
In addressing the proposals of the European Commission on securitised assets, the European Parliament (EP) is missing the point, argue Ewald Engelen and Anna Glasmacher. In the third part of their series of articles on FTM about this issue, they analyse the working document prepared by Dutch rapporteur Paul Tang which will serve as the basis for the EP’s debate, and address what they see as its flaws.
Today, the Committee on Economic and Monetary Affairs of the European Parliament (EP) will begin preparing its response to the proposal of the European Commission (EC) to set up a new market for ‘simple,’ ‘transparent’ and ‘standardized’ (STS) securitisations (ie. repackaged mortgage loans). The basis for the upcoming debate is a ‘working document’ prepared by the rapporteur on this issue, Mr Paul Tang, who is a member of the European Parliament for the Progressive Alliance of Socialists and Democrats.
In earlier blogs on the European Commission’s Capital Markets Union (CMU), of which this proposal is a part, we dissected the mismatch between narrative and legal text (part I) and noted that there was nothing ‘simple,’ ‘transparent’ and ‘standardized’ about the kinds of securitised assets the European Commission wants to push (part II). Our overall conclusion was that the storyline of this being about creating an extra, non-bank based credit intermediation chain to support Small and Medium Sized Enterprises (SMEs) and help ‘jobs and growth’ was false and that it was actually about a ‘significant reduction’ of capital charges for banks and hence marked a reversal of the post-crisis re-regulation of banks.
Disappointing
Here we take a similar approach to Mr Tang’s ‘working document’. To give the game away at the outset: it is disappointing, in that it doesn’t address the real issue, doesn’t question the real purpose of the proposal, puts too much faith in the benefits of transparency and is willing to go even further than the Commission in extending the STS label to include synthetic as well as third-country securitisations. In short, this is a timid response, which does nothing to counter the potential harm a revamped securitisation market could have for citizens and is too mindful of the concerns of large European banks. It is a missed opportunity.
The document by and large agrees with the Commission that reviving a market for securitisation in Europe is a good thing
The ‘working document’ starts with a short overview of what went wrong with securitised mortgage assets during the crisis, before drawing the main lessons from this recent episode of financial history. While doing so, Mr Tang reproduces some of the ‘mythology’ surrounding securitisation fabricated in the documents of the European Comission that we deconstructed in our earlier posts. The third sentence, for instance, reads:
‘If well designed, these proposals can create an incentive for more and better investment in the EU, including a transition towards a low carbon economy and more long term investment.’
This sets the tone for the rest of the document, which by and large agrees with the Commission that reviving a market for securitisation in Europe is a good thing since, at least in theory (‘if well designed’), it opens up new funding sources for banks which could, again in theory, be put to good use in the real economy, either directly (through securitising SME loans) or indirectly (through securitising mortgage loans and using the credit freefall to finance SMEs).
In our view this is at best wishful thinking, since before the crisis, as we noted in our first contribution, securitisation was almost exclusively used to resell mortgage contracts, which has nothing much to do with long term investment, let alone with financing ‘a transition towards a low carbon economy,’ but merely feeds the buying and selling of already existing assets. A few lines down, Mr Tang in effect acknowledges this when he writes that ‘securitisation is still mainly a source of finance for banks’ and hence does nothing for the stipulated aim of CMU to construct a non-bank alternative for credit intermediation that especially caters to SMEs. The key sentence here is to be found at page 14, which reads:
‘Even if the STS initiative helps the securitisation market to revive the impact on financing SME’s are (sic) expected to be modest.’
This is no less than two qualifiers in one sentence: ‘even if...’ suggests strong scepsis over whether the STS initiative actually would help, and ‘modest impact’ means a marginally positive effect at best. Together, these qualifiers imply: no effect at all.
This is a timid response, which does nothing to counter the potential harm a revamped securitisation market could have for citizens and is too mindful of the concerns of large European banks
Nothing but hot air
While we do agree with this sober assessment of any potential impact of a revived European securitisation market on ‘jobs and growth,’ we would consequently have expected Mr Tang to have raised the crucial question why the Commission would want to push it in the first place, if it isn’t going to deliver ‘jobs and growth’. We have looked in vain for this line of inquiry. Instead we found the non-sequitur that:
‘A set of clear rules for securitisation and a label for STS securitisation could support the revival of market, but only if they are carefully calibrated.’
This is nothing but hot air, stating that in an ideal world (‘if carefully calibrated,’ ‘if well designed’) all would work as intended and hence all would be well. Alas for Mr Tang, we don’t live in such a perfect world, where securitizations are ‘well designed’ and the rules are ‘carefully calibrated’.
