Nu het stof van het nachtelijk besluit over een derde Griekse bail out wat is gaan liggen, wordt het tijd voor enige bezinning. Er blijkt bovendien nog méér geld nodig te zijn dan de 53,5 miljard waar een week geleden nog over gesproken werd. Het bedrag is voorlopig opgelopen tot een slordige 86 miljard euro (€ 86.000.000.000). Dat komt dan nog bovenop de huidige Griekse schuldenberg van zo'n 350 miljard. Alleen een volslagen idioot gelooft nog dat de Grieken dergelijke bedragen ooit zullen kunnen terugbetalen, zeker gelet op het zware bezuinigingspakket dat voorwaarde is voor de bail out.

Brugfinanciering

Het getrouwtrek over de brugfinanciering die de Grieken nodig hebben om het IMF en de ECB te betalen is intussen in volle gang. Op het moment van schrijven van deze column was er nog geen begin van een uitzicht op het rondkomen van dat geld. Groot-Brittannië, Tsjechië, Zweden en Denemarken verzetten zich tegen het gebruik van het EFSM fonds (European Financial Stability Mechanism). De Britten willen überhaupt niet meebetalen aan de 'reddingsoperatie' van de Grieken. Ondanks de bezwaren van genoemde landen zou de Europese Commissie naar verluidt toch dit EFSM willen benutten.

Het IMF heeft berekend dat er veel meer geld nodig is voor de Grieken

Daarbij komt, dat het IMF heeft berekend dat er veel meer geld nodig is voor de Grieken. In een herzien geheim rapport, dat afgelopen maandagavond naar de regeringsleiders van de eurozonelanden is gezonden, stelt het IMF dat de Griekse schuld totaal onhoudbaar is: 'European countries would have to give Greece a 30-year grace period on servicing all its European debt, including new loans, and a very dramatic maturity extension, or else make explicit annual fiscal transfers to the Greek budget or accept "deep upfront haircuts" on their loans to Athens'. Een dertigjarige aflossingsvrije periode plús enorme verlenging van de looptijden óf jaarlijkse betalingen door de eurozone belastingbetalers zijn nodig om de Grieken aan boord te houden. Daarbij, Griekenland zou gedurende enkele decennia een primair overschot moeten laten zien van 3,5 procent per jaar. Dat is echter zelden eerder gebeurd, en in geval van Griekenland uiterst onwaarschijnlijk, gelet op de huidige conditie waarin de economie zich bevindt. Het IMF schrijft verder dat de Griekse staatsschuld, uitgedrukt als percentage van het bbp in 2022 nog altijd 170 procent zal bedragen (twee weken geleden was dat nog 142 procent) en dat de staatschuld de komende jaren richting 200 procent van het bbp zou stijgen. De hamvraag dringt zich op waarom je nog geld zou lenen aan een land, waarvan je weet dat je de eerder verstrekte leningen ook al niet terugkrijgt?

Déja Vu

Ik kan mij nog goed herinneren hoe het destijds in 2010 is gegaan. De eerste Griekse bail out van 109 miljard euro kende aanvankelijk een looptijd van vijftien jaar en een marktconforme rente; de Griekse economie zou slechts beperkt krimpen om daarna weer snel te groeien.. Het resultaat kennen we: al snel moesten de looptijden worden verlengd, de rentes verlaagd en was er een tweede steunpakket van maar liefst 130 miljard euro nodig. En nu wordt dus gesproken over een derde pakket van nog eens 86 miljard euro. Terwijl elk bij zinnen zijnde persoon al in 2010 wist dat het gekkenwerk was om de Grieken geld te geven. Het IMF was ook toen in 2010 al kritisch over de bail out plannen. Nu weer en de miljardenramingen vliegen je om de oren. Dacht Tsipras vorige week nog dat er slechts 29 miljard nodig was om aan alle verplichtingen te voldoen, een weekje later is dat bedrag al opgelopen naar bijna het drievoudige daarvan. En wie weet is ook dat onvoldoende, gelet op de ramingscapaciteiten van de trojka, die er altijd naast hebben gezeten. Kijkt u maar even naar onderstaand grafiekje:     Griekenland heeft sowieso schuldverlichting nodig; haar economie presteert verreweg het slechtst van alle eurozonelanden, zoals ook uit de volgende grafiek blijkt:  

Een senior EU-official sprak van 'mental waterboarding'

Geopolitiek

De verklaring hiervoor moet gezocht worden in geopolitieke overwegingen. Laten we niet vergeten dat de USA een grote rol heeft gespeeld bij de totstandkoming van de Europese Unie. En nog steeds speelt. Niet voor niets belde Obama regelmatig met de belangrijkste Europese staatshoofden in dit drama, zijnde Merkel, Hollande en natuurlijk Tsipras. Uit een studie, getiteld 'OSS, CIA and European Unity: The American Committee on United Europe, 1948-60' van professor Richard J. Aldrich van de universiteit van Warwick blijkt dat die rol evident en vergaand was.

De VS hebben aangestuurd op het vormen van een Verenigde Staten van Europa

Niet alleen hebben de VS aangestuurd op het vormen van een Verenigde Staten van Europa, zij hebben ook miljoenen dollars gespendeerd aan onder meer (anti-communistische) politieke partijen om die Europese federalisering door te zetten en te bespoedigen. Aldrich schrijft dat de Amerikaanse beleidsmakers - vooral onder Truman en Eisenhower - actief aanstuurden op 'European unification', Europese eenwording. Niet alleen als doel op zich, maar ook om de Duitse dominantie te breken. Bovendien, zo beweert Aldrich, geschiedde die promotie van één Europa op heimelijke wijze: 'The use of covert operations for the specific promotion of European unity has attracted little scholary attention and remains poorly understood'.

European Movement

Eén van de meest interessante 'covert operations' was de vorming van de 'European Movement', zo schrijft Aldrich. Zij was gericht op het beïnvloeden van wat nu de Europese Raad van regeringsleiders heet, met mensen als Winston Churchill, Paul-Henri Spaak, Leon Blum, Konrad Adenauer en Alcide de Gaspari als haar vijf 'Presidents of Honour'. Tussen 1949 en 1960 financierden de Amerikanen volgens Aldrich tot twee-derde van de European Movement-promotie budgetten. Deze financiering en lobby werd georganiseerd vanuit de in de zomer van 1948 opgerichte ACUE (American Committee on United Europe) onder auspiciën van Allen Welsh Dulles (CIA) en William J. Donovan (Office of Strategic Services).

'We can only achieve a political union if we have a crisis'

U heeft nu een idee waar het krampachtige vasthouden aan die Europese eenwording door Merkel c.s. vandaan komt. En we herinneren ons nog allemaal de woorden van de Duitse minister van Financiën Wofgang Schäuble in de New York Times van 19 november 2011: 'We can only achieve a political union if we have a crisis'. Welnu, die crisis hebben ze. Gisteren repten zowel Schäuble als de Franse president Hollande over de vorming van een apart eurozone parlement, alsof er nog niet genoeg bureaucratie heerst in Brussel. Dat zou dan wel een Verdragswijziging noodzakelijk maken, een mooie gelegenheid voor Nederland om - net als in 2005 - de vraag voor te leggen aan de Nederlandse bevolking of ze wel in deze EU willen blijven. Wel graag bindend deze keer.   Lees meer over Griekenland en de EU in het Griekenland in Europa dossier van Follow The Money