lidstaten van de EU blijken onder het EU-verdrag minder fiscale bewegingsvrijheid te hebben dan altijd werd gedacht. En dat onverwachte is nu juist zo gevaarlijk, zoals ook blijkt uit het hierboven aangehaalde onderzoek van Global Justice Now. Zij laten zien dat multinationals met deze investeringsverdragen in de hand reeds meerdere malen staten fiscaal gegijzeld hebben en de fiscale soevereiniteit opzij hebben gezet. Dit ondanks een taxation-carve-out in die verdragen.
ISDS als achterdeur
De achterdeur is hier het Investor-State Dispute Settlement systeem (ISDS), dat in de meeste verdragen is opgenomen en naar alle waarschijnlijkheid straks ook in TTIP zal zitten. Een ISDS is een aparte rechtsgang, waarbij per klacht aan te wijzen arbiters, doorgaans duur betaalde advocaten, een bindende uitspraak doen in een geschil tussen een staat en een investeerder in die staat. De gedachte er achter is dat een investeerder die schade leidt doordat een staat tijdens het spel de regels verandert, daar een schadevergoeding van die staat voor moet kunnen krijgen. Nationale rechtbanken lijken dan minder geschikt, vandaar de keuze voor private arbitrage.
De ISDS-procedures zijn niet openbaar, zodat het lastig is precies te achterhalen waar over geprocedeerd is en wat zoal is beslist. Desalniettemin heeft Global Justice Now veertig belastinggerelateerde ISDS-zaken boven water weten te krijgen, waarbij 24 verschillende staten betrokken waren. Waarschijnlijk slechts het tipje van de ijsberg.
De gedachte achter ISDS is dat een investeerder die schade leidt doordat een staat tijdens het spel de regels verandert, daar een schadevergoeding van die staat voor moet kunnen krijgen
Zo heeft Vodafone India aangeklaagd in een ISDS-procedure om onder een naheffingsaanslag van 2,5 miljard dollar uit te komen. Vodafone claimt dat de Indiase belastingwet die tot deze aanslag leidde in strijd was met het investeringsverdrag tussen Nederland en India. Dit Nederlandse verdrag was van toepassing omdat de betreffende investering in India via een Nederlandse vennootschap was gedaan. Vodafone claimt dus dat India onder het investeringsverdrag die specifieke belastingwet niet had mogen aannemen. Dat is een rechtstreekse inmenging van ISDS in de fiscale soevereiniteit van India.
India lijkt nu te willen schikken, maar heeft ondertussen wel getracht investeringsverdragen te heronderhandelen zodat dit soort procedures in de toekomst niet meer mogelijk zijn, aldus Global Justice Now.
Maar niet alleen ontwikkelingslanden worden met ISDS procedures fiscaal aangevallen. Vorig jaar heeft het Amerikaanse bedrijf JM Longyear Canada aangeklaagd. De claim was 12 miljoen dollar. In september heeft Canada geschikt, de uitkomst is onbekend. Spanje is de afgelopen jaren via ISDS twintig keer aangeklaagd om bedrijven schadeloos te stellen ten gevolge van wijzigingen in belastingwetten op het gebied van groene energie. Roemenië is in 2005 in een ISDS-procedure veroordeeld tot het betalen van 250 miljoen dollar schadevergoeding, vanwege het afschaffen van bepaalde belastingfaciliteiten. Nota bene, deze faciliteiten moest Roemenië afschaffen om toe te kunnen treden tot de EU.
Onverwachte gevaren
De waarde van het rapport van Global Justice Now is dat het feitelijk onderbouwt dat taxation-carve-outs in investeringsverdragen nauwelijks verhinderen dat multinationals staten dagvaarden en met een ISDS-procedure proberen onder een belastingaanslag uit te komen. Een belastingaanslag geheel conform de nationale wetgeving van de betreffende staat. ISDS werkt dan als een fiscale gifpil en geeft – eigenlijk onverwacht – multinationals de mogelijkheid de fiscale soevereiniteit van een land rechtstreeks aan te vallen.