Just as indicative of the timid nature of the ‘working document’ are the sections dealing with the lessons learned from the crisis. Mr Tang mentions no more than two: not enough transparancy and too much moral hazard — meaning that the originators were given too much opportunity to screw over their customers. This is a reductionist reading of the crisis and reflects a mainstream microeconomic perspective that is at the root of both Mr Tang’s diagnosis of what went wrong as the interventions he suggests to solve those problems. Reading his take on the origins of the crisis, it is as it were caused by nothing more than a series of interest misalignments in a chain of principal-agency linkages, and it therefore had nothing to do with ‘excessive financialisation‘ and/or ‘capitalist overaccumulation‘.
A Marxist or a Minskyan would instead have argued that these ‘problems’ were dwarfed by a third one, namely the hugely wasteful misallocation of capital that was facilitated by securitisation. As we spelled out in our earlier posts, securitisation allowed banks to sell on their repackaged mortgages to foreign investors (pension funds, asset managers, insurers, banks) and hence enabled them to tap into foreign saving surpluses to finance domestic credit provision over and above the level of domestic savings. The infamous ‘deposit funding gap’ (ie. the mismatch between household deposits and household (mortgage loans) debt was not the cause of securitisation, but its effect. Once securitisation took off in the mid 1990s, real estate bubbles were just around the corner. The outcome was predictable: disastrous increases in household indebtedness and ravaging real estate bubbles, which, according to recent econometric analysis of the Bank of International Settlemements (BIS) and others, have had long term negative consequences for the growth potential of national economies. According to the BIS, we are still in the midst of a tenacious ‘balance sheet recession’ as a result, harming the economic interests of the young in particular. This lesson is woefully absent in Mr Tang’s ‘working document’.
Minimalist reading
If lack of transparency and moral hazards are the main lessons, Mr Tang’s solutions follow suit: a bit more skin in the game than the 5 percent the Commission is proposing to cover moral hazards, while setting up a public register for STS securitization, should address the transparency issue. Even if one accepts Mr Tang’s minimalist reading of the crisis, it is telling that the most important issue by far, addressing moral hazards, is dealt with only summarily while the more marginal concern of transparency gets most of the exposure in Mr Tang’s ‘working document’; it was also the main selling point in the press statement Mr Tang made last Friday. No less than two full paragraphs are dedicated to a detailed description of a ‘public registry’ for securitisation, which looks strikingly similar to a Dutch initiative that has also received positive press coverage in the documents linked to the Commission’s proposal, ie. the public registry of the Dutch Securitision Association.
The ‘working document’ in some sections even proposes to go beyond the Commission’s proposal
What is more is that the ‘working document’ in some sections even proposes to go beyond the Commission’s proposal. For instance, Mr Tang suggests that the STS-label should be stretched to also cover synthetic securitisations (securities whose risk and return profile mimick those of real assets but consist of credit default swaps (CDS) that reference those real assets). While the Commission merely left open the possibility of including sythetic securitisations in the (near) future, Mr Tang wants to include them straight away. Here we perceive traces of pressure by large institutional investors such as Dutch pension fund PGGM, which has recently done precisely such a deal with Santander; € 2.3 bn worth of credit risks shifted from bank to pension fund in return for a handsome insurance premium. Mr Tang is also willing to include foreign securitisations or European securitisations of foreign assets as being eligible for the STS label, arguing in classic neo-mercantilist style:
‘Such a restriction [of foreign securitisations] may reduce the investment flows into Europe and could cause retaliation from other jurisdictions which would not recognise EU STS securitisation as qualifying for favourable treatment under their own jurisdiction.’
Most striking, in our view, is the absence of a serious discussion of what is arguably the key aim of the Commission’s STS proposal: a ‘substantial reduction’ of capital charges for originators and buyers of securitised assets. This is addressed in the neutral language of devising the right ‘incentives’ for banks, insurers, pension funds and asset managers to use the new market niche for STS securitisations:
‘The success of the STS depends obviously on devising an effective incentives’ framework for banks, insurers, funds, etc. to adopt it, whether through the capital requirements for banks in the CRR amending act or through the upcoming requirements for insurers in the Commission Delegated Act under Solvency II or as part of the ongoing discussions on the Money Market Funds Regulation.’
Again, this clearly speaks to the concerns of banks and institutional investors alike that capital requirements based on the US experience with sub prime mortgages are perceived unduly restrictive, given the lack of defaults of European securitizations, and should hence be replaced by a more ‘risk sensitive’ approach, another euphemism for lower capital charges. This is choosing profitability over stability.
