
Waarom Argentinië -alweer- failliet gaat
Argentinië miste gisteren een rentebetaling, waardoor het land opnieuw in gebreke is gebleven. Toch wilde ze wel betalen. Hoe kan dit? Een korte geschiedenis.
Het is een unicum: een land dat haar crediteuren wel wil betalen, maar dat niet kan, en daarom in gebreke moet blijven. Het overkomt Argentinië, dat gisteren de deadline voor een rentebetaling overschreed. Het is het vreemde verhaal van de tweede Argentijnse schuldencrisis, dat begon met een zongebruinde Argentijnse premier en eindigde met een bejaarde Amerikaanse rechter.
De eerste schuldencrisis
Na jaren van hevige inflatie besloot de Argentijnse regering van Carlos Menem aan het begin van de jaren negentig om de peso aan de dollar te koppelen. Elke Argentijnse peso was voortaan vast inwisselbaar tegen één dollar. De inflatie kelderde, de economie herstelde zich, maar ondertussen werd er een enorme schuldenberg opgebouwd. Zoals dat gaat leidde dit uiteindelijk tot problemen. Des te meer, omdat de Argentijnse overheid genoeg dollars in kas moest houden om aan haar verplichting elke peso voor een dollar om te wisselen te voldoen. Het IMF, één van de grote crediteuren van Argentinië, adviseerde het land in 1999 de overheidsfinanciën te saneren. Argentinië raakte al snel in een negatieve spiraal, waarin bezuinigingen voor krimp zorgden en de krimp voor verdere bezuinigingen. In een poging de 1:1 peso/dollar koers te verdedigen moesten bovendien extreem hoge rentes tot wel 42 procent betaald worden. Het land belandde in een diepe economische crisis. Tegen december 2001 was de werkloosheid tot meer dan 20 procent opgelopen. Argentinië besloot tot drastische maatregelen. Ze kieperde het IMF het land uit, weigerde haar buitenlandse crediteuren te betalen en liet de peso-dollar wisselkoers los. Na twee kwartalen hevige krimp begon de economie eindelijk weer te herstellen.Cirkelende gieren
De crediteuren zouden uiteindelijk ook nog een deel van hun ingelegde geld terugzien. In 2005 schikte Argentinië met een eerste groep van obligatiehouders, in 2010 met een tweede groep. Uiteindelijk zou zo’n 92,6 procent van alle staatsschuld onder deze schikkingen vallen, waarbij de schuldhouders tussen de 25-35 procent van hun inleg terug kregen. Alleen op de Kaaimaneilanden bleef een aantal hedgefondsen moedig weerstand bieden tegen de Argentijnse faillissementsafwikkeling. NML Capital, een hedgefonds van miljardair Paul Singer, kocht in 2008 voor 49 miljoen dollar, een fractie van de uitgifteprijs een serie Argentijnse staatsobligaties op. Singer is een befaamde gier, zijn fondsen kopen problematische leningen en aandelen op om er het maximale uit te halen. De opbrengsten kunnen enorm zijn, de verliezen eveneens.Pari Passu
NML Capital besloot met haar Argentijnse staatsobligaties in de Verenigde Staten te gaan procederen om zoveel mogelijk terug te halen. Argentijnse staatsobligaties, die onder New Yorks recht vallen, bevatten een zogenaamde pari passu clausule. Pari Passu -- letterlijk: ‘op gelijke voet’ -- betekent dat alle obligatiehouders gelijk moeten worden behandeld. Dit vage stukje Latijn gaf NML de mogelijkheid om betalingen aan andere schuldhouders te blokkeren. NML Capital beargumenteerde namelijk dat er geen sprake was van gelijke behandeling van Argentijnse schuldeisers. NML deed niet mee aan de schikkingen van de Argentijnse schuldenberg. Ze kreeg daarom helemaal niks, terwijl andere crediteuren, die wel meegingen in de schikking, wel betaald werden. Ergo, andere crediteuren werden bevoordeeld ten opzichte van NML Capital. Na jaren van complexe procedures gaf de 83 jarige rechter Thomas Griesa het hedgefonds gelijk. Argentinië kon eigenlijk kiezen, of ze betaalde niemand, of ze betaalde iedereen het volle pond. Meer smaken waren er niet. Om dit vonnis kracht bij te zetten gaf Griesa opdracht aan de Bank of New York Mellon, die de Argentijnse betalingen aan geherstructureerde schuldhouders verzorgde, om haar betalingen aan andere crediteuren te staken, zolang NML niet betaald werd. Het is Argentinië daarmee onmogelijk gemaakt om aan haar verplichtingen aan andere crediteuren te voldoen.NML Capital zou als Argentinië zou betalen, een rendement van maar liefst 1380 procent makenNML Capital zou, als Argentinië conform de uitspraak van de Amerikaanse rechter zou betalen, een rendement van maar liefst 1380 procent maken. Argentinië weigert dit echter te betalen. En NML Capital weigert te schikken voor minder dan het volle pond. Daarmee wordt Argentinië een faillissement in geduwd en wordt de overige 92,6 procent van de crediteuren benadeeld.
4 Bijdragen
Johan_Amsterdam
Dit soort oud liberale rakkers kunnen een boel ellende veroorzaken omdat ze gelijk krijgen. Piketty luidde de bel, net als Reich al eerder. Wat doen we er mee?
Sharon van Wijk
Molenaer
Sharon van Wijkbalgehakt