Het EU-verdrag bleek ook onverwacht mogelijkheden te bieden om fiscaal in te grijpen
En nogmaals, dit onverwachte is zo gevaarlijk. Net als bij de EU-rechtspraak waardoor het EU-verdrag ook onverwacht mogelijkheden bleek te bieden om fiscaal in te grijpen, ondanks een taxation-carve-out. Beseffen onze politici wel waar ze straks voor of tegen moeten stemmen? Het is al moeilijk de met TTIP bedoelde en verwachte gevolgen helder in beeld te krijgen, laat staan de onbedoelde en onverwachte gevolgen.
Er lijkt maar één oplossing veilig genoeg: geen TTIP! Second best, geen ISDS in TTIP. Hoe houden we het tegen?
25 Bijdragen
M. van Deelen 11
Hilla de Hun Clinton noemde TTIP eerder "'economic NATO", zij staat pal achter Obama.
Bernie Sanders (mijn favoriet) is tegen TTIP maar of die het redt?
Roland Horvath 7
M. van DeelenM. van Deelen 11
Roland HorvathIk volg het verkiezingsnieuws en de debatten. Wat een spektakel! Vooral na de republikeinse GOP-debatten ("Grand Old Party") ben ik compleet flabbergasted. Volslagen gestoord maar vertier van de bovenste plank. Laat die 3 maar lekker bakkeleien, voorlopig verdeelt het de stemmers.
En dan nog afwachten wat Bloomberg gaat doen. Je weet 't maar niet met die gekke Amies.
Wat BS betreft: mooi om te zien wat grassroots teweeg brengt. Ik wist niet eens dat 't bestond totdat ik er via Richard_Ran achter kwam.
Richard Ran 4
M. van DeelenDeze drabbige haaienvijver overziend, ben ik geneigd om met jou te roepen: "Go Bernie!" (dacht dat 't nooit zover zou komen.. ;)
Hoewel..
https://www.lewrockwell.com/2016/03/lew-rockwell/slavery-vs-freedom/
Monsieur le baron de Munchausen 5
Roland HorvathSanne 4
Monsieur le baron de MunchausenDit is ook geen teken van denkbereidbaarheid. De welvaart voor de gemiddelde mensen is tijdens het westerse socialisme nog nooit zo hard gegroeid als na de tweede wereldoorlog dus met die afbraak valt het wel mee, die is pas begonnen met de intrede van het zogenaamde vrije markt/neoliberale denken in de Reagan/Thatcher periode in de jaren tachtig. Meer macht aan de markt is een ideale voedingsbodem voor corruptie gebleken en die zogenaamde vrije markt denkers proberen het socialisme hiervan de schuld te geven, maar redelijk bewijs ontbreekt hiervoor.
Ik zeg niet dat er onder het socialisme geen corruptie is, elk denkbaar systeem heeft hier mee te maken, de Neoliberalisme, Laissez Faire en corpocratie maatschappij faciliteerd het alleen nog een stuk makkelijker (fascistisch weggehaald want die had er idd niks mee te maken:-))
Monsieur le baron de Munchausen 5
SanneSanne 4
Monsieur le baron de MunchausenTer aanvulling:
Despotisme (Grieks δεσποτία, van δεσπότης - heerser, tiran) is een regeringsvorm waarbij één persoon (de despoot) of een kleine groep personen absolute macht heeft, die naar willekeur kan worden toegepast. Het gaat hierbij dus om een autocratie, oligarchie, tirannie of dictatuur. Er is geen mogelijkheid voor discussie, er is geen volksvertegenwoordiging en er zijn geen politieke partijen; kritiek en verzet worden afgestraft.
Monsieur le baron de Munchausen 5
SanneSanne 4
Monsieur le baron de MunchausenWikipedia:
Socialisme is een politieke maatschappijvorm gebaseerd op gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en solidariteit, of de verzamelnaam voor een verscheidenheid aan politieke en ideologische stromingen die naar een dergelijke maatschappij streven. Kerngedachte binnen deze stromingen is dat het collectief, al dan niet belichaamd door de overheid/staat, de hoogste beslissingsbevoegdheid heeft over de verdeling van macht en goederen. Arbeiderszelfbestuur staat centraal bij verscheidene socialistische theorieën.