Summary
In our view this is a disappointing document. It doesn’t address the real issues (real estate bubbles, misallocation of capital, de-financialization), buys too much into the storyline of the Commission that a revival of the securitisation market in Europe is crucial for ‘jobs and growth’ and is even willing to extend the scope of applicability of the STS label, opening up the possibility of a full return to pre-crisis industry practices. If this is the best our European representatives can do to protect us from a Commission that is evidently co-opted by the banking sector, then nothing can save us from their excessive lobbying power any more. Eight years after what was arguably the largest financial crisis since the 1930s, democratically elected politicians are again on the verge of signing off on legislation that risks letting the profitability concerns of banks prevail over the stability concerns of citizens.
37 Bijdragen
Gilles Wattel 1 3
Van der Ploeg en Vermeend publiceren regelmatig bij Telegraaf pro EU verhaaltjes.
Vooral van Van der Ploeg begrijp ik dat niet, het leek me altijd een verstandige man, ook als ik met hem correspondeerde.
Waarschijnlijk, zo realiseer ik me op het eind van mijn leven, heb ik mijn leven lang dezelfde gedachtenfout gemaakt als Alan Turing, de man die de programmeerbare computer uitvond, en daarmee vele Duitse berichten in WWII kon ontsleutelen.
De biograaf van Turing schrijft dat Turing nooit kon begrijpen dat mensen niet overtuigd konden worden door rationele argumenten, ook had Turing geen enkel respect voor autoriteit.
Dat heb ik ook niet, ik schiet regelmatig in een onthutste lach bij de verhaaltjes van autoriteiten, zoals vanmorgen nog Obama over ontwapening.
Of Turing tot zelfmoord werd gedreven door de Britse autoriteiten, of werd vermoord, het verschil is nauwelijks van belang.
Het probleem was dat Turing niet begreep dat zijn kennis van die Duitse berichten zelfs het Engeland van na WWII kon ontwrichten.
Ik denk dat mensen als Tang en Van der Ploeg zulke dingen wel inzien, dat als de elite, waar zij toe behoren, de EU sprookjes gaat ondergraven, dat het dan snel gedaan is met die EU, en met de elite.
Hoezeer mensen dingen niet begrijpen kun je je nu lezen bij de reacties bij http://www.joop.nl/opinies/het-kabinet-moet-zich-niet-bemoeien-met-de-pensioenfondsen
Niet één reactie waaruit blijkt dat men er iets van begrijpt.
Dat zie je nu ook weer op politiek gebied.
Ik las vanmorgen dat Duitse politici de Oostenrijkse verkiezing, waarbij de FPÖ 50 % van de stemmen kreeg, bij een hoge opkomst, zien als waarschuwing.
In mijn onnozelheid dacht dat ze nu begrepen dat het anders moet.
Nee, er moet nog meer tegen 'rechts extremisme' worden opgetreden.
Fransen schieten nu zelfs op PS kantoren.
Fred Raaks 2
Gilles Wattel 1En Joop is het perfecte voorbeeld hoezeer links op een eiland leeft zonder enige notie wat zich in de werkelijke wereld afspeelt.
Gilles Wattel 1 3
Fred RaaksDat was niet veel bijzonders, je kon die dingen gewoon kopen.
Maar inderdaad, Polen legde de basis voor ontsleuteling, aardig is dat de Duitsers er van overtuigd waren dat hun berichten niet ontsleuteld konden worden.
Ook nadat Britse en Amerikaanse marines vele Duitse bevoorradingsschepen op de Atlantische oceaan tot zinken hadden gebracht bleven Duitsers overtuigd van hun superieure versleuteling.
Wel was er toen twijfel.
Wat Duitse geleerden nooit goed begrepen was hoe fouten, zoals twee keer hetzelfde bericht versturen, de Britten hielpen.
Links op een eiland, dat zag ik gisteravond weer op BFM, mijn Franse schotel zender.
Een groenlinks Frans jongetje, na de Oostenrijkse verkiezingen, in debat met FN, 'nog meer Europa lost alle problemen op'.
Helaas, als ze weer eens in rad Frans tegen elkaar in schreeuwen versta ik niet meer alle finesses, maar de tendensen zijn duidelijk.
Dat nu zelfs het PS kantoor in Grenoble is beschoten, ook dat leidt niet tot besef.
De olie invoer bij Le Havre is nu stilgelegd, 40% van de Franse olie ging daar langs.
Fred Raaks 2
Gilles Wattel 1Gilles Wattel 1 3
Fred RaaksDe Colossus die de berichten ontsleutelde was echt een Britse vinding.
Het ding werkte met lang papierstroken met gaatjes, waarop het versleutelde bericht stond, de einden waren aan elkaar geplakt, bij elke rondgang werd een nieuwe sleutel gebruikt, tot er iets zinnigs uitkwam.
