Fleur Launspach verkeert 24/7 in een soort 'natural high'. Ze stuitert van hot naar her, camera of pen in de aanslag. Haar werkdrift en grote mond doen haar soms intimiderend overkomen, maar wie langer dan twee minuten met Fleur praat komt hier altijd op terug. Deze flapuit met een aandoenlijke passie voor het vak, doet menig hart smelten.
Ooit liep ze een jaar mee op de economie-afdeling van de UvA en kwam er achter dat hoogleraren in hun ijdelheid niet zoveel verschillen van transseksuele opa's uit de jaren 80. Hoe zij dat weet? Over deze laatste categorie mannen heeft zij een documentaire gemaakt: 'Mijn Opa Was Een Vrouw'. Daarnaast produceerde Fleur op de bonnefooi reportages en korte documentaires in Kenia, Ghana en Colombia voor Nieuwsuur en Holland Doc.
In een familie waarin het motto altijd 'schrijf een boek' geweest is, is haar passie voor beeld en geluid op zijn zachtst gezegd opmerkelijk te noemen. Samen met haar vader, tandarts, breekt ze die traditie. Enfant terrible als ze zijn voelen ze mensen aan de tand. De één omdat dat nu eenmaal noodzakelijk is, de ander om er mooie journalistieke verhalen van te maken.
En hoewel er steeds meer bijkomen, mag Fleur zich daarnaast één van 's lands weinigen echte Sven Kockelmann-fans noemen. Het zal iets met met haar werkzaamheden bij Brandpunt te maken hebben. Maar al oogt deze dame nog zo energiek; op persoonlijk vlak kan ze best suf zijn. 'In het weekend zit ik het liefst thuis op de bank', loog ze ooit op een vrijmibo terwijl ze de rest van haar collega's keihard onder tafel dronk. Toch, als stilzitten dan echt moet, het liefst ergens in Latijns-Amerika met een huisdier waarmee ze in het Spaans over het leven kan praten.
Volg deze auteur en blijf op de hoogte via e-mail