Follow the Money is een radicaal onafhankelijke journalistieke waakhond. Wij plaatsen geen advertenties en we worden gefinancieerd door een steeds grotere groep betalende leden. Hierdoor kunnen wij steeds langer lopende journalistieke onderzoeken doen en vaker grote complexe vraagstukken aanpakken. Zo leggen wij misstanden bloot en heeft onze journalistiek gevolgen. Ontdek ons 1 maand gratis. Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Ontdek ons 1 maand gratisAuteur
S. de Beter
S. de Beter is niet mijn echte naam. Ik koos voor een pseudoniem om de kans te vergroten dat mijn schrijfsels op waarde worden geschat. Zie het als aanklacht tegen de sociaalwetenschappelijke variant van de huidige celebrity-cultuur, waarin de overgrote meerderheid van de economen en andere sociale wetenschappers nog uitsluitend artikelen en columns lezen van bekende collega’s, zodat ze hun oordeel – positief of negatief – al klaar hebben.
Nederlandse economen vormen een soort dorpsgemeenschap, waar je al gauw in een hokje wordt gestopt. Doorslaggevend is niet wat iemand zegt, maar vooral diens rang in de academische pikorde. En niet-economen hoef je als econoom al helemaal niet serieus te nemen. Zoals Dani Rodrik in zijn recente boek Economics Rules (2015; 172-173) ironisch stelt: ‘…the guild mentality renders the profession insular and immune to outside criticism. The models may have problems, but only card-carrying members of the profession are allowed to say so.’
Vrij vertaald: kritiek uiten op economische modellen mag alleen als u lid bent van het Enige Echte Economen-Gilde. En dat laatste is natuurlijk moeilijk te controleren als je niet onder eigen naam publiceert. Vandaar dat schuilnamen consequent geweigerd worden door de redactie van economische tijdschriften, en dat sommige collega’s geïrriteerd op mijn blog.
Eigenlijk is dat vreemd – of in ieder geval inconsequent – want aan de andere kant geldt nu juist bij de betere wetenschappelijke tijdschriften dat de ingestuurde artikelen – terecht – door anonieme reviewers worden beoordeeld.
Schuilcollega’s
In de literaire wereld is het schrijven onder een nom de plume wél geaccepteerd. Denkt u maar aan Nescio, Willem Elsschot, Marek van der Jagt, Anna Enquist en Multatuli – als we ons beperken tot vijf grote schrijvers in de Nederlandse taal. Of aan vrouwelijke auteurs, die in vroeger tijden alleen konden doorbreken door een mannennaam te hanteren. Ook in de journalistiek opereerden columnisten zeker vroeger geregeld onder een schuilnaam: Tamar, Kronkel, Piet Grijs, Battus enzovoorts. In economenland volg ik het voorbeeld van The Economist, waar columnisten ook een pseudoniem gebruiken (‘Bagehot’, ‘Lexington’, ‘Schumpeter’).
In de literaire en journalistieke wereld werd en wordt het pseudoniem vaak gekozen om meer vrijheid te hebben bij het opschrijven van polemische of in elk geval onorthodoxe standpunten. Ook bij de economische en sociale wetenschappen hebben we, zeker vandaag de dag, dit soort standpunten hard nodig om de zelfgenoegzaamheid en navelstaarderij te doorbreken die helaas bij te veel academici domineren.
Meer informatie over mij.