Of tot de strook kapot ging, dan plakken en opnieuw.
Die nieuwe sleutel was het programmeren wat Turing uitvond.
Tot op vandaag is niet precies bekend hoe het werkte.
De Polen hadden ook iets gemaakt, maar dat ding kon minder.
Niet alle details zitten nog in m'n hoofd.
De biografie van Turing legt het het beste uit.
Inderdaad, Turing was een natuurkundige.
Fred Raaks 2
Gilles Wattel 1"British codebreakers had enjoyed a few successes against early Enigma machines in the mid-1930s but as war approached they had hit a cul-de-sac. The Poles were far ahead thanks to some remarkable breakthroughs (successes that so infuriated Knox he threw a tantrum). Whereas Britain still used linguists to break codes, the Poles had understood that it was necessary to use mathematics to look for patterns.
They had then taken a further step by building electro-mechanical machines to search for solutions (known as "bombas", perhaps because of the ticking noise they made). These devices simulated the workings of an Enigma machine, and enabled operators to search for the settings of the Enigma that had encoded the message, by cycling through one possible setting after another. This worked until the Germans increased the sophistication of the machine.
It was the sharing of this understanding that the Britons would take back home. In turn this allowed Bletchley's own mathematical genius Alan Turing, who would meet with the Poles himself later, to develop his own "bombe" capable of breaking the more complex wartime Enigma codes. One new technique that made the bombe more powerful was the use of "cribs" - assumed or known parts of the message - as a starting point."
Diny Pubben 9
Fred RaaksIk citeer uit 'You are not a gadget', Jaron Lanier.
De Turing test is dubbelzinnig. Je kunt niet zeggen dat een machine slimmer is geworden of dat je alleen maar je eigen maatstaven van intelligentie zodanig verlaagd hebt dat de machine slimmer lijkt.
En een zijstraat want ook onze zorgverzekeraars doen dat:
'De centrale positie van reclame in de digitale economie is absurd en nog absurder is dat het dat dit niet veel algemener wordt erkend.' 2010
Frans 5
Fred RaaksDezelfde Duitse spion gaf ook alle(!) aanvalsplannen door inclusief hoe Duitsland dacht Frankrijk te veroveren. Deze plannen had hij van zijn broer die een hoge positie had. De Franse generaals waren echter van mening dat die plannen onzin waren en deden er niets mee! De rest is geschiedenis.
Fred Raaks 2
FransJean Wanningen 6
Gilles Wattel 1Gilles Wattel 1 3
Jean WanningenAndrew Hodges, ‘Alan Turing, ‘The Enigma of Intelligence’, 1983, 1987, London
Ik zoek nog even naar een boek wat zeer specifiek gaat over het Enigma decoderen, de oorlog op de Atlantische oceaan tussen marines en Duitse duikboten.
Overigens werd de Enigma gedurende de oorlog steeds gecompliceerder, was de eerste volledig mechanisch, later werd hij deels electrisch, kwamen er rotoren bij, en werd het signaal ook nog teruggestuurd, door het stel rotoren.
Patrick Beesly, 'Very special intelligence', 1977 Londen
Robert Harris, 'Enigma', 1995.
Het laatste boek is een roman, maar moet redelijk waarheidsgetrouw zijn.
Dan nog één opmerking over dit onderwerp wat niet veel met het artikel te maken heeft, kraken van de Enigma code was niet eenvoudig, minstens even moeilijk, en het lukte, was om gedurende de hele oorlog het geheim dat die codes ontcijferd konden worden, overigens lang niet altijd, geheim te houden.
Van één Duits krijgsmacht onderdeel is het nooit gelukt, weet niet meer welke.
Churchill had een zekere macht over Roosevelt doordat alleen de Britten Enigma kraakten.
De lijst met personen die Enigma berichten mochten krijgen was heel kort.
Dan tot slot, elke door een machine gemaakte code kan ontcijferd worden.
Lang geleden kende ik Andries Lensma, weer niet eens of ik de achternaam nog goed heb, wiskundige, die zich bezig hield met kraken van codes, zijn opdrachtgevers waren banken zo, die wilden weten hoe kraakbestendig de codes waren.
Het is hem zo lang ik dat heb gevolgd, altijd gelukt.
De one time pad code van de Britse Foreign Office is nooit gekraakt, dat kan ook niet.
PS Het was Lenstra.
Fred Raaks 2
Gilles Wattel 1Pieter Jongejan 7
Gilles Wattel 1Gilles Wattel 1 3
Pieter JongejanDaarentegen zie ik Valls en Hollande regelmatig op Franse tv, de eerste voor stoere taal, de tweede voor bagatellisering, en vader des vaderlands uithangen.