Monsieur le baron de Munchausen 5
SanneIk verwijs naar uw uitspraak "De welvaart voor de gemiddelde mensen is tijdens het westerse socialisme nog nooit zo hard gegroeid als na de tweede wereldoorlog dus met die afbraak valt het wel mee,"
Blijkbaar hebben we volgens u na WOII socialisme gehad hier in het Westen. Volgens mij zijn we in Nederland overwegend geregeerd door het CDA, terwijl ook in andere westerse landen overwegend christendemocraten de dienst uitmaakten. Tevens was de belastingdruk lager dan nu. Is het CDA een socialistische partij? Wat is de belastingdruk bij socialistisch beleid?
Sanne 4
Monsieur le baron de MunchausenDe Pvda zat vanaf 1946 ook al in de meeste kabinetten van Nederland:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nederlandse_kabinetten_sinds_de_Tweede_Wereldoorlog
En verder:
1946 - 1965
Willem Drees in 1947
In de periode 1946 tot en met 1958 vormde de PvdA samen met de KVP de zogenaamde 'brede-basiskabinetten' (rooms-rode coalitie). Vanaf 1948 bekleedde de sociaaldemocraat Willem Drees het premierschap. De kabinetten onder zijn leiding legden de basis voor de sociale voorzieningen van de verzorgingsstaat.
Na 1958 kwam de PvdA tot de vorming van het kabinet-Cals in 1965 in de oppositie terecht. Deze periode werd gekenmerkt door een terugloop in kiezers voor de partij.
Monsieur le baron de Munchausen 5
Sannehttp://blog.meervrijheid.nl/wp-content/uploads/2012/09/economist-1870-2010-groei-belastingdruk.png
Dan nog even terug naar de definitie van socialisme: "Kerngedachte binnen deze stromingen is dat het collectief, al dan niet belichaamd door de overheid/staat, de hoogste beslissingsbevoegdheid heeft over de verdeling van macht en goederen. "
Eerst alle goederen en bezittingen naar de staat die het vervolgens verder verdeelt is dus wel wat de socialistische doctrine voorschrijft. En ja, dit is er wel degelijk geweest in de eerder genoemde socialistische landen, die vervolgens (door westerse socialisten) al snel werden omgedoopt tot communistische landen om te kunnen suggeren dat zij een hele andere ideologie volgen. Na de val van het socialisme zijn socialisten zich sociaaldemocraat gaan noemen om maar zo weinig mogelijk herinnerd te worden aan de mislukking van centrale planning wat de essentiele methodiek is die een socialistische politieke orde volgt en moet volgen.
De huidige sociaaldemocraten propageren een graad van centrale planning waar een belastingdruk voor nodig is die varieert van 75% (SP) tot 60 a 65% (PvdA). Onze zogenaamd liberale VVD zit op een belastingdruk van 50%. Dat is dus ook nog heel veel centrale planning. Met Laissez Faire liberalisme (een belastingdruk van zo'n 10 tot 20%) heeft dit allemaal niets te maken. Daarmee blijft de originele vraag staan: Waarom denken sociaaldemocraten dat meer overheid, meer staat, een hoger belastingtarief en meer centrale planning de oplossing is?
Sanne 4
Monsieur le baron de MunchausenEen soort van vrijwillige politieke dienstplicht lijkt mij wel wat, dan kan iedereen zelf kiezen of hij/zij zijn invloed op de regelgeving kan uitvoeren.
"Eerst alle goederen en bezittingen naar de staat die het vervolgens verder verdeelt is dus wel wat de socialistische doctrine voorschrijft. En ja, dit is er wel degelijk geweest in de eerder genoemde socialistische landen, die vervolgens (door westerse socialisten) al snel werden omgedoopt tot communistische landen"
Naar mijn inziens zijn leiders die alles voor zichzelf houden geen socialisten, socialisme is namenlijk de macht en middelen aan het volk geven en niet een land besturen als dictatuur. Iemand als bijvoorbeeld Stalin leefde in grote rijkdom en maakte iedereen af die het niet met hem eens was. Leg mij maar eens uit wat daar socialistisch aan is?
Monsieur le baron de Munchausen 5
SanneDaar zullen een boel mensen meteen voor tekenen, maar het is geen socialisme zoals het ooit bedacht is en zoals de eerder door uzelf gegeven Wikipedia definitie omschrijft.