Het is net Halve Zoolstra en Pinokkio, je gaat haast denken dat ook hier Brussel de (PR) strategie oplegt.
Marine le Pen zei bij Russia Today, die zender laat haar uiteraard graag aan het woord, dat Europa 'crumbling' is door euro en Schengen.
Zelfs van Rompuy gaf toe 'dat de economische (sic) gevolgen van de euro onvoldoende waren doordacht'.
Ik denk dat de sleutel tot alles eigenlijk kan worden gevonden bij Diederik, hij durft dat al een twee jaar niet meer te zeggen 'solidariteit met de zuidelijke landen'.
Linksers hebben een illusie vaneen Groot Europese Heilstaat, met overal dezelfde lonen, sociale voorzieningen, en dus ook pensioenen.
Dat is ook wat ik geschokte Duitse politici hoorde zeggen, toen het er nog op leek dat de FPÖ man gekozen zou worden, 'eine moderne offene Gesellschaft'.
Dat zijn dan de dwaze Gutmenschen.
Niets hebben zij in de gaten, zo lijkt het, dat de VS Brussel gebruikt voor VS militair imperialisme, de EU militaire samenwerking met Ukraine, evenmin dat TTIP moet dienen voor soft power tegen Rusland.
Geleidelijk afbreken van onze goede pensioenen is al jaren geleden aangekondigd door de Brusselse Pensioencommissaris, 'wij hoefden niet bang te zijn, het zou heel geleidelijk gebeuren'.
En ja, nog steeds doen de meeste burgers van de EU lidstaten denken aan de kikker in water op een pan op het fornuis.
Toch lijkt er hoop, de nu gaande Franse opstand, Belgische vakbonden die steeds bozer worden, Brexit, of het nu doorgaat of niet, de Oostenrijkse verkiezing, politieke troebelen in Griekenland, Spanje en Portugal, verzet tegen de euro in Finland.
Monsieur le baron de Munchausen 5
Gilles Wattel 1 3
Monsieur le baron de MunchausenFanny May en Freddie Mac, ik hoop dat ik de namen goed spel, werden bij wet verplicht te garanderen.
Die wet verhinderde niet dat ze beide failliet gingen.
Deze gang van zaken is naar mijn mening nu precies wat er in Brussel en Frankfurt gebeurt, met hocus pocus proberen een financiële crash te voorkomen, door steeds ondoorzichtiger constructies.
Helaas kun je met wetten niet alles, zo mag in Frankrijk de Armeense genocide niet worden ontkend, toch laten opgravingen van de betreffende massa graven zien dat in die graven Moslims liggen.
Monsieur le baron de Munchausen 5
Gilles Wattel 1Freddie Mac en Fanny Mae zijn staatsgesponserde organisaties die hypotheken verpakken en doorverkopen om zodoende de hoeveel aanwezig krediet voor hypotheken te vergroten.
https://en.wikipedia.org/wiki/Freddie_Mac
https://en.wikipedia.org/wiki/Fannie_Mae
Op zich is het verpakken van hypotheken niet zo erg, dat is klassiek risico spreiden. Echter, als elke Jan Doedel zich kan klemlenen gaan er problemen komen. Een andere oorzaak is de keynesiaanse vergissing dat economische groei het gevolg is van consumentenuitgaven waardoor vanzelfsprekend consumentenuitgaven gestimuleerd gaan worden en een doorgeschoten consumptiemaatschappij ontstaat. Samen met fractioneel reserve bankieren waardoor schier ongelimiteerde hoeveelheden krediet een samenleving ingepompt kunnen worden. Voel je de bubbel al opzwellen?
Enkel securitisatie opgeven als oorzaak is wel wat kortzichtig.
Gilles Wattel 1 3
Monsieur le baron de MunchausenIk geloof niet dat ik ergens schreef dat de verpakkerij de enige oorzaak was.
Het ging twee keer fout, hypotheken geven aan mensen die vrij zeker niet konden betalen, en doodgewone zwendel, inkomens veel te hoog opgeven.
Het verpakken maskeerde alleen het voorgaande.
Constance 4
Monsieur le baron de MunchausenEen veel te eenzijdige visie. Hoewel praktisch bevrijd van veel beperkingen om krediet te verstrekken liepen de banken aan tegen de formele grenzen van hun balance sheets en securitisatie gaf hen de (lucratieve) mogelijkheid daaraan te ontkomen. Aanvankelijk werden trouwens vnl. leningen met AAA rating gesecuritiseerd. Hooguit kan men zeggen dat er een soort reciproke causaliteit bestaat tussen bubbelgroei en door securitisatie mogelijk geworden (extra) kredietgroei .
Monsieur le baron de Munchausen 5
ConstanceGilles Wattel 1 3
Monsieur le baron de MunchausenJoost Mulder 4
Maar het lijkt erop dat het MKB-financieringsargument inmiddels wel z'n glans heeft verloren.
Ik zit hier bij een grote conferentie van de financiële sector - https://www.eu-ems.com/summary.asp?event_id=277&page_id=2531
Zojuist stelde een vertegenwoordiger van AFME (één van de grootste lobbyorganisaties van de financiële sector), dat STS securitisatie helemaal niet bedoeld is om direct of indirect (door het vrijmaken van kapitaal) het MKB te financieren (zoals Ewald hierboven nog aanneemt).
Nee, het nieuwe argument van de sector is dat o.a. bouwbedrijven in het MKB indirect kunnen profiteren van toegenomen bouwactiviteiten, omdat mensen makkelijker een hypotheek kunnen kijken (want die kan makkelijker doorverkocht worden dankzij STS)
Met andere woorden: de gunstige effecten van STS op financiering van het MKB zijn hooguit indirect, als het MKB al van STS profiteert.
M. van Deelen 11
http://www.bloomberg.com/news/articles/2016-05-23/slow-down-securitization-revival-professors-tell-eu-parliament
Komt uit een tweet van Ewald onder dit artikel: http://925.nl/archief/2016/05/23/unicredit/
En hoewel ik Engelstalige artikelen goed kan volgen leest zo'n Nederlandse tekst prettig weg, ook al omdat deze meer op de praktijk inspeelt ;-)
peter ftm 4
Stel ik ben PF fonds FTM.
Ik heb ter beschikking een bedrag van 500 miljoen om te investeren in Nederlandse hypotheken. Nu heb ik zelf geen directe relatie met mensen die huizen willen kopen, dus ik wend mij tot de Rabobank en die heeft toevallig 500 miljoen aan hypotheken die ze wel willen securitiseren zodat er een obligatie ontstaat van 500 miljoen waar ik in kan beleggen.
1) Denkt Ewald dat mijn PF fonds bestaat uit amateurs die akkoord gaat met de slechtste hypotheken van de Rabobank? Ik denk het niet. Ik wil veilige hypotheken. Ik beleg slechts in de AAA tranche.
2) Stel je nu voor er bestaat een Wet Ewald die securitisatie verbiedt. Wat is het effect dan? Het effect is dat ik geen 500 miljoen beleg in NL hypotheken, maar dat ik dus een andere beleggingskeuze moet maken. Dus ga ik het elders beleggen. En wat betekent dit? Dat ik de prijs van een ander vermogenstitel opdrijf (en waar Ewald vervolgens ook weer een artikel over kan schrijven welke risico's wel zitten in die vermogenstitels).
Het verschil tussen Ewald en Pensioenfonds FTM is dat Ewald zich kan richten op het schrijven van artikelen over risico's en Pensioenfonds FTM voor de keuzevraagstuk staat waar te beleggen waarbij 1 ding zeker is: ze moet een keuze maken.
En ik weet waar Ewald de fout maakt en dat is het volgende:
Ewald denkt dat het spaargeld wat ontstaat door geldcreatie via banken blijft in het bancaire circuit en de kapitaalmarkten een soort circuit is wat niet bestaat en we er bij betrekken om meer geld uit te kunnen lenen. Maar dat is niet correct. Spaargeld gaat via onze pensioenen of via onze eigen beleggingskeuzes die kant al op. Het is dus heel verstandig om securitisaties te gebruiken om de funding van schuld versus spaargeld af te stemmen ipv uit te sluiten.
1 voorwaarde is wel vereist: Kwaliteit leningvalidatie banken en monitoring door asset managers moet hoog zijn.
Fred Raaks 2
peter ftmJuist en daar lag hem de kneep, in de crisis vergingen 73% van de subprime hypotheken die Moody's als triple a had beoordeeld tot junk...
peter ftm 4
Fred Raakspeter ftm 4
1) een grote vraag naar hypotheken door burgers
2) een grote vraag door investeerders om hierin te beleggen waarbij die investeerder rendement en risico afweegt (ja Ewald, investeerders doen aan risicomanagement)
Wat een bank doet is een afweging maken tussen ontvangsten provisies door leningen uit te geven en de kosten die daarmee gepaard gaan (waaronder kapitaalskosten) en de vereisten tav kapitaal die regelgeving stelt, en het meest belangrijk: toetst of de leningnemer kredietwaardig genoeg is om terug te betalen (met als resultaat een zeer laag default percentage)
Banken kunnen dus in de situatie komen dat ze zelf van mening zijn dat het niet verstandig is om nog meer leningen uit te geven, maar dat er toch vraag is van kredietwaardige klanten, en dat er interesse is vanuit de kapitaalmarkt om te lenen. Waar de bank dan voor kan kiezen is om een soort bemiddelingsfunctie te nemen waarbij ze tegen een vergoeding vraag en aanbod bij elkaar laat komen. De kredietwaardige burger die wil lenen, en de investeerder die dit risico tegen rendement accepteert.