"socialisme is namenlijk de macht en middelen aan het volk geven"
Nee, dat is het toch niet vrees ik. De macht en de middelen liggen al bij het volk. Een overheid zelf heeft namelijk niets en moet eerst alles afpakken van de mensen die zij besturen. Om de macht en de middelen, die altijd bij het volk liggen, eerst naar een overheid te schuiven om vervolgens te verwachten dat ze diezelfde macht en middelen weer terugkrijgen lijkt me niet alleen een inefficiente exercitie maar ook naief.
U zult bedoelen dat de overheid de middelen anders moet verdelen. dus eerst worden alle of veel middelen afgepakt en in herschikte vorm terug gegeven. De aanname hierbij is dat succesvolle mensen onterecht succesvol zijn en dat het daarom rechtvaardig is een flink deel van hun beloning afte pakken om te gevan aan mensen die niet succesvol zijn, waarbij de aanname dan eveneens is dat zij onterecht onsuccesvol zijn.
Vrijwel alle socialistische leiders - en niet alleen de socialistische leiders - vullen hun eigen zakken of plempen de afgepakte gelden in bv het leger. Ook in de EU worden de politici rijk, ofschoon niet zoals Fidel Castro. Ofschoon het socialsme op alle continenten is geprobeerd en op alle continenten mislukt is, gelooft u nog in een variant van het socialisme (die overigens niet aan de definitie van socialisme voldoet) en die blijkbaar nergens gerealiseerd kan worden.
Ik concludeer dat u in een droomwereld leeft.
Richard Ran 4
Monsieur le baron de MunchausenMonsieur le baron de Munchausen 5
Richard RanRichard Ran 4
Monsieur le baron de MunchausenDus 1x ja en 1x nee.
Zelf dacht ik dat socialistische idealen zonder centrale overheid bijna automatisch in een soort commune-verband gestalte zouden krijgen, maar je hebt idd ook de anarchisten (om ook even klassiek-grieks te gaan: ἀναρχία, zonder heersers). Daar lijkt mij op zich niets tegen. Voorstanders van de vrije markt beweren het ook zonder overheid af te kunnen. Lijkt mij op zich ook niets tegen. Beide perspectieven benadrukken voluntarisme, wat mij een enorme vooruitgang lijkt ten opzichte van collectivistische dwang.
Sanne 4
Richard RanOok al geef ik nee als antwoord,wil het niet zeggen dat ik het eens ben met de huidige manier van de staat, wat ik eens ben met meer liberale mensen is dat de macht van de staat veel te groot is op dit moment en zich bemoeid met dingen waar de staat zich helemaal niet zou mee moeten bemoeien.
Richard Ran 4
SanneIk heb geen voorbeeld van een geslaagde commune, wel veel voorbeelden van mislukte communes. Als ik zou moeten gokken naar de reden, dan heeft het te maken met uitgangspunten. Iemand ziet de "rat race" om zich heen, sluit zich aan bij een commune met het idee dat het a) anders moet, en dat b) de verandering collectief gestalte moet krijgen.
Misschien is er qua uitgangspunten wat minder aandacht voor persoonlijke vrijheid (als basis voor sociale samenwerking). Vrijheid, losjes gedefinieerd als "het recht om met rust gelaten te worden".
Uiteindelijk komt een collectief onder spanning te staan als gedrag teveel gestuurd wordt door groepsregels. Mensen gaan dat als druk ervaren; de spontane samenwerking erodeert en machtsmisbruik van een select groepje ligt op de loer.
Kun je inderdaad nagaan wat voor problemen dat gaat opleveren in een grotere groep. Ik zie de huidige "managerial state" als die grotere groep, met enorm veel macht voor een select gezelschap (staat + staatsgesponsorde multinationals). Bij een commune heb je als lid in ieder geval nog de kans om te zeggen "nee, dank je" en eruit te stappen. Het huidige systeem biedt die kans niet.
Maar er zijn mogelijkheden en die lijken groter dan ooit. Technologische vernieuwing stelt ons bijna in staat om onszelf individueel onafhankelijk te verklaren (eigen, locaal opgewekte energie, eigen voedsel, crowdfunding voor innovatie, vrijwillige samenwerking, dus echt sociaal). Daar ligt de hoop, volgens mij.