Dat is dus heel wat anders dan een situatie schetsen dat er leningen en investeringen worden gepleegd door klanten van banken en asset managers die dit niet willen, maar dat dit slechts een verdienmachine is voor banken. Het is een totaal ongenuanceerd beeld van de situatie die Ewald geeft. Ewald doet alsof er totaal geen balans is tussen bank, klant en investeerder. En dat is kwalijk aan zijn analyse. Hij veronderstelt dat securitisatie een MORAL HAZARD proces is. Het is een grote overschatting van de mogelijkheden die banken hebben en een zware onderschatting van de capaciteiten van asset managers.
Gilles Wattel 1 3
peter ftmIn beide gevallen wordt uitgelegd, Sarrazin het beste, maar die is dan ook macro econoom, hoe de securisatie, het verpakken, slechts een rookgordijn was.
Met hocus pocus van gecompliceerde wiskundige modellen werden beleggers in de waan gebracht dat de pakketten een gegarandeerde minimum waarde hadden.
Dat bleek dus in 2008 niet waar te zijn.
Ook hier geldt de regel: een model bevat slechts de vooroordelen van de maker.
peter ftm 4
Gilles Wattel 1Gilles Wattel 1 3
peter ftmEn dat modellen slechts verwarring zaaien.
Zelfs ben ik van mening dat de derivaten bubbel van twaalf keer het wereld jaarinkomen meevalt.
Het blijkt dat toch velen hun verplichtingen nakomen.
Het probleem is toch de waarde van die bubbel, niemand weet het, gemakshalve zou ik die waarde op de helft van de boekwaarde schatten.
peter ftm 4
Gilles Wattel 1peter ftm 4
Bedrijven investeren niet omdat ze leningen kunnen krijgen, maar bedrijven kunnen wel worden beperkt in investeringen als ze de leningen NIET krijgen.
Werkgelegenheid krijg je dus niet door het fenomeen securitisatie. Werkgelegenheid krijg je door bedrijven die investeren waarbij financiering niet een beperking moet zijn onder de voorwaarde dat de leningaanvraag KREDIETWAARDIG moet zijn. En dan is securitisatie goed als de leningaanvraag daar aan voldoet, maar als banken worden beperkt in validatie door hun eigen problemen (de lage solvabiliteit)
Ewald redeneert als volgt: Als bedrijven leningen kunnen krijgen, dan investeren ze.
Maar dat is een onjuiste aanname.
Bedrijven willen investeren als ze kansen zien en vervolgens kijken ze of ze dit kunnen financieren.
Wat securitisatie niet bewerkstelligt is dat bedrijven meer investeringskansen zien, wat securitisatie wel bewerkstelligt is dat diegenen die wel investeringskansen zien meer toegang hebben tot krediet waarbij ook de geldverschaffer nog toestemming moet geven (afweging rendement tot risico)
Dus waarom zou je niet een financiele infrastructuur willen bewerkstelligen die beter voorziet in krediet zonder dat je de garantie maakt dat er meer krediet wordt verstrekt? Het doel is niet kredieten verstrekken in het algemeen, het doel is kredieten verstrekken indien daar vraag naar is en de aanvraag ook kredietwaardig is. En ook al geloof je niet dat dit op korte termijn werkt, dan nog kan het wel op langere termijn werken. Waarom dan nu al niet ervoor zorgen dat die mogelijkheden er zijn? Ik begrijp helemaal niks van de afkeer omdat securitisatie niet moet worden verward met roekeloos krediet verlenen. Zo werkt dat mechanisme nu eenmaal niet.
Gilles Wattel 1 3
peter ftmGeen bedrijf gaat investeren als de producten niet verkocht kunnen worden.
Ik denk dat ze dat in Brussel heel goed weten, maar hun doel, met China kunnen concurreren, heiligt hun middelen: flinke werkloosheid, afbraak van sociale voorzieningen, en grote aantallen migranten.
Dus doorgaan met 'hervormen', lees: bezuinigen, en op de schopstoel zetten.
Zo dalen de arbeidskosten, en kunnen ook in de EU weer supertankers in elkaar gelast worden.
peter ftm 4
Gilles Wattel 1Ik zie de logica niet, en ik denk dat als mensen weten hoe het werkt ook niet. Ze laten zich leiden door angst van Ewald Engelen omdat hij van kredietverstrekking een synoniem maakt voor roekeloos kredietverstrekken waarbij je van te voren weet dat dit tot verlies leidt (en dit gemakshalve niet gebruikt als argument wanneer direct via kapitaalmarkt in bedrijf wordt belegd). Echter als Ewald gelijk zou hebben, waarom tonen cijfers van Europese securitisaties dan amper defaults aan? Cijfers zeggen meer dan lange verhalen met moeilijke woorden, hoe indrukwekkend het ook mag overkomen.
Frans 5
peter ftmpeter ftm 4
Franshttp://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:F9Q-jypJ50sJ:www.afme.eu/WorkArea/DownloadAsset.aspx%3Fid%3D10823+&cd=3&hl=nl&ct=clnk&gl=nl
Europese securitisaties doen het goed omdat investeerders grotendeels geïnteresseerd zijn in high quality. In Europa zien we dat een grote afhankelijkheid is van bankfinanciering (van particulier tot groter MKB), en een lage deelname aan de kapitaalmarkten (grote bedrijven).
Wij stammen uit een tijd dat de kredietwaardigheid van de klant bepaalde of banken kredieten verstrekken. In een huidige omgeving waar banken een lage solvabiliteit hebben en we eisen dat die omhoog moet is niet meer slechts de kredietwaardigheid van de klant bepalend voor kredietverstrekking, maar ook de mate van de gezondheid van de bank. Dat betekent dus dat in Europa kredietwaardige leningen worden afgewezen veroorzaakt door de lage solvabiliteit van banken (banken die keuzes moeten maken en kiezen voor de grotere leningen: veroorzaakt door hogere kosten regelgeving die kleine leningen minder rendabel maakt). Daarom stel ik dat securitisatie moet worden bevorderd omdat er een te hoge afhankelijkheid is van bankfinanciering zodat er minder NEE verkopen zijn bij kredietwaardige leningaanvragen.
Wat Ewald stelt is dat dit zorgt voor een situatie dat banken massaal slechte leningen gaat verstrekken en dit gaat plaatsen bij investeerders. (zoals in de US gebeurde)
Maar de praktijk is dat Europese securitisaties amper defaults laten zien, en dat er in de perifere landen inderdaad banken zijn met hogere defaults (Italie is beste voorbeeld) op haar leningenportefeuille. Wat we dus zien is dat investeerders zich niet laten opzadelen met slechte leningen. Die willen grotendeels high-quality en hooguit wat kleiner beleggen in securitisaties met lagere acceptabele ratings tegen hoger rendement (en die ook prima presteren).
peter ftm 4
FransEn nu pleit Ewald ervoor dat we niet moeten securitiseren omdat dit betekent dat er allemaal slechte leningen komen bij investeerders (alsof het amateurs zijn in de asset management wereld), die zelf geen rotzooi willen. Ewald wil ze beschermen. Als er nu hele hoge defaults zouden zijn geweest, pas dan zou Ewald recht van spreken hebben. De praktijk bewijst dat hij geen gelijk heeft.
Uit onderzoeken is gebleken dat Europa een probleem gaat krijgen binnen paar jaar als het herstel zich gaat inzetten omdat banken dan niet meer in kredietwaardige leningaanvragen kunnen voorzien. Nu pretendeer ik niet dat ik weet wanneer het herstel gaat komen, maar je kan er beter voorzorgen dat je financiele infrastructuur dan klaar is, ipv dat je dan nog eens in actie moet komen en je zinloos tijd verspeelt met alle schade van dien.
We moeten echt af van het beeld dat securitisatie leidt tot roekeloos krediet verstrekken. Ik heb al vele malen tegen Ewald gezegd: dat laten investeerders zich niet aansmeren. Securitisatie leidt niet tot meer kredietverstrekking, maar het zorgt er wel voor dat er meer aanbod is voor kredietwaardige leningaanvragen en Europa minder afhankelijk is van lage solvabiliteit banken. Het zorgt voor minder NEE verkopen. Maar het zorgt NIET voor minder NEE verkopen tegen NIET kredietwaardige leningaanvragen.
We moeten niet willen dat de grote hoeveelheid spaargeld bij asset managers slechts toegankelijk is voor grote bedrijven via kapitaalmarkten, en dat krediet slecht beschikbaar is voor klanten die slechts toegang tot krediet hebben via banken wanneer die in problemen komen. Daar is een brug als securitisatie voor nodig