"Rechts" of "links" maakt niet zoveel uit, zolang een collectieve machtsinstantie maar niet wordt gebruikt/misbruikt om anderen tot gewenst gedrag te dwingen (bijv. de "vlees-taks"; "war on drugs"). Ik zie een fundamentele tegenstelling tussen collectivisten enerzijds en anarchisten anderzijds. Voorlopig hebben de collectivisten, of ze zichzelf nu recht of links noemen, nog de touwtjes in handen. Maar er is hoop ;)
Monsieur le baron de Munchausen 5
Richard RanRichard Ran 4
Monsieur le baron de Munchausen""Liberal class analysis predated the Marxist version and, in fact, inspired it, as Marx and Engels freely admitted. It originated in France in the early nineteenth century, with the Industrialist school, but it permeates the whole history of liberalism and libertarianism, from Cobden and John Bright to Herbert Spencer, the great Gustave de Molinari, in America Albert Jay Nock and Frank Chodorov, and to the present day. It was central to the political outlook of Murray Rothbard. The liberal class analysis holds that history is indeed a struggle between two classes.""
""But these classes aren’t the “bourgeoisie” and the “proletariat,” as Marxism holds is the case in modern times. Rather, one group is composed of the beneficiaries of state action, the other of its victims. State subsidies and prohibitions, state-granted contracts and monopolies, tariffs, central banking and the manipulation of the currency, imperialism, above all preparing for and waging war — historically, the state’s preeminent business — these serve the interest of a favored few and are detrimental to the interests of everyone else.""
https://www.lewrockwell.com/2016/02/ralph-raico/mass-democracy-weapon/
Het ware alternatief voor de huidige malaise is m.i. "anarchisme", in de juiste zin van het woord, in plaats van het eindeloze zwalken tussen collectivistisch rechts en links.
Het gepolitiseerde gekakel probeert dat alternatief steevast op te nemen in het standaard links-rechts discours. Dat zie je aan het suggestieve rijtje van RH waar jij terecht op reageerde (neoliberalisme, laisser faire kapitalisme, fascisme, corpocratie).
Mijn 2 (euro)cts
Sanne 4
Richard RanJan-Marten Spit 9
Monsieur le baron de Munchausendan vraag ik me af waarmee die scholing van werknemers voor bedrijvigheid mee bekostigd werd, hoe de ondernemers hebben leren lezen en boekhouden, hoe ze de pokken hebben overleefd, het wegen, spoor en waternet onderhouden en aangelegd, justitie en leger bekostigd, diplomatie, handelsverdragen, inpoldering en zo voort en zo verder. hier ademt de waan dat de economie een zelfvoorzienend natuurfenomeen is waarbinnen de staat mag acteren, terwijl de het succes van de economie er niet is zonder de organisatie waarbinnen ze opereert. lees eens een geschiedenisboek zou ik zeggen, om weer een beetje grip te krijgen op de realiteit.
M. van Deelen 11
"Heute arbeiten schon 39 Prozent aller Beschäftigten in prekären Verhältnissen: befristet, Teilzeit, Leiharbeit, mit Werkverträgen oder in Minijobs. Die atypische Beschäftigung expandiert in nahezu allen Bereichen: Dienstleistung und Industrie, exportorientierte und binnenorientierte Branchen.
Wenn Cecilia Malmström nun verkündet, Deutschland sei der größte Nutznießer von TTIP, heißt das auch, dass atypische Jobs in absehbarer Zeit die Norm sein können. Denn der deutsche Exporterfolg ist auf Sozialdumping und Prekarität gebaut. Letztlich erklärt uns die Handelskommissarin also, warum ein Abschluss von TTIP ein schwerer Fehler wäre."
Bron: http://thomas-fritz.org/default/malmstroem-deutschland-profitiert-am-meisten-von-ttip
Dezelfde tendens zien we in Nederland met toenemende armoede en een maatschappelijke tweedeling als gevolg.
Ook interessant: "Wie EU-Verhandler und Wirtschaftslobbyisten bei TTIP und CETA an einem Strang ziehen" Ter plekke ook in het Engels beschikbaar.
http://thomas-fritz.org/default/Der-stille-Angriff-auf-%C3%B6ffentliche-Dienstleistungen